Emmanuel school, een privé school, in Busia Uganda is een school die in 3 jaar tijd gegroeid is van 80 naar 250 kinderen. 3 klassen hebben geen eigen lokaal en krijgen les onder een boom op een stuk zeil. Als het regent schuilen ze in de kerk bij de kinderen die daar les krijgen. Als het droog is gaan ze weer verder onder, de druppende, boom. De school is gebouwd met palen die de ouders aanleveren. Daartussen zijn muren van modder gemaakt. Het dak bestaat is zoals bijna overal gemaakt van golfplaten en dat gaat in ieder geval veel langer mee dan een stro dak. Een klein stukje verderop staat een overheidsschool, gebouwd met stenen. Deze school is ‘gratis’, er moet alleen betaald worden voor boeken, eten en een uniform. Op de privé school wordt een (kleine) bijdrage gevraagd. Als ouders dit niet kunnen betalen kunnen ze helpen met bouwen van de lokalen en of materiaal leveren. Waarom kiezen mensen dan toch voor deze privé school? Simpel, omdat het onderwijs er beter is en omdat de school voor de kinderen gaat. Ik heb hier al eerder over geschreven, maar hier besefte ik weer des te meer: hoe slecht is het onderwijs op (deze) overheidsschool dat ouders er toch voor kiezen om hun kind naar deze ‘mudschool (modderschool) te sturen, dankbaar dat ze deze kans krijgen? De grond is beschikbaar gesteld door de pastor van de kerk. De palen liggen klaar, de ouders willen helpen en met ongeveer 400 euro kunnen er ironsheets (golfplaten) gekocht worden. Voor dit soort situaties hebben we ‘learning for all’ opgericht!

Later deze week was ik in een dorp in Tororo district. Josephine, een voormalig werkneemster van Noah’s Ark zet zich hier in voor de ouderen. Met haar en haar moeder bezocht ik een aantal van deze ouderen. Schrijnend om te zien. Mensen die regelmatig alleen maar pap als ontbijt hebben en daar de rest van de dag op moeten teren. Een blinde vrouw die elke dag met veel pijn en moeite een plekje in de schaduw buiten haar hutje zoekt en daar de rest van de dag zit, hopend op een beetje eten en/of aandacht.

In de buurt zijn ook betere huizen, maar helaas kijken deze mensen weinig of niet naar deze mensen om. Josephine bezoekt deze mensen regelmatig en elke week is er een bijeenkomst voor degenen die hier nog naar toe kunnen komen. Het is ontroerend om te zien hoe blij deze mensen zijn met een beetje aandacht. Josephine vertelde dat ze laatst een verjaardagsfeestje had georganiseerd voor de mensen die de afgelopen maanden jarig waren geweest. Compleet met cake, voor de meesten iets wat ze nog nooit eerder hadden geproefd en waar zo nog heel lang van nagenoten. Zoiets eenvoudig maar met een zo grote waarde voor deze mensen.

Na deze week met ontmoetingen met oud en jong, oude en nieuwe gezichten was is zaterdag, na een tocht op de boda boda en 4 uur hobbelen in een busje, aan het eind van de middag weer terug op Noah’s Ark en besefte ik dat ik sinds ik zondag om half 11 vertrok geen enkele blanke had gezien!

Groeten van Ineke