Regelmatig staan kinderen voor het raam van het kantoor op de kleuterschool, en vragen met een allerliefst stemmetje:
‘Aunti Ineke, how are you?’
‘I’m fine’
Nog een aantal keer: ‘Aunti Ineke, how are you?’
Als ik niet meer reageer, gaan ze naar de deuropening:
‘Aunti Ineke, you do what?’
Best moeilijk om te negeren…..

‘Aunti Ineke, what is your name?’

Tegen de chauffeur van een boda:
‘Naar Noah’s Ark.’
‘Dat is 3000.’
‘2000, dat is de normale prijs, die Ugandezen betalen.’
‘3000, je bent rijk.’ ‘En de benzine, he?’
‘Oke, dan ga ik naar een ander.’ Maar ja, die staat er vlak bij en wil ook 3000.
Nummer 3 komt langs: ‘2000.’
Oke, die neem ik. Bij de poort:
‘Hier heb je 2000 voor de rit en 1000 omdat je eerlijk bent.’
Ik kan echt wel 3000 betalen en ze hebben gelijk dat ze het proberen, maar als ik aangeef de prijs te weten en ze dan beginnen met ‘jij bent rijk’ en dat soort verhalen, dan ga ik naar de volgende.

Ik betaal in de taxi, op een route die ik niet goed ken, met 20000 en krijg 17000 terug. Het meisje naast me vraagt hoeveel ik terug heb gekregen en zegt dat dat 1000 tekort is. Ze let erop of ik het alsnog krijg.

Ik loop naar de verharde weg:
Iemand in het veld aan het werk: ‘Hello, how are you”.
‘I’m fine, thank you, how are you?’ Ik loopt door.
‘He, you give me money.’
Kinderen en grote mensen die vragen, worden overgeslagen…..

Op een, voor Ugandese begrippen frisse dag:
‘Ik denk dat ik nu begrijp hoe koud het is in Nederland.’
Nou, nee hoor, ik loop nog steeds op blote voeten……….

‘Kun je me meenemen naar Nederland?’
‘Als je in mijn koffer past en niet meer weegt dan 23 kilo…..’

In de kerk zingen we: ‘There is power………..’
Ploep, power is off.

Een teacher ziet dat ik een jigger (zandvlo) in mijn teen heb. Ze proberen me bang te maken met een verhaal over zandvlooien die zich vermenigvuldigen. Ik ga naar huis en verwijder de vlo. Terug op school doe ik verslag van mijn ‘operatie’:
‘De jigger had 3 vrouwen, 25 kinderen en 40 kleinkinderen en ze waren allemaal op visite.’
‘Ohhh…’
‘Grapje.’

Op de craftmarkt:
Bij elke winkeltje, en dat zijn er veel: ‘Welkom, kom in mijn winkel.
‘Wat kost dit?’
Er wordt een bedrag genoemd, steevast gevolgd door: ‘but I can give you a special price’. (Ik geef korting) Het zou best handig zijn als ze gewoon meteen de juiste prijs zeggen.
‘Ik zoek een jurkje voor een meisje van 12, met roze en paars.’
Er worden jurkjes geshowd, heel groot, heel klein, andere kleuren, rokjes, bloesjes, enz.’ Het is niet gelukt….
Het maakt trouwens vaak niet zoveel uit wat de maat is volgens de verkoopsters, want ‘it fits’, ‘het past’.

Op een gegeven moment lagen er twee kinderen half op mijn schoot en naast me met hun ogen dicht. Na bijna 20 minuten waren ze nog steeds stil, terwijl deze twee anders toch veel aandacht vragen, vaak door veel te willen vertellen. Soms heb je gewoon even geen woorden, maar op een andere manier nodig. Om 1 uur stuurde ik ze naar het kinderhuis voor de lunch. Na een zoen vertrokken ze rustig.

Vandaag was ik naar een bruiloft. De dienst zou om 1 uur beginnen. Om een uur of 2 leek het erop dat het echt ging beginnen, maar toen bleek dat deze kerk geen vergunning had om huwelijken te voltrekken. Daar hadden ze kennelijk niet over gesproken. Het bruidspaar vertrok naar een kerk in de buurt om daar even de officiële zaken af te handelen en kwam daarna weer terug voor de dienst. Dat is dan wel weer een verhaal dat gespreksstof oplevert.

Genoeg gesproken voor vandaag. Volgende week ben ik weer in Nederland te spreken.

Groeten van Ineke