Geduld

Afgelopen week was ik in Soroti, Amuria en Dokolo. Plaatsen waar ik altijd een keer heen ga. Meestal ging ik samen met anderen en huurden we een auto of een privé taxi. Omdat ik deze keer alleen ging besloot ik om het eens met het openbaar vervoer te proberen. Deze kant op proppen de taxi busjes graag minstens 18 personen in een 14 persoons in hun busje en de reis duurt minstens 6 tot 8 uur. Dat zag ik niet zitten. Maar er gaan ook grote bussen naar Soroti. Deze komen door Mukono en ik probeerde er achter te komen of ze hier ook stoppen. Volgens zeggen moest je een kaartje kopen in Kampala. Heen en weer naar Kampala ben je toch gauw 4 tot 5 uur kwijt dus dat vond ik geen optie. Vervolgens werd gezegd dat er om 7 uur ’s morgens een bus stopt en dat ik dan om half 7 klaar moet staan. Om 6 uur in het donker met een boda naar Mukono vond ik ook niet echt een geweldig idee. Maar weer een ander zei dat er om ongeveer 9 uur en ook later bussen stoppen, bij Collin hotel, en dat je dan alsnog een kaartje kan kopen. Als er plaats is natuurlijk. Ik besloot de gok te wagen en dinsdag om tien over 8 stond ik klaar. Wel wat vroeg, vond ik zelf, maar zowaar om iets over half 9 stopte er een bus en ik kon mee. Dat veel alles mee en ik hoefde niet veel geduld te hebben. 3 uur was ik in Soroti.

Vrijdag, nadat ik een les had gegeven aan studenten in Soroti, stond ik om ruim half 11 bij het busstation. Genoeg speling om voor het donker in Mukono te zijn. Er stond een bus en die zou over een half uur vertrekken. Op de vraag of hij echt over een half uur zou vertrekken werk bevestigend geantwoord. Na 40 minuten ging hij rijden. Helaas nu 100 meter stopte hij en na anderhalf uur stonden we nog steeds in Soroti. Ik begon mijn geduld te verliezen en vroeg hoe laat hij echt zou vertrekken. Als het nog duurde wilde ik graag mijn geld terug en een andere optie zoeken. Zowaar, hij vertrok, ook al was hij nog niet vol. Maar …. In Mbale, waar de bussen normaal gesproken 5 tot 10 minuten stoppen, stonden we weer heel lang stil. Zolang, dat de Ugandezen ook begonnen te mopperen. En de bus was nog steeds lang niet vol. Als hij daar op wilde wachtte zou ik aan het eind van de dag niet veel verder zijn dan Mbale. Na een uur was mijn geduld echt op en besloot ik maar weer eens te vragen wat de plannen waren. Er volgde een vaag verhaal over benzine, over nu vertrekken en over 10 minuten, over dat dit zaken doen was enz. Kortom ik had er totaal geen vertrouwen in deze bus binnenkort zou vertrekken. Ik was niet op tijd vertrokken om een dag te zitten wachten en laat, in het donker aan te komen.

Er reed een andere bus voorbij. Dat was mijn kans. Ik vroeg: ‘Waar ga je heen?’ ‘Kampala.’ ‘Kan ik mee?’ ‘Ja.’ Ik heb mijn spullen uit de andere bus gepakt en ben overgestapt. Ik moest wel weer een kaartje kopen. 20.000 shilling, 5 euro. Maar ach, tijd is geld voor een muzungu, nietwaar? Het bleek wel dat alle zitplaatsen bezet waren en dat ik tot Iganga (2 uur) op de grond moest zitten. Maar ze hadden een kussentje klaargelegd en het was gezellig. Vergeleken met de stoel in de eerste bus, was het niet eens zo heel erg. Het laatste stuk kon ik zitten. Een klein plekje, want de buurvrouw was erg breed. Op een gegeven moment liep de conducteur langs en hij deed de armleuning omhoog. En met een big smile zei hij: ‘Dan val je niet van je stoel.’ Met het oog op het formaat van de buurvrouw?

Om 7 uur, net voor het donker, was ik in Mukono.

Deze rit werd mijn geduld dus wel erg op de proef gesteld.

Maar ik heb weer genoten van de dagen in Soroti en omgeving. Ook al werd hier ‘ik kom je om 8 uur ophalen’ 9 uur. En betekent ‘we gaan zo lunchen’, dat het best nog een uur kan duren. En duurde het ook 40 minuten voordat de bus naar Dokolo vertrok..

Het is een prachtig gebied, met nog de ‘ronde hutjes dorpen. De bevolking heeft hier veel geleden onder rebellenlegers en natuurrampen. Het was goed om de mensen terug te zien, de mensen die zich met hart en ziel inzetten om de kinderen te helpen. Naast het bezoeken van de scholen was mijn doel mensen vinden die de online cursus van de leesmethode willen volgen, zodat er ter plekke mensen zijn die anderen weer verder kunnen helpen. Woensdag avond had ik een afspraak met een vrouw die ik al eerder had ontmoet en waarvan ik dacht dat zij dat zou kunnen doen. Ze werkt bij het coördinatie centrum voor het onderwijs en heeft veel contacten. Ze vertelde dat ze zich kortgeleden hadden afgevraagd waar ze trainers voor de leesmethode konden vinden. Haar reactie op mijn vraag over het volgen van de cursus was: ‘Dat is Gods antwoord’.

Dat maakt het wachten op bussen en dergelijke meer dan waard!

Groeten uit Uganda van Ineke