Maandag vertrek ik, samen met Ilse en Mirjam, richting Dokolo. We slapen in Dokolo questhouse. Echt Ugandees: veel rotzooi, in de kamer zit van alles los (vooral de kranen), niet alles werkt (bijv. de stortbak), het is stoffig, e.d. Maar de bedden zijn goed en de mensen vriendelijk, al begrijpen ze weinig Engels. Er is enige verwarring over de kamers. Ik had gebeld en gevraagd of ze een 3 persoonskamer hadden. Op alles werd oké gezegd en er werd een prijs genoemd. Meer hoefden ze niet te weten, ook geen naam. Bij aankomst laten ze 3 kamers zien. Wij vinden dat we met z’n drieën op 1 kamer kunnen, want er staan twee tweepersoonsbedden. Het kan, maar het is moeilijk te begrijpen dat we graag 3 handdoeken willen voor 3 personen, op elk bed hoort namelijk 1 handdoek. In de koelkast van het hotel staat ‘krest’ en dit bestel ik 2 keer, maar ik krijg fanta, want dat is erg lekker. Maar ach, voor 16 per nacht voor 3 personen ga je niet zeuren. En het is Uganda, het is altijd een verassing wat je krijgt en of de prijs klopt.

Dinsdag gaan Ilse en Mirjam, met auto en chauffeur, op safari in Murchinson National Park. Ik ga met public transport naar Asamuk Amoria naar de school Living Hope, een, voor mij, bekende school. Directeur Simon Peter komt me ophalen in Soroti. Hij mot eerst nog even naar de bank (waar heel veel mensen in de rij staan) en zakken cement ophalen. Onderweg gaan we nog even langs bij een overheidsschool waar in P1 deze dag 119 kinderen zijn geteld. Ook de andere groepen zijn erg groot en je vraagt je af hoeveel kinderen echt iets leren. Er wordt veel herhaald, verder is er weinig of geen actieve betrokkenheid

Het is al donker als ik in Soroti aankom. Simon Peter zorgt ervoor dat ik veilig in een busje zit. Het duurt wel nog een uur voordat het busje vertrok, want de conducteur vindt dat er toch echt 4 mensen op 3 stoelen kunnen. Ik besluit om maar even naar het questhouse in Dokolo te bellen dat ik echt terug kom. De manager zegt: bel maar even als je er bijna bent dan kom ik je ophalen. Lief toch? Hij had me vanmorgen ook al naar de bus gebracht.

De volgende dag ga ik naar Otoro Nursery en Primary school, ook een bekende school en een bekend gezicht: Awany Peter. De manager had al verteld dat hij uit dezelfde omgeving komt en

Awany Peter kent. Hij wil me wel brengen. Eerst zou hij een auto van iemand lenen, maar dat wordt toch een boda boda. De eerste keer dat ik deze prachtige route van ongeveer 3 kwartier op de boda afleg. Overal wordt op het land gewerkt. Gelukkig valt er weer regen na een lange tijd van droogte en mislukte oogsten met tekort eten tot gevolg.

’s Avonds zijn Ilse en Mirjam weer terug van de safari en slapen we nog één nachtje in Dokolo.

Woensdagavond roept iemand vanuit een auto naar ons. Dat gebeurd wel vaker en daar reageer ik meestal niet op. Maar deze man springt uit de auto, komt naar ons toe en roept: ‘mamma, don’t you recognise me? (mamma, herken je me niet?) I’m Dennis!’ Ja natuurlijk, ken ik Dennis. Ik krijg een ‘big hug’. Dennis heeft ons vorig jaar naar Lira gebracht toen we autopech hadden, en naar de kliniek toen Anja haar arm gebroken had.

Donderdag ga ik nog een dag met Ilse en Mirjam naar Otoro.

Beide scholen hebben een directeur die voor zijn school gaat, ook al is het vaak moeilijk. Beide richten zich op de armen. Beide scholen staan in een gebied waar ze veel geleden hebben onder oorlog, rebellenlegers, droogte, e.d. Beide scholen staan in een prachtige omgeving met ‘ronde hutjes dorpen’.

Donderdagmiddag rijden we naar Sipi. We overnachten op een prachtige plek met een geweldig uitzicht. In 2013 was ik daar in het restaurant met vriendinnen en zei: ‘Als ik ooit een plek zoek om te overnachten in Sipi, wil ik hier slapen. En dat gebeurt nu dus. We worden welkom geheten door Martin. Hij zegt dat ik hem bekend voorkom. Ik zie ook wel iets bekend, maar er valt geen kwartje. De volgende dag is hij onze gids naar de Sipi watervallen. En dan valt het kwartje: Met de vriendinnen hebben we met hem een koffietoer gedaan! Alweer een bekende.

In de middag rijden we door naar Jinja, waar we de volgende dag naar de Source of the Nile gaan. ’s Middags nog even naar de stad om souveniers te kopen en dan is het tijd om terug te gaan naar Noah’s Ark. Onderweg eten we nog kip op stok of zoals de chauffeur zegt: chicken in the face. Kip in je gezicht, omdat zodra een auto stopt de mensen met kip op stok op je afkomen.

Mamma of mammie (zo werd ik deze week heel vaak genoemd) heeft er van genoten!

Groeten van Ineke