Boeken

Net als vorig jaar stuurde Jolly Learning vanuit Engeland 100 teachers boeken, platen van de klanken voor aan de muur en boekjes met woorden. Ook deze keer had ik Tamar als afleveradres opgegeven. Toen ik nog in Nederland was werd Tamar gebeld. De en de ene keer vroegen ze om een tincode (heeft iets met de belasting te maken) een andere keer om de tracking code. Als Tamar de tracking code doorgaf hadden ze ineens geen tracking. Na heel wat geapp en gemail tussen Nederland, Uganda en Engeland leek het er erop dat ze er op een of andere manier geld wilden uitslaan. Maar ik wilde natuurlijk ook niet hebben dat ze alles terugstuurden. Mailen met UPS gaf ook geen duidelijk en volgens de tracking was er nog niets veranderd. De mail van Jolly Learning was wel duidelijk: betaal niets, wij hebben alles betaald. Vraag ze alles wat ze willen zwart op wit te zetten in een mail. Kennelijk klopte ons gevoel, want het werd stil. En deze week werd er toch eindelijk gebeld: ‘we komen een pakket afleveren’. Gisteren werden zo bezorgd.

Ook de boeken van Biblionef Nederland zijn in aangekomen. Scholen kunnen een aanvraag indienen voor boeken en ik laat graag op elke school een aanvraagformulier achter. Want als de kinderen kunnen lezen, is het ook fijn als er boeken zijn.

Voor woensdag op donderdag had ik een questhouse in Kampala geboekt. Ik had een afspraak op 3 scholen om en nabij Kampala. Reizen met het openbaar vervoer tussen Mukono en Kampala is vaak echt niet leuk meer. Als je de afstand van 30 kilometer binnen de 2 uur aflegt is dat ‘best snel’. Woensdag had ik 2 scholen bezocht waar die al langere tijd met Jolly Phonics werken. Ingevoerd door teachers die eerst op New Horizon op Noah’s ark werkten. Ik kreeg een lift terug naar de rand van de stad waar ik verder een boda kon nemen. Onderweg stopten ze even bij hun huis en ik kreeg een grote tros bananen. Erg lief natuurlijk, maar ik was blij dat ik de woordenboeken die ik voor de scholen mee had, kwijt was. Ik had geen zin had om er de hele volgende dag mee rond te lopen en heb ik ze maar aan het questhouse geschonken. Omdat een boda toch echt sneller gaat dan een taxibusje heb ik maar weer een boda naar de volgende school in Ggaba genomen. Gelukkig ging de terugreis redelijk snel en was ik op tijd terug voor de vergadering op New Horizon.

Terwijl ik dit schrijf zitten er gezellig 3 kinderen bij me aan de bar te tekenen.

Dus de groeten van Robby, Tabitha, Seth en Ineke

Golfplaten

Vorig jaar beloofde ik Eddy Joram om als ik weer in Uganda was, terug te komen op zijn school om een workshop te verzorgen. Op de River Side school zitten kinderen die in de sloppenwijken van Kampala wonen. De school hoort bij de kerk, waar Eddy pastor is. De school stond tegenover een mooie school voor de kinderen van ouders met geld. Stond, want de grond die River Side huurde werd verkocht aan deze rijke school. School en kerk moesten dus afgebroken worden. Gelukkig konden ze verderop een stukje grond huren. Eerst werd er een nieuwe pit latrine (‘toilet = gat in de grond) gebouwd. Die is verplicht en ook het meest tijdrovende gedeelte. De kerk en de school afbreken en opbouwen ging snel: palen in de grond, wanden en daken van golf platen en de tussen wanden van het hout van de oude school. Niet alles kon gebruikt worden want de termieten hadden zich tegoed gedaan aan de buitenwanden. Met hulp van ouders was deze klus binnen 2 weken geklaard! Nu was iemand nog bezig om letters, cijfers, plaatjes, enz. op de ‘muren’ te schilderen. Ook dit is verplicht want ‘als de kinderen buiten zijn moeten ze ook kunnen leren’. Behoorlijk frustrerend zo’n verhuizing, zou je zeggen, maar Eddy blijft positief en dankt God dat ze weer een nieuwe plek hebben gevonden.

Ook liet Eddy met trots de nieuwe kliniek zien die zijn vrouw runt. Deze is tot stand gekomen dankzij hulp uit Nederland. Hij vertelt trots dat ‘hun kinderen’, de kinderen van de school, hier gratis behandeld kunnen worden. Anderen betalen en van dat geld kunnen ze eten voor de kinderen kopen. ‘Helaas’ was het nu erg rustig, want de regentijd is nog niet begonnen en dat betekent weinig mensen met malaria en dat is de meest voorkomende ziekte die ze behandelen. Voor deze termijn was er geen geld voor eten. Dat vond ik een goede reden om hier een gedeelte van het sponsorgeld te besteden. Ik was blij dat ik op de terugweg om 3 uur een restaurant tegen kwam waar ik kon lunchen….

Vandaag was ik met Ilse bij een lokale kerkdienst. Ook deze kerk is gebouwd met palen en golfplaten. Betty had ons uitgenodigd. We hoorden ze al van verre zingen, want ze houden wel van luid. En natuurlijk van dansen. We werden speciaal welkom geheten en gevraagd om naar voren te komen en iets te vertellen. En als klap op de vuurpijl of we ook wat wilde zingen. We hebben ‘k stel mijn vertrouwen’ gezongen. De dienst begon officieel om 10 uur, wij kwamen om kwart over 10 en ruim 1 uur was de dienst afgelopen. Na de nodige handen geschud te hebben, hebben we bij Betty nog wat gegeten. Weer een ervaring rijker!

Groeten uit Uganda van Ineke

Tweedaagse en meer

Deze week was er voor alle teachers (basis- en voortgezet onderwijs) van New Horizon een tweedaagse training met als thema: learner centred education: onderwijs waarbij het kind centraal staat. Vernieuwend voor Uganda, maar aansluitend bij waar we de afgelopen jaren op de basisschool mee bezig zijn geweest: laat de kinderen actief zijn, experimenteren, ontdekken. Bij de kleuters is het motto: ‘don’t forget to play (vergeet niet om te spelen)’. Bij de nieuwe manier van leren lezen zijn spelend en ontdekkend leren ingevoerd en we zijn in de voorgaande jaren al op zoek gegaan hoe we deze vaardigheden ook kunnen toepassen bij andere vakken. Interessant om hier aan zo’n tweedaagse mee te doen. De trainer, een inspirerende man, heeft een nieuwe methode geschreven voor het voortgezet onderwijs gebaseerd op deze manier van werken. Helaas heeft de overheid aangegeven er geen geld voor (over) te hebben. New Horizon wil echter wel zo werken.

Dinsdag heb ik bij de sollicitatiegesprekken gezeten voor 2 nieuwe teachers voor de kleuters. De leerkrachten hier kijken vooral of iemand ‘trainable’ is. De vraag wanneer kinderen letters en cijfers moeten leren en schrijven is een lastige voor de sollicitanten. De meeste scholen vinden dat je daar in Baby class (3 jaar) meteen mee moet beginnen. Onder andere omdat ouders dat willen. Wij vinden van niet. Geef je dan als sollicitant een gewenst antwoord of zeg je wat je zelf vindt?

We hebben gekozen voor 1 leerkracht met ervaring en 1 die nog niet zolang gewerkt heeft. Vrijdag heb ik het plan voor de kleuters met ze doorgenomen.

Ook ben ik deze week bij Betty langs geweest. Bij haar zijn alle teachers teruggekomen. Hier is ze erg blij mee, want andere jaren was dat lang niet altijd het geval. Omdat ze niet genoeg lokalen heeft worden de lokalen voorlopig in tweeën gedeeld met triplex.

Voor de komende week staan 2 workshops gepland: op een school in de sloppenwijk van Kampala en in Seeta.

Aan het begin van de week liepen we grapjes te maken om van mijn huisje een zwembad te maken. Toen ik woensdag thuis kwam stond er een vloertrekker voor de deur. Die miste namelijk nog in mijn huisje. Toen ik de deur open deed bleek dat ik die meteen goed kon gebruiken. Er stond een laagje water in de kamer. Nee, het was geen begin voor een zwembad, het lekte gewoon.

Zaterdag ben ik gezellig met Ilse naar Kampala geweest, een toertje van oud naar nieuw Kampala. Ook even mijn gezicht laten zien bij een paar contacten.

We waren op tijd terug voor de disco, de laatste activiteit voor de kinderen tijdens de vakantie. Morgen begint de school weer!

Groeten van Ineke

Ik ben er weer

Ik ben er weer

En daarmee bedoel ik Uganda. Gisteren, zaterdagochtend 10.00 landde ik op Entebbe. Mijn nichtje Ilse was mee om mij op te halen. Ik vind het altijd erg leuk om in Uganda familie of vrienden op het vliegveld op te halen. Dit was voor het eerst dat ik hier zelf opgehaald werd door familie. Erg leuk. Ilse is hier al een paar weken en blijft ook voor 3 maanden.

Wat zijn de plannen?

Betrokken zijn bij de school New Horizon op Noah’s Ark. Hoe en wat ga ik deze week met het team bespreken.

Contacten onderhouden met de scholen waar ik voorafgaande jaren ben geweest. Hoe gaat het? Is er meer hulp en/of training nodig.

Nieuwe schoolteams trainen. Ik ben al benaderd door meerdere scholen die hun onderwijs, met name op het gebied van lezen willen vernieuwen.

In Kiwangala, waar ik al eerder ben geweest, willen ze proberen het hele district erbij te betrekken. Begin maart wordt daar een tweedaagse georganiseerd.

Scholen voor zover mogelijk helpen met materialen en vooral boeken. Maar ook met bijv. de (verdere)bouw van scholen. Bijvoorbeeld de school Yes and Amen. De school groeit. Dit jaar komt er een groep P6 bij, maar er is nog geen lokaal, volgend jaar P7. Andere groepen zitten nog in veel te kleine ruimtes. Toen de school begon paste het nog wel, maar ook het aantal kinderen in de lagere groepen groeit. Ook andere scholen kampen met soortgelijke problemen. En juist omdat die scholen die gestart zijn voor kansarme kinderen en gerund worden door lokale mensen die zichzelf wegcijferen om deze kinderen te helpen, gun je ze een goed gebouw met goede middelen!

Goed om te weten

Ik ben bezig om een stichting over te nemen omdat dat weer nieuwe mogelijkheden biedt. Het is niet gelukt om dat voordat ik wegging allemaal te regelen. Daarom kunnen giften nog steeds overgemaakt worden via de kerk: NL25RABO0109005198 t.n.v. de Protestantse Gemeente van Den Helder, o.v.v. Ineke in Uganda. Of op rekening NL95RABO0330603833 t.n.v. I.M. Bloemendaal, o.v.v. Ineke in Uganda.

Mijn emailadres is nog hetzelfde: inekeinuganda@gmail.com

Ook mijn telefoonnummer in Uganda is onveranderd: +31(0)778277181

En: ik ga weer proberen mijn blog bij te houden.

En: ik heb nog maar 1 foto gemaakt…Ik kan er nog 6000 gratis plaatsen, dus ik voor heeeeeel lang genoeg!

Groeten uit Uganda van Ineke

Was

Het wasweer goed, fijn, gezellig, genieten, mooi, zinvol, leerzaam, warm……. om inUganda te zijn;

Het wasgoed om bekenden terug te zien en om nieuwe mensen te ontmoeten;

Het wasweer een uitdaging om nieuwe plaatsen te bezoeken;

Hetwas een nieuwe en mooie ervaring om met collega’s uit Nederland in Uganda oppad te gaan;

Hetwas weer ontroerend om te zien hoe mensen zich inzetten, om de kinderen in hunland, te helpen;

Hetwas weer bijzonder om te ervaren dat ‘de sneeuwbal’ nog steeds verder rolt;

Het wasweer schrijnend om te zien hoe veel mensen leven;

Hetwas weer beseffen hoe goed wij het hebben;

Hetwas fijn om op bezoek te gaan in de village bij het sponsorkind van mijn moeder;

Hetwas weer lekker uitwaaien achterop de boda boda en weer krap in de taxibusjes;

Hetwas weer gezellig met de collega’s van New Horizon en andere scholen;

Hetwas bijzonder om Goede Vrijdag in Uganda te vieren en Pasen in Nederland;

Hetwas fijn dat er weer mensen waren die hebben bijgedragen aan mijn werk inUganda;

Hetwas fijn om weer familie en vrienden terug te zien op Schiphol;

Hetwas weer veel te snel voorbij;

De washangt weer in Nederland aan de lijn;

Hetwas, hoop en bid ik, niet de laatste keer…

Groetenuit Nederland van Ineke

Werk

Een aantal mensen maken er echt werk van om de nieuwe manier van het leesonderwijs en actief lesgeven, te verspreiden. Justine heeft een school in Kitigoma vlak voor Jinja. Ze volgde de driedaagse training in Seeta en organiseerde nu zelf een tweedaagse voor scholen in de buurt van Jinja. Er waren 58 mensen! Fijn dat Betty en Harriet meegingen. We hebben overnacht in Jinja.Zaterdagavond na de workshop ben ik naar Kenia gegaan. Na een rit met veel stops, (te)veel mensen in het busje en vrouwen die veel en hard praatten, kwam ik ’s avonds om 10 aan in Busia. Er is hard gewerkt aan de grensovergang. Twee jaar terug was het een grote rode onverharde vlakte, waar alles door elkaar reed en liep, nu staan er knappe gebouwen en is de weg bestraat. Ik was weer te gast in het klooster en werd bij de grens opgehaald.Faustin, van Focussa school, had weer geïnteresseerden uitgenodigd voor twee workshops. Na afloop van de workshop op zijn school vroeg hij mij om twee boompjes te planten: 1 voor Ineke en 1 voor Jolly Phonics. Erg leuk! Een mooie gelegenheid ook om te ‘hoe’ eens uit te proberen. Het lijkt op een spa, maar het blad zit haaks op de steel. Op deze manier kun je goed ‘diggen’. Dat is wat de mensen in Afrika hier veel en vaak doen, omdat ze zo veel mogelijk hun eigen eten verbouwen. Toen ik vanuit Nederland een keer schreef dat ik in de tuin gewerkt had, dachten ze dat ik had gedigged. Hier zie je vrouwen vaak zwaar werk doen, zoals op het land, in de bouw of stenen sjouwen.Ook aan de school van het klooster is hard gewerkt, er staat een mooi nieuw groot gebouw. Woensdag was hun laatste werkdag van het eerste termijn en dus bijna vakantie.Donderdagochtend wilde ik op tijd de grens over. Kennelijk hadden alle Indiërs in Kenia hetzelfde idee. Voor mij stond een nogal arrogant uitziende man met een stapel paspoorten in de hand. Toen hij bijna aan de beurt was schoof hij een groepje vrouwen voor zich in de rij. Ik hebben even gespiekt en ze hadden allemaal dezelfde achternaam. Kennelijk vrouwen van hem, want zo te zien waren het geen zusters of dochters. Na een uur in de rij gestaan te hebben had ik een stempel, kon ik Kenia uit en ….. kon ik naar de volgende rij voor Ugandese stempel. Gelukkig duurde deze rij slechts een half uur en ging het met het taxibusje deze keer lekker vlot. Ik zat lekker voorin en kon genieten van het uitzicht, langs onder andere thee, suiker en rijstplantages.Donderdagavond was er een wedding meeting voor een bruiloft. Zoals ik al eerder schreef kost een bruiloft ook hier veel geld. Vrienden en familie helpen om dit geld bij elkaar te krijgen. Het bruidspaar maakt een begroting en deze wordt op de meeting besproken. Alles wat nodig is staat erop, van tafels tot de koe en de kippen die gekocht worden voor het vlees. De meeting is een gezellige boel en het is de bedoeling dat er ook dan geld ingezameld wordt. Er werden nu bijvoorbeeld cakejes uitgedeeld en toen iedereen er een had stond iemand op om te vertellen dat de ingrediënten geld hadden gekost en dat we toch allemaal wel wat moesten betalen. Ook werd er bij opbod een cadeautje verkocht, op een manier die ik niet na kan vertellen, maar wat wel veel geld op leverde. Ruim 100.000 (ongeveer 30 euro) voor wat een avocado bleek te zijn. Verder kun je aangeven of je iets op de begroting voor je rekening wil nemen, bijvoorbeeld een krat fris, een tak bananen of de ingrediënten voor de taart. Zo werkt dat hier. Mooi toch, samen zorg dragen voor het feest?Ook voor begrafenissen wordt aan bekenden, familie en vrienden vaak geld gevraagd.Vrijdag heb ik met mijn collega’s hier gevierd dat ik 40 jaar in het onderwijs heb gewerkt. In Nederland mag je een bepaald bedrag besteden om dit te vieren. Zo werkt dat bij ons. Omdat ik de laatste jaren op verschillende scholen heb gewerkt was de vraag waar en hoe ik dit wilde vieren. Ik koos ervoor om het in Uganda te vieren. Tenslotte is mijn werk in Uganda de slagroom op mijn carrière taart!Uit eten gaan is hier echt een feestje en van het geld kon ik hier 30 mensen uitnodigen. Dat was in Nederland niet gelukt. We hebben er van genoten!Mijn werk, voor deze periode, zit er alweer bijna op en ik heb het weer met veel plezier gedaan en wat mij betreft ben ik nog niet klaar. Zaterdagavond land ik weer op Nederlandse bodem. De week daarna ga ik weer aan het werk in Nederland, maar ik ben van plan om eerst nog aan een slotverhaal te werken.

Groeten uit Uganda van Ineke

Nattigheid in de village

Nattigheid

Vrijdag ben ik met een Nederlands echtpaar uit en Hildah op bezoek geweest bij de school River Side van Eddie Joram aan de rand van Kampala. 4 jaar terug ben ik hier ook een keer geweest, maar daarna was er geen contact meer. De kinderen die hier naar school gaan komen uit de armste families en wonen in de slump – sloppenwijk. De ouders hebben geen geld voor school en ook als je naar een overheidsschool gaat moet je zelf betalen voor de schriften en pennen enz. Als je wilt dat de kinderen eten krijgen op school moet je daar ook voor betalen. En als je dat dan allemaal kunt betalen is de kans groot dat er slecht onderwijs wordt gegeven in een grote klas van 100 – 200 kinderen. Het grootste aantal dat ik heb gehoord is 300! Na een bezoek aan de school zijn we naar de sloppenwijk gelopen waar de kinderen vandaan komen. Het grootste probleem in deze wijk, onder aan de heuvel, is het water. Als het regent loopt het water de huizen binnen, soms tot wel een meter hoog. De ‘wegen’ zijn dan onbegaanbaar. Als het een bui is zakt het water meestal in de loop van de dag weer, maar in de regentijd geeft het nog grotere problemen, problemen die telkens weer terug komen. Soms in de enige optie om door het water te proberen een hoger gelegen gebied te bereiken en te wachten totdat je weer naar je ‘huis’ kan. In het huisje waar we op bezoek waren stonden alle spullen op stenen en op de muur was te zien hoe hoog het water komt. Als het hard regent lopen ook de pit- latrines over en stromen de uitwerpselen door de greppels. Daarom heeft de overheid besloten dat de latrines voortaan op een verhoging gebouwd moeten worden, maar dat is nog niet overal het geval. Voor de huizen hebben veel mensen een muurtje gebouwd, helaas lang niet altijd hoog genoeg om het water tegen te houden. Het water brengt modder mee, waardoor de huizen weer steeds dieper in de modder komen te liggen. Kortom een moerassig gebied en een bron voor ziektes zoals malaria en cholera. Ook zijn er slangen. De mensen blijven hier omdat de huizen goedkoop zijn en ze een duurder huis niet kunnen veroorloven. Wij waren er stil van…..

Om 5 uur ontmoet ik teacher Harriet bij het taxipark in Kampala. Zaterdag verzorgen we samen een workshop in Kiwangala, op de school van Children Sure Home. Hier ben ik vorige jaar ook geweest en Justine wilde ook graag andere scholen uit de omgeving uitnodigen voor een workshop. Harriet’s ouders wonen in een village hier ongeveer 25 km vandaan en daar zullen we overnachten. Om ruim 8 uur zijn we in Masaka en moeten we het laatste stuk met de boda boda. Het is donker en in het dorp is geen elektriciteit, dus ik zie weinig van de omgeving. Ik ben blij dat Harriet hier bekend is! De ouders van Harriet hebben solar energie. Ze wonen in een ‘knap’ huis dat gebouwd is met hulp van de kinderen die een baan hebben. Ze hebben kunnen studeren met hulp van o.a. familie. Toen de oudsten een baan hadden konden die de jongeren van het gezin weer helpen. Er woont nu nog een zusje en een broertje thuis en een nichtje. Haar broertje verstopt zich de meeste tijd, die vindt zo’n muzungu kennelijk niets. Ik krijg een basin (plastic bak), een stuk zeep en een jerrycan met water zodat ik me kan ‘douchen’ in het washok buiten. Ik kijk of ik ’s nachts eventueel naar buiten kan als ik naar de pit latrine achter het huis wil. De zus en nicht zeggen dat dat in de basin kan. Ik ga toch liever even naar buiten….

Als we de volgende dag wakker worden plenst het. 25 km met een boda boda zit er niet in! Haar vader gaat naar het trading centre (waar de winkeltjes zijn) om te kijken of er iemand met een auto is. We bellen Justine en zij kent ook iemand met een auto. Deze vraagt veel minder, dus we spreken af dat hij ons komt halen, maar dan wel bij het trading centrum, want ook voor een auto is het pad te hobbelig, te smal en te slipperig. Ondertussen komt vader terug op een boda. Die wil ons wel naar het trading centre brengen, maar het eerste stuk loopt omhoog en dat gaat hij niet redden met 2 mensen achterop. Vader en boda man zoeken een oplossing. Als we het eerste stukje, via een smal paadje omhoog lopen, gaat de boda alleen omhoog en pikt ons daar op. Zo gezegd zo gedaan we glibberen het eerste stukje omhoog en daarna glibberen we verder op de boda. Harriet heeft een plastic zak om haar haar gebonden en een jasje geleend van haar zusje. We krijgen ook een paraplu mee. Het ziet er vast leuk uit, jammer dat ik geen foto kon nemen. Het jasje en de paraplu laten we achter in een winkeltje waar de familie ze weer op kan halen. Ik heb gelukkig een stel extra kleren, want een regencape en/of paraplu heb ik niet meegenomen. Beetje dom! De auto staat al op ons te wachten en zo bereiken we gelukkig toch de school. Ik was nog even bang dat er geen teachers zouden zijn vanwege het weer, maar gelukkig hebben zij de regen getrotseerd en zijn tussen de zwaarste buien door toch gekomen. Soms laat, maar ze zijn er. Justine heeft flink aan de weg getimmerd. Er zijn maar liefst 14 scholen vertegenwoordigd. Het eerste gedeelte van de workshop moeten we min of meer schreeuwend doen, want een flinke bui op een golfplaten dak maakt veel herrie!

Na een goede tijd met elkaar vertrekken we om 3 uur weer richting Kampala. Naar Masaka rijden geen taxibusjes, maar wel personen auto’s die dienst doen als taxi. Voorin nemen, naast de bestuurder, nog 3 anderen plaats en achterin zitten we ook met z’n vieren. Best veel, maar nog niet het maximum, want 5 op de achterbank is ook heel gewoon. In Masaka nemen we een taxibusje naar Kampala. Na ongeveer 35 minuten is hij vol en kunnen we vertrekken. Harriet blijft in Kampala, want zondag heeft ze een introductie feest (feest voorafgaand aan een bruiloft, waar onder andere de bruidsschat wordt gegeven) van een vriendin in Kampala. Ze hoopt dat het dan droog is. Er zijn mensen die beweren dat het helpt als je een b.h. op het dak bindt. De regen gaat het feest dan voorbij. Ook zou de jongste van een gezin er voor kunnen zorgen dat het droog blijft. En om daar voor te zorgen bindt die dan een bananen blad om zijn of haar teen. Harriet lacht er zelf om. Als je toch de pech hebt dat het regen op je introductie of bruiloft begin je met de dingen die onder een tent gedaan kunnen worden, bijv. eten. De bruid en bruidegom horen, samen met vrienden, dansend op te komen en dan moet het droog zijn. Ik heb me wel eens afgevraagd waarom de bruid zich na de ceremonie verkleed. Het blijkt dat de bruidsjurk meestal geleend wordt en na de ceremonie neemt de eigenaar hem meteen weer mee en doet de bruid haar eigen jurk aan, een jurk die goedkoper is en ook later gedragen kan worden. Er wordt veel geld uitgegeven aan een introductie en een bruiloft. Meestal dragen vrienden en familie bij aan de kosten. Ik begrijp wel waarom lang niet iedereen trouwt.

Zelf kom ik na 2 andere taxibusjes en een boda om kwart voor 10 thuis. In Mukono heb ik nog gauw een rolex gekocht, want van eten is deze dag weinig gekomen. Na alleen ’s morgens 2 boterhammen en een paar kleine banaantjes lust ik wel wat. Maar wat zeur ik? Weinig of geen eten is de realiteit voor veel mensen hier. Ze zouden jaloers zijn op mijn rolex!

2 dagen met veel nattigheid en een echte village beleving!! En een verhaal.

Groeten uit Uganda van Ineke

PS. Volgende week zondag zit ik in Kenia en ik weet niet of het dan lukt om een verhaal te plaatsen.

Tijd

Sommigedingen kosten hier veel tijd.

Bijvoorbeeldhet kopen en registreren van een simkaart. Ik kocht een simkaart voor eendongel bij de MTN shop. Niet bij de mensen die binnen zitten, maar bij degenendie buiten, voor de winkel aan een tafeltje zitten. De simkaart kost 3000shilling, nog geen euro. Voor de registratie vragen ze een kopie van mijnpaspoort. Dat kopietje kan ik laten maken bij een copy shop dichtbij. Er wordteen formulier ingevuld en er wordt een foto van me gemaakt. Geregeld. Alleenjammer dat of de dongel of de simkaart niet werkt. De combinatie in ieder gevalniet. Gelukkig weet iemand hoe je je telefoon kunt gebruiken als modem.

Later kreegik van MTN een bericht dat de simkaart van mijn telefoon niet officieel isgeregistreerd. Dat klopt, in 2011 ging het allemaal makkelijker. Ik wil graagmijn nummer houden dus op een dag ga ik naar de MTN shop om dit te regelen. Ikmeld me bij de mensen buiten. Die geven aan dat ik eerst naar binnen moet naardegene achter de computer. Maar die is er niet. Tja, dan moet ik later maarterug komen. Een paar dagen later meldt ik me weer. Er zit iemand achter decomputer, maar nu gaan de mensen die buiten zitten net weg en die moeten eenfoto van me maken. Mijn gegevens worden ingevoerd op de computer en ik hoef lateralleen nog even terug kan komen om een foto te laten maken. Dus als ik weer inMukono ben meldt ik me buiten. Ze kunnen niet zomaar een foto maken, ik moetmijn paspoort laten zien. Maar ja, die heb ik niet mee. Ik vraag binnen hoe hetzit en daar wordt gezegd dat het wel kan zonder paspoort, maar alleen inKampala. Als ik later in Kampala ben probeer ik het. Ik heb mijn paspoort nietbij me, maar ja, hier zou het ook zonder kunnen. Niet dus. Afgelopen week wordtik gebeld door MTN. Mijn nummer is nog niet officieel geregistreerd. Grr, datweet ik zelf ook wel. Zaterdag ben ik weer in Kampala en met paspoort meldt ikme bij de MTN shop. Mijn nummer wordt ingevoerd en tot mijn verbazing zegt devrouw: je nummer is al geregistreerd. Ik snap er niets van en ik snap er nogminder van als er toch weer een formulier ingevuld wordt. Er wordt een kopievan mijn paspoort gemaakt plus een foto en tot slot mag ik zelf weer op defoto. En dan……. krijg ik een bericht op mij telefoon van MTN: Your SIMregistration was succesfully, Welcome to MTN Uganda. Een warm welkom na ruim 6jaar…... Er volgt later nog een bericht: We have recieved all your Simregistration documents for verifation. You will be notified when yourregistration is completed. (De documenten zijn binnen en ik zal het horen alsde registratie afgerond is….) Maar, de registratie was toch al een succes? Ikzal het wel merken. Voordeel van deze bureaucratie is wel dat er veel mensenwerk hebben.

Reizenkost ook tijd, veel tijd. Vooral van Mukono naar Kampala. Alhoewel het maarruim 30 kilometer is doe je er vaak anderhalf tot 2 uur over. De meeste tijdsta je in de file. De chauffeurs van de taxibusjes proberen zoveel mogelijk inte halen. Links of recht gaan ze een paar auto’s voorbij en proppen het busje erdan weer tussen. Regelmatig hangt er een arm van de chauffeur of de conducteuruit het raam om aan te geven dat ze er tussen willen. Toen ik laatst uit Wakisokwam ging het best snel en als ik uit het raampje keek begreep ik ook welwaarom. De chauffeur was een echte inhaal kunstenaar. Een vrouw achter memerkte op: ‘I want arrive alive’ (ik wil levend aankomen). Ik heb maar nietmeer gekeken en genoten van het feit dat het lekker snel ging….

Laatstwas het niet zo druk op de weg. Dat klinkt goed. Maar ja, het duurde ook langvoordat het busje vol was. Onderweg stapten veel mensen uit en dat betekentmeestal wachten tot het busje weer vol is. Soms gaat het busje verder danMukono, richting Noah’s Ark. Omdat de controle na Mukono niet meer zo streng is,worden er hier minstens 4, in plaats van 3, mensen op een rijtje van 3 stoelengepropt. Het loaden (laden) duurt daardoor vaak best lang. Daarom neem ik inMukono voor het laatste stuk liever een boda boda. Bovendien zet die me af bijde poort van Noah’s Ark en anders moet ik het laatste stuk lopen. Laatst werdik teruggeroepen door een conducteur: ‘muzungu, waar ga je heen?’ Dezelfde kantop, maar dan sneller! En met meer zitruimte! En dat voor maar 60 cent meer.

Ookeen andere weg nemen wordt vaak geprobeerd. Dit zijn dan meestal wel onverhardewegen, dus dat is lekker hobbelen. Soms vraag je je af of deze ‘shortcut’uiteindelijk niet een ‘longcut’ is…..

Maandagkwamen we redelijk op tijd aan in Bbale. Redelijk….., af en toe heb ik bestUgandese trekjes…. We pikten Jimmy en zijn vrouw op in Kayunga. Daarna was hetnog zo’n 40 kilometer over een onverharde weg naar Bbale. Jimmy vroeg of ik wildeblijven rijden. Dat wilde ik wel. Best leuk om zelf in je taxi te rijden. De directeurvan de school bleek een broer van Jimmy te zijn. Na een goede tijd op de schoolhadden we nog tijd om een kort bezoekje aan Jimmy zijn vader te brengen. Altijdleuk zo’n bezoekje.

En nuis het tijd om dit verhaal te plaatsen.

Groetenvan Ineke

PS Ikben niet altijd blij met reismee. Zoals eerder gezegd worden de foto’s niet altijdgoed geplaatst en ik zag ook dat er veel spaties tussen woorden missen naplaatsing. Leest misschien niet altijd prettig, maar om het te verbeteren kostmij teveel tijd en airtime. Op mijn computer staat het goed.