Zaterdag sta ik om 8 uur fris en fruitig bij de poort. Vrijdag mijn haar gewassen, een schone jurk aan, schoenen afgestoft: ik ben er klaar voor. Je wilt toch een beetje netjes op de school, die je uitgenodigd heeft, verschijnen. Ik ga samen met Harriet. We nemen een boda naar Mukono en gaan verder met een taxibusje naar Lugazi. Daar nemen we het volgende busje naar Tega. We zitten achterin. Er is weinig beenruimte, dus ik moet scheef zitten. De man die naast mij komt zitten kijkt eens naar zijn erg lange benen en naar de afstand naar het klapstoeltje voor hem en besluit ergens anders te gaan zitten. Er komt een stevige dame naast me zitten en in mijn beleving is de achterste rij vol. Maar nee hoor, er past best nog een andere stevige dame tussen. Busjes worden hier niet gecontroleerd en dan passen er 4 mensen op 3 stoelen. Gelukkig is het niet zover en het voordeel is dat ik klem zit en niet heen en weer geslingerd wordt op de onverharde weg. De bestuurder heeft er namelijk flink de vaart in. Door de droogte is het enorm stoffig en ik begrijp nu waarom alle vrouwen een sjaal om hun hoofd hebben gedaan. Met de ramen open, komt er enorm veel stof naar binnen. Als we uitstappen moeten we een stukje terug lopen over de stoffige weg, richting school. Een paar keer passeert een busje ons en dat levert enorme stofwolken op. Als een truck passeert zijn we voor even zo goed als onzichtbaar. We arriveren op tijd bij de school waar op het eerste bordje dat we passeren ‘keep time’ staat. Gedurende de dag zal blijken dat ze dat hier echt doen!

Mijn fris gewassen haar voelt als een stofbaal. De combinatie gel en stof is niet de beste. Mijn jurk is ook niet bepaald fris meer. Mijn slippers zijn niet meer zwart. Maar ach, iedereen heeft er last van.

De school heeft ook het team van een andere school uitgenodigd en we hebben een goede dag met elkaar met genoeg gesprekstof. Dina de directrice van de school is een kennis van Betty. Het verhaal van de school is te vergelijken met dat van Yes and Amen. Een school gestart door een vrouw met een ideaal: onderwijs bieden aan kinderen, waaronder veel weeskinderen, die opgroeien in armoede in een afgelegen gebied. Dina kocht het eerste stuk land toen het nog heel goedkoop was. Een vooruitziende blik. Er is inmiddels een (stoffige) weg aangelegd, er zijn meer mensen komen wonen en de prijs van de grond is behoorlijk gestegen. Inmiddels wordt er langs de weg ook elektriciteit aangelegd, maar de school heeft nog geen stroom. Er is ook (nog) geen water. Alleen het water dat opgevangen wordt. Het wordt tijd dat de regen komt om de vaten te vullen en alles schoon te spoelen.

Na weer een stoffige reis terug was ik erg blij met mij douche!

Groeten uit Uganda van Ineke