Als vanouds

Jarenlang heb ik hier met plezier samengewerkt met Reny.Inmiddels woont Reny weer in Nederland en is ze getrouwd met Sander en hebbenze twee dochters: Suzannah (van oorsprong Ugandese) en Tirza. Een dag nadat decollega’s kwamen, kwam Reny met haar hele gezin voor ruim twee weken naarUganda. Toen ik terug kwam van onze reis hadden we nog een week om als vanoudsveel met elkaar te kletsen, skibo te spelen en cola te drinken. De kinderen warenblij om ze weer te zien. Ze vroegen voordat ze er waren of Suzannah nuNederlands sprak en ze waren diep onder de indruk toen ze merkten dat datinderdaad het geval is. Een van de kinderen vroeg of Suzannah nu ook eenmuzungu (blanke) was geworden! Zaterdag zijn we lekker met een paar vriendinnenvan Suzannah, naar een zwembad geweest in Jinja. En het was zowaar droog. Hetgebeurd namelijk nogal eens dat het gaat regenen als ik bij een zwembad kom. Dezoon van iemand die hier gewerkt heeft ging laatst met een groep zwemmen. Toenze aankwamen begon het te regenen, waarop hij vroeg: ‘Is aunti Ineke hier ook?’

Als vanouds heb ik ook weer een workshop verzorgd al was hettoch anders dan anders. Deze workshop was namelijk georganiseerd door boekwinkelAristoc, voor medewerkers van de boekwinkel en een aantal scholen. Aristocverkoopt de boeken en andere materialen van Jolly Phonics. Jammer genoeg zijndie hier behoorlijk duur en is het voor de meeste scholen niet haalbaar om hierde materialen te verkopen. Ik moest er dus wel even om denken dat ik niet gingvertellen dat je de methode ook kunt gebruiken zonder veel te kopen en dat ikdie boeken voor heel weinig kan aanbieden. Ik werd met de auto opgehaald en ookwas het deze keer niet in een heel eenvoudig schoolgebouw maar in hetrestaurant van een theater. Na afloop mocht ik er ook eten, maar helaas voeldeik me niet lekker en ben naar huis, naar bed gegaan. De baas van ’t hele spulis een, zoals ze zelf zei, een health freak en ik kreeg een flesje water metspeciale druppeltjes mee. Het idee van cola drinken voor de maag, vond ze maarniks. Ik werd weer thuis gebracht met de auto en de volgende dag was ik er weeren kon ik als vanouds weer een meeting met de teachers van New Horizonvoorbereiden en leiden.

Als van ouds zijn Nederlander Christian en Amerikaanse Katieook op Noah’s Ark, maar er is wel wat veranderd. Ze zijn namelijk met elkaargetrouwd! Na een bruiloft in Amerika en Nederland was zaterdag Uganda aan debeurt. In de kerk, in het bijzijn van de kinderen, lazen ze elkaar nog een keerde trouwbelofte voor. En natuurlijk was er deze gezellige middag muziek, cakeen soda. Alle jonge vrouwen werden naar voren geroepen om een poging te doen omhet bruidsboeket te vangen. Ik voelde me dus niet geroepen, maar op een gegevenmoment werd ik door de kinderen geroepen. Dan toch maar naar voren. Na afloopvroeg een kind waarom ik het boeket niet gevangen had. Ik ben gewoon niet zogoed in vangen (en trouwen).

Als vanouds reed ik laatst met Jimmy mee in zijn taxi. Hijheeft mij al naar diverse workshops in diverse plaatsen gebracht en nu vroeg hijof ik mee wilde naar de school in Bbale, waar hij vandaan komt. Jimmy was zaterdagook op het bruiloftsfeest en hij stelde voor zijn auto hier te laten staan enzelf met openbaar vervoer richting Bbale naar zijn familie te gaan. Dan kan ikmorgen met zijn auto die kant op en hem oppikken. Dus morgen rij ik mezelf ineen taxi naar de workshop. Wel jammer dat er geen taxi bordje op zit….. Ik hebwel even gevraagd of de versnellingsbak, de accu en de banden in orde zijn…..Ja hoor, dat zit goed, er is alleen 1 problem: je moet de auto 5 minutenvoordat je weggaat starten. Dat lijkt bijna een standaardzinnetje als je eenauto meekrijgt: this one has one problem…. Deze keer ga ik niet zo ver en ergaan 2 meiden uit Duitsland mee, dus dat komt helemaal goed. En als dat niet zois heb ik volgende week weer een mooi verhaal.

Groeten uit Uganda van Ineke

Super! Ondanks...

Zoalsbeloofd, hierbij een verslag van de reis die ik met Anja, Lia en Tosca, hebgemaakt.

Maandag omkwart voor 11 rijden we weg bij Noah’s Ark. Onderweg gaan we, na even zoeken,langs bij de school Gods’s Gift, vlak bij Jinja om een pakket boeken vanBiblionef af te leveren. Biblionef is een organisatie in Nederland die gratisboeken beschikbaar stelt voor scholen in ontwikkelingslanden. De collega’shebben 4 pakketten meegenomen. 4 teachers van deze school hebben de drie daagsetraining in Seeta gevolgd. Ze willen graag even laten zien dat ze het geleerdein praktijk hebben gebracht. Erg leuk om te zien. Er is ook een journalist diegraag iets wil opnemen voor de radio. Dat is al de tweede keer. Ook in Seetawas er een journalist, maar daar heeft Betty, mede namens mij, het een en anderverteld want dat moest in het Luganda en dat spreek ik (nog steeds) niet.Jammer dat we het niet hebben gehoord. Wij hebben die avond andere dingen aanons hoofd, namelijk een auto die er mee stopt. Als we een kwartier wachtenrijdt hij weer 2 kilometer, maar ja, dat schiet niet echt op. Aan de overkantstaat een vrachtauto met pech en daar is inmiddels een monteur bij gekomen die wilook wel even naar onze auto wil kijken. Volgens hem moet er olie in deversnellingsbak en een omstander wil wel met een taxibusje naar dedichtstbijzijnde plaats om olie te kopen. Er stoppen meer mensen om te helpenof te kijken. Ikzelf en iedereen die er maar iets van (denkt) te snappen heefttelefonisch contact met de verhuurder van de auto, Simon. Mijn telefoon gaatvan hand tot hand. Een van hen is Alex en als het begint te schemeren stelt hijvoor de auto naar een plek verder van de weg af te duwen. De ‘olieman’ kennenze dus dat komt wel goed. Als de auto een stukje geduwd is, stopt er een automet 2 echte ‘cardocters’. Die willen ook wel even kijken en ze komen tot deconclusie dat het niet alleen de olie is, maar dat de hele versnellingsbakkapot is en dat is niet zomaar even te verhelpen. Na overleg met Simonbesluiten we te overnachten in een questhouse vlakbij en dat er die nacht eenandere auto gebracht wordt. Alex en de cardoctors gaan met ons mee. Als de autoer na 2 kilometer, zoals verwacht, weer mee stopt slepen de cardocters de autonaar het questhouse. Alex blijft bij ons en dat is best handig, want leg als muzungumaar eens aan Simon uit waar we zijn. Ondertussen heb ik het questhouse inSoroti afgebeld en de school in Kwera gemeld dat we het dinsdag niet gaanredden. Om ruim 12 uur is Simon er met een nieuwe - oude versnellingsbak enkunnen wij naar bed. Om 3 uur wordt ik gebeld: de auto is gerepareerd en Simonvertrekt met deze auto en laat de andere voor ons achter.

Wij blij datwe weer een auto die rijdt hebben en allerlei hulpverleners blij met hetgeldbiljet dat we ze als dank toestoppen.

Dinsdagmiddagzijn we om 1 uur in Soroti. Na een lekkere maaltijd besluiten we nog ‘even’langs te gaan bij de school Living Hope in Amuria waar ik ook al eerder bengeweest. Het is ruim 20 kilometer over een zeer slechte weg. Met een omwegkomen we aan. We zijn van harte welkom. Iemand stelt voor om te gaan voetballenof volleyballen. Dat is voor ons een goede reden om de tas met Verrekijkersportshirts tevoorschijn te halen en ze hier achter te laten. Directeur SimonPeter rijdt met ons mee terug om een kortere weg te wijzen en dan kan hijmeteen zijn huis laten zien. De weg die we rijden gaat door moerasgebied en isalleen tijdens de droge tijd begaanbaar. Langs de weg lopen vrouwen die terugkomen van het ‘vissen’. Omdat er nu geen water staat zitten de vissen in degrond en worden ze opgegraven: moddervissen dus. Het is een mooie route en eenkilometer of 10 voor Soroti stapt Simon Peter uit en gaat met een boda bodaterug. We halen het net niet om voor het donker in het questhouse te zijn, maarhet was het waard. In Soroti komt er door de droogte al 2 weken geen water uitde kraan. Maar ’s avonds gaat het regenen. En hiermee hebben we een trendgezet: overal waar we komen vertelt men dat het droog is en gaat het regenenals we er zijn!

Woensdaggaan we naar Otoro Nursery and Primary school in Kwera, Dokolo district, waarwe de komende drie dagen naar toe zullen gaan om de teachers te leren met deleesmethode te werken en interactief onderwijs te geven door gebruik te makenvan verschillende activiteiten en spelletjes. Directeur Awany Peter heeft ookandere scholen uitgenodigd. De omgeving is heel anders dan in de buurt vanKampala en Mukono. Het is landelijk en de meeste mensen wonen nog in rondehutten. Na een fijne dag met elkaar gaan we op tijd terug, want we willen vandaagvoor het donker in Soroti zijn. Rijden in het donker is hier namelijk niet echtprettig. Langs de weg rijden fietsen en boda’s regelmatig zonder verlichting.Ook lopen er mensen langs de weg die vaak moeilijk te zien zijn. De autoverlichting laat ook nogal eens te wensen over en het knopje om groot licht tedimmen is kennelijk voor veel Ugandezen onvindbaar. Tel daar nog slechte wegenbij op en het is genoeg voor ons om voor het donker thuis te willen zijn.Helaas lukt het ook vandaag niet want al gauw hebben we een lekke band. Nou isdat op zich niet zo’n probleem, maar wel als de krik niet hoog genoeg komt omde auto omhoog te tillen. Gelukkig is er genoeg hulp. Er komt meteen al eenvrouw met kind naar ons toe en al gauw komt er meer hulp. Er wordt een stukboomstam gehaald om onder de krik te leggen. Dit is nog niet genoeg. Er wordteen kind weggestuurd en die komt even later terug met een axe. Het stuk houtwordt doormidden gehakt en als dat nog niet genoeg is wordt er een andere plekvoor de krik gezocht en na een uurtje of 2 zit de reserveband eronder!Inmiddels is het een gezellige boel om de auto: mannen, vrouwen, kinderen,iedereen komt kijken. En de koekjes die we uitdelen vinden ze lekker. Ook gevenwe een geld biljet als dank, zodat ze de goede afloop nog even met elkaarkunnen vieren.

In Sorotiaangekomen gaan we meteen langs een pompstation met de vraag of ze band kunnenlappen. Dat kan, de volgende dag kunnen we hem weer ophalen. Maar als er wegwillen rijden doet de auto niets meer. Ook hier is een oplossing voor: je koopteen flesje cola en de mannen ‘wassen de accu’. Aan aandacht weer geen gebrek,iedereen heeft veel plezier en het helpt, hij doet het weer!

Donderdaghalen we de band op en gaan weer naar Kwera. We besluiten weer om op tijd terugte gaan en het lukt weer niet. De auto doet helemaal niets meer. We bellen Simonweer, die vraagt of hij de monteur kan spreken. Monteur? Er zijn alleen maarteachers! Maar: Awany Peter heeft een neef en die is chauffeur en heeft verstandvan auto’s. Deze man, Dennis, constateert dat de accu, ondanks zijn wasbeurt,toch echt op is. Dan moeten we maar een nieuwe kopen in Lira, waar we dezenacht gaan slapen. Dennis wil ons er wel heen brengen, een nieuwe accu kopen enons de volgende dag weer ophalen om naar de school te gaan. Hij kan wel bijiemand blijven slapen. Awany Peter voelt zich verantwoordelijk en gaat ook mee.Hij heeft een zoon in Lira en dus ook een slaapplaats. Zo gezegd zo gedaan. Werijden naar Lira, kopen een accu, wij worden afgezet bij ons hotel en de mannenzullen de accu ergens laten opladen. We komen weer in het donker bij het hotel,waar we opgewacht worden door 4 vrolijke meiden die ons allemaal een lekkereknuffel geven.

Vrijdagworden we een uur te laat opgehaald, want het was ’s avonds niet gelukt om eenplek te vinden waar de accu opgeladen kon worden. Als we in de buurt van Kwerazijn begint het te regenen. We zijn er net op tijd om een stuk plastic over deauto te trekken, want alle ramen staan open en zonder accu gaan die niet dicht.Ondertussen meldt Awany Peter dat er ‘again a problem’ is. We hebben namelijkweer een lekke band! Na een felle regenbui wil Dennis de band verwisselen. Maar‘again a problem’! Ook de reserveband is lek! Het goede nieuws: met de nieuweaccu start de auto.

Inmiddelshebben we de meeting met de teachers afgesloten en gaan we naar ‘onder de boom’voor de lunch. En dan glijdt Anja uit in de modder en het is duidelijk dat haarpols gebroken is……. De Ugandezen zijn er van overtuigd dat de duivel er achterzit. En dat aan het eind van drie fijne dagen en net voor de lunch. Het isduidelijk dat we naar een ziekenhuis moeten! Maar met onze auto gaat dat niet!We besluiten dat we klaar zijn met deze auto. Na enig overleg, over onderandere de kosten, wil Dennis ons weer naar Lira brengen. Awany Peter voelt zichverantwoordelijk voor zijn gasten en gaat ook weer mee. Ik meld Simon dat deauto in Kwera staat, dat wij naar Lira gaan en niet meer terug naar de auto!

In hetziekenhuis blijkt dat Anja’s pols inderdaad gebroken is. Hij wordt gezet en zekrijgt gips. Dennis ontpopt zich tot een ware verzorger en blijft bij Anja,zelfs als we allemaal de ruimte uitmoeten waar de röntgen foto wordt genomen.

Inmiddelsheeft Simon gemeld dat hij weer een andere auto komt brengen. Hij komt deze inLira afleveren en Awany Peter en Dennis bieden aan om op hem te wachten en hemdaarna naar Kwera te brengen, ook wordt het 4 of 5 uur ’s nachts. 12 uur wordtik gebeld: Simon is er met onze derde auto, deze keer een busje waar het dakopen kan. Leuk voor de safari! Simon vertrekt met Awany Peter en Dennisrichting Kwera.

Gelukkigziet Anja de safari nog steeds zitten, doet deze auto het prima en genieten wevan ons bezoek aan ‘national park Murchinson’.

Zondagavondom 6 uur zijn we in Kampala waar we in een hotel in down town in Old Kampalaslapen. We gaan eten op het dak van winkelcentrum Garden City. De verschillenzijn groot: de rust in het park en de enorme drukte in Kampala; de armoede diewe onderweg gezien hebben en het mooie moderne winkelcentrum. Simon komt deauto hier ophalen en hij verteld dat hij niet besefte dat we zo ‘deep down inthe village’ zaten. Hij begrijpt nu waarom wij niet bij de school op een accuof een gerepareerde band wilden wachten, maar dat we voor het donker in hethotel wilden zijn. Zelf vertrok hij ’s nachts om een uur of 4 uit Kwera enheeft 60 kilometer rondgedwaald. Omdat mensen ’s nachts bang zijn om uit hunhut te komen is het lastig om de weg te vragen.

Maandagochtendgaan we nog even naar de Owino markt waar het, net als op straat, enorm drukis. Mensen lopen af en aan met grote zakken koopwaar op hun hoofd. Het is dusopletten geblazen. We lopen naar het auto taxi park waar het een gekrioel vantaxi’s is en onderweg shoppen we nog een paar leuke lappen stof. Jimmy komt onsophalen met zijn taxi en omdat er zo ontzettend veel verkeer is lopen we eenstukje naar de auto met de koffers. Bij Tosca wordt nog even een kettinkje vanhaar nek gegrepen. Sorry Tosca, ik had Lia gewaarschuwd en bij Anja gezien datze niets omhad en jou was ik vergeten.

Na een lunchen een bezoek aan de craft markt rijden we richting vliegveld. Onderweg gaan wenog bij een kliniek langs, want met gesloten gips mag je officieel niet hetvliegtuig in. Dat kan namelijk problemen geven bij drukverschil in hetvliegtuig. Dus wordt Anja’s gips opengesneden en daarna met verband weer dicht gehouden. In geval vannood kan het geopend worden.

Op hetvliegveld verdelen we de bestellingen die bij mij zijn gedaan over de koffersen is het tijd om afscheid te nemen.

Het was eenweek waarin we veel meegemaakt hebben. Anja, Lia en Tosca hebben in een kortetijd echt heel veel van Uganda gezien en ervaren. Ondanks alles hebben ze/wegenoten van alles: de drie dagen op Otoro school, het bezoek aan Living Hope ende tour van Simon Peter, het bezoek aan Yes and Amen, het wildpark, alles water te zien was onderweg, Kampala, Noah’s Ark, de mensen. We hebben veel(auto)pech gehad, maar daardoor hebben we ook ontzettend veel aardige enbehulpzame mensen ontmoet, die we anders niet ontmoet hadden. Mensen die nietopgaven, maar hielpen tot de klus geklaard was. De gebroken pols van Anja isnatuurlijk ontzettend balen. Terug in Nederland is gebleken dat de breukgecompliceerd is dat een operatie nodig is. Sterkte Anja. Gelukkig bleven Anja,Lia en Tosca genieten en hadden we veel plezier met elkaar! En ik heb ookgenoten!

Zaterdagbelt Awany Peter om te vragen hoe het is gegaan en of de bezoekers veilig in Nederland zijn aangekomen. Het hele dorp praat er nog over en vooral over het accident.

En daarna? Dat is weer voor de volgende keer!

Groeten uitUganda van Ineke

Oeps

Oeps, het is zondagavond en nog geen verhaal. Dat wil zeggen, niet op papier. We hebben genoeg beleefd de afgelopen week: een kapotte versnellingsbak, 3 lekke banden, een kapotte accu, Anja met een gebroken pols.... En toch een enerverende, fantastische, uitdagende, gezellige, leerzame, vrolijke week met verrassende contacten met hartverwarmende mensen.

We zijn nu in Kampala in een hotel down town. Morgen vliegen Anja, Lia en Tosca weer naar Nederland en ga ik terug naar Noah's Ark.

Later een uitgebreider verslag. Nu is het (bijna) bedtijd.

Groeten uit Uganda.

De eerste indrukken

Wat voor mijinmiddels ‘gewoon’ is, is voor de collega’s die vrijdag in Uganda aankwamennieuw.

Lees maar:

Tosca

Na een langereis kwamen we in Entebbe aan. Heerlijk dat weer. Die zon hadden we inNederland wel gemist. Door de schuifdeuren van het vliegveld stond het vol metmensen. Wat een drukte. Daar stond Ineke tussen. Een vrolijk weerzien! Met watpassen en meten lukte het om alle koffers in de auto te krijgen. Niet dat wezelf zoveel nodig hadden, maar we konden van Biblionef 4 pakketten met boekenmeenemen, dus dat vulde onze koffers goed. Dat nog aangevuld met allemaalbakjes, dobbelstenen, ballonnen, stroopwafels, etc.

In de autokeken we onze ogen uit. Wat was er veel te zien onderweg. Overal miniwinkeltjesaan de kant van de weg. Alles wat je kunt bedenken is er te koop. Veel jurken,plastic bakjes, bedden, banken, smeedijzeren hekken… noem maar op. En dan nogzien wat de mensen allemaal meenemen: achter op de brommer past heel veel, vankippen tot kleding, van bezems tot de totale voorraad huisraad. De auto’srijden druk achter elkaar aan en de brommertjes zwenken daar kris krastussendoor. Soms ook met een heel gezin achterop.

Twee uurlater arriveerden we op Noah’s Ark. Daar waren wij ineens debezienswaardigheid. Alle kinderen kwamen naar ons kijken en aan ons voelen. Zewilden weten wie we waren en waar we vandaan kwamen. De kinderen zijn heel openen vrij. Wat leuk om met hen te praten. De boekjes die wij meegenomen hadden trokkenhen ook heel erg aan. Ze begonnen er meteen in te lezen..

Tijdens eenrondleiding ontdekten we hoe groot dit terrein is. Zo groot, dat we te laat bijde keuken kwamen, de chapatti was dus helaas op. Gelukkig was er voor aan deweg ook een stalletje waar we chapatti konden krijgen, dus hoefden we niet meteen lege maag naar bed.

Anja:

We slapenmet zijn vieren in een gastenhuisje, met 3 slaapkamers, keuken, badkamer,huiskamer en een echte wc. Voor de gezelligheid slapen we met zijn vieren in 1slaapkamer. Hoewel we allemaal zo slaperig zijn dat we niet meer keten. Wat eenleuk gezicht: die vier “tentjes” van gaas. De koffers hebben we gelijkleeggemaakt en uitgestald op de tafel. De 4 mooie boekenpakketten en allerhandespulletjes zoals potloden en schriften.

Op dezaterdag werden we meteen door Ineke het Oegandese leven ingestort. De eersteervaring op de Boda. Een zeer gebruikelijk vervoersmiddel hier door de localsgebruikt. Achterop de brommer moet je maar vertrouwen op de stuurkunsten van dechauffeur. We werden bij de instelling: Yes and Amen afgezet. Deze instellingwordt geleid door een geweldige vrouw, die deze school gesticht heeft in hetkleine dorp. Zo langzamerhand gaan steeds meer kinderen uit het dorp naar haarschool en ze is nu aan het uitbreiden met een gebouw erbij. Uit Nederlandkonden we het goede nieuws brengen dat de Ronde Tafel uit Den Helder een giftwillen doneren, waardoor zij een deur, vloer en ramen konden gaan bestellen.Zij en haar 2 medewerkers waren er zo blij mee, dat ze een rondedansje deden.We kregen ook een heerlijke Oegandese maaltijd aangeboden.

Er werd weereen Boda besteld om ons naar de stad te brengen. Whow, op zichzelf al eenbehoorlijk avontuur.

Lia

Met een Bodadoor het zeer drukke verkeer “racen”. Gelukkig kennen onze bestuurders iederehobbel en bobbel en weten die zeer vakkundig te ontwijken. Nergens staanverkeersborden, verkeerslijnen of andere bewegwijzering en toch kwamen weheelhuids in het centrum aan van Mukono. Wat een geweldige ervaring.

In het centrumhebben we op de markt ons servies aangevuld met glazen en bekers en onsavondeten op de groentemarkt bestond uit een super grote ananas en eenwatermeloen. In de supermarkt natuurlijk water gekocht.

Voordat we ‘savonds gaan eten leidt Ineke ons rond in het kinderhuis. Waar zo’n 120 kinderenin de leeftijd van 0 tot 9 wonen. Daarnaast zijn er family units waar de ouderekinderen in groepen van 8-10 kinderen wonen met een begeleider. Als eerstegingen we bij de baby’s en peuters kijken

Het is niette beschrijven wat erdoor je heen gaat... 5 baby’s lagen op de bank wachtend ophun flesje, 8 kinderen scharrelden over de grond ook wachtend op hunavondhapje.

Het wasspitsuur. Ineke, Tosca en Anja kregen een baby in hun armen en een fles. Ik zatop de grond met 2 peuters die een hapje gevoerd kregen.

Daarna kregenze een schone luier (geen pampers of iets wat er op lijkt) een stoffen luier met een plastic eromheen.

In een kamer9 bedjes voor baby’s en nog een kamer voor de peuters met ledikantjes.

Zo hebben wekennis gemaakt met Noah’s Ark. Deze komende week gaan we reizen door dit mooieland en gaan we nog meer scholen bezoeken en boeken afleveren.

Groeten uitUganda van Anja, Lia, Tosca en Ineke

Een dagje Kampala met Tamar

Dinsdag om negen uur vertrek ik metTamar, de Nederlandse dokter van Noah’s Ark, naar Kampala. Blessing, 2 en eenhalf jaar oud, gaat ook gezellig mee. Tamar heeft een auto en dat is besthandig. Onderweg halen we de boeken en spelletjes op die, na de training, inSeeta zijn blijven staan. Want dat was echt te veel om mee te nemen op eenboda. Tenminste voor mij. Tegen 11 uur zijn we in Kampala. Best vlot. Maar danhaalt een taxi busje ons in en snijdt af. Om zijn achterlicht zit een ijzerenrekje om zijn achterlicht. Voor hem handig maar hiermee ‘knockt’ hij de autovan Tamar. We stoppen een eindje verderop. De chauffeur maakt aanstalten om ervandoor te gaan, maar als hij ziet dat er een agent aan komt blijft hij tochmaar. De bumper hangt los en voor aan de zijkant zitten krassen. De agent vindthet een duidelijke zaak, de taxi chauffeur is de schuldige. We komen er vastwel uit en hij vertrekt. Later vraag je je af of hij het op een akkoordje metde taxi chauffeur heeft gegooid. De taxi chauffeur biedt 10.000 shilling voorde schade, nog geen 3 euro. Dat is zelfs hier een schijntje. Tamar eistminimaal 100.000. De chauffeur denkt dat de bumper met een paar schroefjes welweer gerepareerd is. En de krassen lijkt hij totaal niet interessant te vinden.Wij wel! Tijd voor de chauffeur om zielig te gaan doen: ‘Ik heb geen geld’.Nou, dan moet je voorzichtiger rijden. Bovendien, als je tot 11 uur nog maar10.000 shilling met je busje hebt verdiend, dan kun je maar beter stoppen. Deconducteur komt erbij en om een lang verhaal kort te maken, zij houden vol enwij houden vol. Dan stelt de chauffeur voor om maar naar het politiebureau tegaan. Wij willen dan dat de conducteur bij ons in de auto komt, want andersgeloven we echt niet dat hij naar het politiebureau gaat. Dat wil hij niet enuiteindelijk lukt het zo toch om er vandoor te gaan. Ik sta half voor het busjeen om me omver te laten rijden gaat me toch echt te ver.

Maar wij geven niet op en gaan voorgerechtigheid. We gaan naar het politiebureau, waar het busje uiteraard nietis. Eerst worden we naar een ruimte gestuurd waar alle gegevens genoteerdworden, daarna moeten we naar een andere ruimte waar de verklaring (met de handgeschreven) wordt opgenomen. Een klein kind mee hebben blijkt positief tewerken. Ondertussen ga ik met een andere politieman naar de auto om daar denoodzakelijke gegevens te bekijken en te noteren. Onder de ruitenwisser zit eenbonnetje. Als je hier de auto aan de straatkant parkeert doet de parkeerwachtereen bonnetje onder de wisser en als je vertrekt betaal je. Dat klopt dus. Onderde andere wisser zit een gele brief. Reclame? Nou, nee. ‘Heb je gezien datjullie een wielklem hebben?’ vraagt de politieman. Nee, dus. Maar we mogen hiertoch parkeren? Hij loopt met me naar de parkeerwachter en vraagt wat er aan dehand is. De klem is omdat meerdere keren het parkeergeld niet betaald is. Depolitieman doet nog een goed woordje voor ons: we staan hier om een ongeval temelden en er is ook een klein kind bij betrokken. Het klinkt zo allemaal veelerger dan het is, maar als het werkt… De politieman vindt dat we in ieder gevalde wielklem niet hoeven te betalen. De parkeerwachter vindt dat we dat op hunkantoor moeten regelen.

Eerst maar terug naar Tamar om het‘goede’ nieuws te brengen. Zover zij weet heeft ze altijd braaf betaald. Deverklaring van de aanrijding is klaar en door ons goedgekeurd. De vrouw die deverklaring heeft geschreven is nogal aan de maat en zit klem achter haar tafeldus stuurt ze ander weg om een kopie te maken. We moeten nu alleen nog naar delocatie waar ze een schade rapport maken, maar dat mag ook na de lunch.

Het politiebureau op zich is een fotoserie waard. Bijv. het archief: In een open kast liggen stapels papieren meteen elastiek er omheen. Privacy is ver te zoeken. Je doet gezellig aan eentafel met anderen aangifte. Er omheen zitten de wachtenden. Verder ziet allesgrauw en goor. Alleen de agenten die ook op straat werken dragen witteuniformen en hoe ze die wit houden is ons een raadsel. We vragen het aaniemand, maar die moet er alleen maar om grijnzen. Ik waag me er maar niet aanom foto’s te maken. Eentje van Blessing met Tamar kan nog net. Laten we ons verdermaar niet nog meer op de hals halen.

Eerst maar de wielklem regelen. Met deboda gaan we naar het kantoor en wat blijkt? Er zijn inderdaad een aantaltickets niet betaald, maar die zijn, op 1 na, van de vorige eigenaar. Tamarlegt uit dat zij de auto toen nog niet had, maar de vrouw heeft hier geenboodschap aan. Er zit weinig pit in de vrouw en het enige wat ze kan vertellenis dat Tamar dat had moeten controleren toen ze de auto kocht. Maar, hoe dan?Met de telefoon! Daar heeft ze nu niets aan, maar handig om te weten voor devolgende keer. Deze keer dan toch maar betalen, inclusief verwijderen van dewielklem, want de politie kan wel vinden dat dat niet hoeft, maar ook hierheeft zij geen boodschap aan. Het is voor onze begrippen gelukkig geenwereldbedrag, ongeveer 12 euro. Maar toch! Een minuut of 20, dan zal de wielklemverwijderd worden. Dit wordt uiteraard ruim een uur. Heb ik wel mooi de tijd omde gekopieerde boeken alvast op te halen.

Om 2 uur hebben we een lunchafspraak met Renske, maar dat halen we niet. Om tien voor 3 zijn we bij het restaurant.

Na de lunch nog even langs de plaatswaar het schaderapport gemaakt wordt en dan is het alweer tijd om weer naarhuis te gaan, waar we om half 8 aankomen.

‘Hebben jullie een leuke dag gehad? Wathebben jullie gedaan?’ Nou, we hebben vooral politie gezien. Maar het wasevengoed een gezellige dag. En ik heb de boeken opgehaald. En ik heb een verhaal!

Zaterdag ben ik weer in Kampala geweest met 2 teachers, voor een workshop. Maar dat is weer een ander verhaal.

Groeten uit Uganda van Ineke

PS Producten bestellen kan uiteraard nog steeds.

inekeinuganda@gmai.com

Het dak erop

Bij Yes and Amen zijn de muren van de nieuwe lokalen af. Numoet het dak er nog op. Er valt (gelukkig) regelmatig een buitje en dan is eendak erop toch wel erg prettig. Om dit te realiseren bied ik weer artikelen aandie je kunt kopen. De winst die ik maak is voor het dak. 16 februari komen er 3collega’s op bezoek. Ze gaan 27 februari weer terug. Op de heenweg nemen zedrie koffers met boeken mee en het zou mooi zijn als deze koffers op terugweggevuld kunnen worden met bestelde artikelen. Dus wil je iets bestellen, doe dat dan zo snel mogelijk.

Hier gaat het dak er spreekwoordelijk af. De meestevolwassenen en kinderen hebben zin om, na een vakantie van 9 weken, weer naarschool te gaan. Het vakantieprogramma is afgerond. Hoogtepunt is voor demeesten een bezoek aan een zwembad. Ook was er een safari. Vrijwilligers lagenmet een masker van een wild dier in de bosjes en de kinderen reden een rondjemet een busje en probeerden de dieren te vinden.

Deze week stonden op New Horizon verschillende bijeenkomstengepland, waaronder 2 over het lezen. Zolang ik hier ben hebben we bijna elkeweek een meeting. En dat is nodig, want de teachers met de meeste ervaring zijnnaar een andere school gegaan. Vooral een organisatie hier niet zover vandaanis ‘goed’ in het ‘stelen’ van onze leerkrachten. Ze bieden gewoon meer salaris.Diezelfde school kwam vrijdag boeken bij me kopen. Ze gaven me een lift naar deverharde weg. Toen mensen me bij hem in de auto zagen zitten vroegen ze: ‘Areyou stolen?’ Nee, ik laat me niet stelen, maar ik kon het niet laten om dezeman te zeggen dat ik niet blij ben met wat ze doen. We hadden ook kunnensamenwerken. Toen ik terug kwam hoorde ik dat ze die dag weer een leerkracht‘gestolen’ hadden. Je kunt het echter ook positief opvatten: de leerkrachtenhier hebben wat de bieden en zijn gewild. Een ander voordeel is dat op dezemanier de olievlek zich verder uitbreidt. Het had alleen ook anders gekund.

Ik krijg net een telefoontje van Edward de schoolinspecteurmet een school. Hij timmert flink aan de weg en haalt collega’s over om op dezemethode over te gaan. Super!

Maandag ben ik naar Kampala geweest. Ik wilde deeigengemaakte boeken laten printen, maar toen ik aankwam bleek dat er een andercopycentre inzat. Ze konden me wel de weg wijzen en voordat ik de straatoverstak werd ik al herkend door de man van het copycentre. We waren allebeielkaar contact kwijtgeraakt. Bij Aristoc heb ik leesboeken ingeslagen. Verderstond de week in het teken van allerlei korte activiteiten: de boekenbijwerken, mensen bellen, bezoeken, mensen die naar mij toe kwamen etc. Op eendag werd ik door een man van de bewaking gehaald toen ik met de kinderen zat teeten. Het bleek een contact persoon van een organisatie met verschillendescholen te zijn. Toen ik terug kwam aan tafel werd ik bestookt door vragen:‘Waarom kwam de politie je halen?’ (alles met een uniform is politie), ‘Wie washet?’ ‘Wat het een man of een vrouw?’ ‘Wat kwam hij doen?’ Hoezo nieuwsgierig?

Gelukkig zit er bij New Horizon op alle lokalen een dak enkunnen we morgen beginnen.

Groeten van Ineke.

Als je het A4-tje met artikelen wilt krijgen stuur dan een mailtje naar inekeinuganda&gmail.com

Sorry, foto's lukt niet vandaag. Ik geef het op. Internet is terrible.

Boarding

Veel scholen in Uganda bieden de mogelijkheid voor boarding (kinderen wonen en slapen bij de school). Deze week had ik mijn eerste boarding ervaring op de school in Seeta waar we de driedaagse training hielden. Bij de school is ook het coördinatie centrum waar Joan werkt. Joan kan er deze dagen zelf niet bij zijn, maar ze vond eigenlijk dat Betty en ik niet op de slaapzaal maar apart in een lokaal moesten slapen. We vonden het zelf geen punt en Joan beloofd meestal meer dan ze waar kan maken, dus we slapen gewoon gezellig op de slaapzaal. De ‘badroom’ is een ommuurde ruimte zonder dak. Zelf water meenemen. Badderen onder de sterrenhemel, het heeft wel wat.

Om ongeveer half 6 ’s morgens (!) begint van de dorpsomroeper. Op verschillende plekken hangen luidsprekers en als je iets te melden hebt lever je je boodschap in en wordt het omgeroepen. En het liefst lekker luid! Gelukkig heb ik earplugs mee!

Er zijn 54 mensen. Ze komen uit verschillende districten en er zijn zelfs 2 teachers uit Kenia. Iedereen wil graag leren en de sfeer is goed. Er wordt actief deelgenomen aan de activiteiten en we hebben plezier met elkaar. Betty en ik voelen en vullen elkaar goed aan. Harriet, als ervaringsdeskundige, neemt ook een deel van de training voor haar rekening. Ze geeft o.a. een, hele goede, voorbeeld les. Ik leerde haar in 2011 als verlegen nieuwe teacher kennen en nu staat ze daar als volleerd trainer! Ze weet waar ze het over heeft en hoe ze dit over kan dragen aan anderen. Ik geniet elke keer weer van haar! Een aantal teachers heb ik al eerder ontmoet tijdens een workshop. Ze komen om meer te leren zodat ze het ook aan hun collega’s kunnen overbrengen.

Een training als deze wordt begonnen met het zingen van het volkslied. Het Ugandese volkslied en het regionale volkslied en ik mag het Wilhelmus zingen!Ook wordt elke dag begonnen en geëindigd met gebed. Er is altijd wel een vrijwilliger die dat wil doen. Christenen en moslims bidden samen.

Donderdagavond ga ik met een groep van 11 teachers mee naar een worshipavond. Ik trakteer de groep op de transportkosten. Het is 7 a 8 kilometer en voor heen en terug betaal ik ongeveer net zoveel als op Texel een enkeltje boot - Den Burg voor mij alleen. Een taxibusje probeert een slaatje te slaan uit het feit dat er een blanke bij is, maar daar trappen we niet in. Ook deze avond geldt: des te luider des te beter. Armen in de lucht en op de knieën vallen hoort er voor veel mensen ook allemaal bij.

Vrijdag is alweer de laatste dag en deze keer heb ik er om gedacht om een certificaat te maken. Dat vinden ze hier erg belangrijk. En de uitreiking willen de meesten graag vast leggen met een hun telefoon. Ook wordt er, zoals gewoonlijk, ruim tijd uitgetrokken voor bedankjes, goede woorden, enz. Ook mijn laptop draait overuren. Veel teachers hebben in Seeta nog gauw een DVD gekocht, zodat ze de sounds, songs, spelletjes, ideeën, info, enz. mee kunnen nemen. Meer en meer teachers leren om gebruik te maken van een computer en hebben een mail adres. Erg handig! Op deze manier kunnen we proberen een netwerk op te zetten.

Ik heb van deze genoten!

Groeten van Ineke

Zo, dat staat er met veel moeite op. De vraag is of foto's ook lukt....

Heet en droog

Woensdag toen ik vertrok uit Nederland was het onder nul, hier in Uganda is het de laatste tijd ongeveer 35 graden. Best wel een groot verschil dus. Ook de Ugandezen vinden het erg heet, too too hot. En het is al lang zo warm. Het gevolg is dat het ook droog is en stoffig. De bomen zien rood-bruin van het stof. De droogte is een probleem. De mensen uit de villages moeten vaak steeds verder lopen om water te vinden. Ook op Noah’s Ark moeten we zuinig zijn met water. Dus bijvoorbeeld niet (uitgebreid) douchen, maar lekker poedelen met een bak water. Maar zo waar, zatermiddag ging het regenen en ook nog eens lekker hard. Samen met een paar anderen zetten we als echte Afrikanen bakken buiten om water op te vangen. Ik was ook van plan om die dag mijn haar te wassen en dat heb ik toen maar lekker buiten in de regen gedaan. Daarna hebben we een wasje gedaan in het opgevangen water. Alles zag er meteen een stuk frisser uit. En nu maar hopen dat er meer regen komt.

Ik woon deze keer in het grote, luxe gasthuis, samen met 2 anderen. Gelukkig heb ik wel mijn eigen slaapkamer met een heerlijk bed. Waarschijnlijk zal ik nog wel een keer verhuizen, maar wanneer en waar naar toe weet ik nog niet.

Deze week heb ik me vooral bezig gehouden de voorbereiding van de training van volgende week. Betty van Yes and Amen had samen met Joan (Tutor van een coördinatiecentrum) al een locatie gezocht. Betty had ook een cateraar gevonden, maar het leek Joan beter om de kok van de school waar de training wordt gehouden te vragen. Nu bleek dat ze dit nog niet geregeld had. Gelukkig dat de kok van Betty nog beschikbaar is! Joan werkt als een echte Ugandees, alles op het laatste moment. Of te laat. Ik ben blij dat Betty anders werkt! Ik ga er nu maar van uit dat alles goed komt, maar het blijft een verrassing! We verwachten meer dan 50 teachers van verschillende scholen uit verschillende districten. Volgende keer zal ik schrijven hoe het was.

Op New Horizon zijn ook weer nieuwe leerkrachten die bijgeschoold moeten worden.

In februari komen 3 collega’s en ook de mensen in Kenia hebben gevraagd of ik nog een keer kom. En de boekhandel wil iets organiseren en de scholen in Kiwangala en Mgongu. Ik hoef me niet te vervelen!

Uiteraard is het ook weer een feestje om de kinderen en andere bekenden terug te zien. Wel lastig om van iedereen te weten hoe hij of zij heet.

Ik ga weer proberen jullie regelmatig (elke zondag?) op de hoogte te houden. Het is ontzettend fijn om te weten dat zoveel mensen in Nederland meeleven!

Mijn Ugandese simkaart werkt nog steeds: +256 778277181; mijn email is ook onveranderd: inekeinuganda@gmail.com.

Groeten van Ineke

PS Ik kan nog 5000 foto's plaatsen, dus voorlopig genoeg!!