Een dag Kampala met Tamar = weer genoeg stof voor een blog. Tamar moest voor haar werk in het ziekenhuis zijn, ik moest het een en ander in de stad en ’s middags zouden we iemand ontmoeten. Vanaf het ziekenhuis nam ik een boda naar oud Kampala. Dat moest lukken voor 3 a 4 duizend shilling. De bodaman zei 7.000, waarop ik spontaan begon te lachen, met gevolg dat de man en zijn collega’s ook moesten lachen. ‘5000’. ‘3.000’. Oké, 4000.

Na een gezellige dag reden we terug. Het was filetijd en verschillende mensen probeerden hun handelswaar te verkopen aan de mensen in de stilstaande auto’s: ruitenwissers, de rubiks kubus, eten, drinken, en hondenriemen! De man met hondenriemen laat Tamar zijn handelswaar zien. Ze kijkt naar mij en zegt tegen de man: ‘Nee, dank je, zij mag los lopen.’ De man kijkt met een blik van: ‘Moet ik haar nu uitleggen, wat dit is?’ Hij loopt maar door en wij lachten ons slap.

We stoppen nog even bij een winkelcentrum om boodschappen te doen. Terug bij de auto steekt Tamar de sleutel in de deur en …. hij breekt in tweeën. Nadat we uitgelachen zijn gaan we bedenken wat de doen. Het blijkt dat de achterklep gelukkig niet op slot is en ik kruip naar voren om de deuren te openen. Eerste fase is geslaagd, maar hoe start je een auto met een halve sleutel. Tamar belt Daniel of er ook een reservesleutel is. Ondertussen ga ik op zoek naar een redder in de buurt. Eerst maar eens proberen bij de boda chauffeurs: ‘Rare vraag, maar weten jullie hoe je een auto kunt starten zonder sleutel?’ Verbaasde blikken ‘Huh?. Ik vertel er toch maar even bij dat de sleutel is gebroken. Maar nee, ze kunnen niet helpen. Dan maar vragen aan de bewaking die rond loopt. Ook die weten het niet, maar ze weten wel iemand die kan helpen. Er komt een man aan met een accu. Tja, de auto start niet, maar het ligt niet aan de accu. Hij wil wel proberen de sleutel te lassen of te lijmen. Als hij terug komt zitten de twee helften in elkaar, maar al gauw breekt hij in drieën! Dat schiet niet echt op. Hij probeert mensen te bellen, maar of ze zijn er niet of ze staan ergens in de file. Ondertussen appen Tamar en ik met familie en vrienden in Nederland. Wie heeft criminele vaardigheden en weet hoe je een auto zonder sleutel kunt starten? Helaas (of gelukkig) zijn het allemaal brave burgers. In een film lijkt het zo eenvoudig. Op internet zijn er wel tips te vinden maar omdat we de auto liever niet opblazen of het contactslot helemaal vernielen zien we daar toch maar van af. Gelukkig komt er goed nieuws uit Mukono: de reservesleutel is gevonden en er is een boda naar ons onderweg. Wij vermaken ons ondertussen met een colaatje en met flauwe moppen. Eerlijk gezegd vinden we het wel fijn dat we met z’n tweeën zijn. Alleen op een parkeerplaats met een auto die niet te starten is, terwijl het donker wordt, is toch minder grappig. En gelukkig kunnen we er allebei om lachen.

Ook leuk:

Zaterdag was ik met Harriet op een school voor een workshop. Naast het meer technische verhaal van het leren lezen besteden we ook veel aandacht aan de manier van les geven: actief, creatief, met spel en met fun. De theorie wordt afgewisseld met speelse activiteiten: woorden maken met letterkaarten, ren naar de juiste klank, spel met een bal, enz. Altijd leuk is klank n. Het verhaal, het gebaar en liedje gaan over een vliegtuig dat veel noise (geluid) maakt. Ik vraag de leerkrachten of ze mee willen in mijn vliegtuig en dat willen ze altijd wel. In een rij, armen als vleugels, gaan we zingend een rondje over het speelterrein. De kinderen, die intern op de school zijn, zagen de humor er ook van in en hun belangstelling was gewekt. Eerst verzamelde een groepje kinderen zich voor een gat in de wand, maar algauw kwamen ze binnen. Ze namen ook banken mee en al gauw zat er, naast de leerkrachten, een hele groep kinderen. Leuk toch?

Groeten uit Uganda van Ineke