Een barst in mijn laptop scherm, omdat iemand er op leunde. Gelukkig heb ik een reisverzekering.

Een grote bult en blauwe plek op mijn been, omdat ik de weg wilde afsnijden en daar een steen tegen kwam. Gelukkig gaat dat wel weer over.

Een pak koekjes verloren, omdat ik de tas niet goed vast had. Gelukkig is dat niet zoveel waard en had Ilse ook koekjes gekocht.

Mijn bril die op raadselachtige wijze bij het zwembad is verdwenen, omdat hij op een tafeltje lag en ik in het water. Gelukkig heb ik een leesbril bij me en kan ik evengoed een blog schrijven. (Maar ik baal er toch wel van……….) Gelukkig was het droog bij het zwembad, want meestal gaat het regenen als ik wil zwemmen. Of was dat in dit geval pech? Want als ik niet gezwommen had, was ik mijn bril niet kwijt. Hoe dan ook, Ilse en ik hebben lekker gezwommen.

Gelukkig won ik ’s avonds met skipbo van Ilse………

Gelukkig voor het land regent het veel. Alleen een beetje lastig als je ergens heen moet. Het vervoer over de glibberige onverharde wegen is niet altijd prettig en vaak rijdt er gewoon helemaal geen boda boda. Bovendien komen de mensen dan nog meer en vaker te laat. Gelukkig kreeg ik deze week toen ik naar Mukono moest een lift.

Gelukkig was het een goede week! Eerst een dag naar Bugolombe, daarna naar Kiwangala – Masaka.

Het was goed en gezellig om weer in Kiwangala te zijn. Mozes van Children Sure House had een tweedaagse training georganiseerd. Hij had hierbij de hulp gevraagd van Annelies uit Waddinxveen waar de kerk dit project steunt. Mozes is een bevlogen man die zich met hart en ziel inzet voor zijn kinderen, met name wezen en kinderen die Hiv positief zijn. Annelies had Rixt en mij benaderd om aan deze dagen mee te werken. Harriet en ik verzorgden de Jolly Phonics training en Mariam (ook een Ugandese leerkracht) en Rixt Happy Start, een programma dat Rixt heeft gemaakt voor de kleuters. Overkoepelend thema: actief leren. Omdat het ongeveer 6 uur rijden is ben ik woensdag vertrokken. Annelies kende ik via via en alleen van telefonisch contact, Rixt had ik een paar jaar geleden al ontmoet. Gelukkig konden we het prima met elkaar vinden en was het erg gezellig. Gelukkig dat er mensen als Mozes zijn.

Vrijdag, de tweede dag van de training regende het. We waren blij verrast dat er zoveel mensen waren en ook nog eens (redelijk) op tijd. Kennelijk was het de moeite waard. Anderen kwamen alleen de tweede dag en dan mis je toch echt het belangrijkste gedeelte! Eén teacher vroeg me vrijdag om 1 uur of ik haar nog even de klanken kon leren, want ze was de eerste dag niet geweest. Oftewel: ‘wil je nog even de eerste dag voor mij herhalen?’ Want als je deze methode wil gebruiken, moet je toch echt ook de basisvaardigheden weten en kennen. Nee, pech voor haar, maar zo ver gaat mijn service niet.

Er waren ook 2 ‘big people’ uitgenodigd. Als eerste de DEO, de grote baas van het district, niet alleen big van beroep, maar ook van omvang. Helaas niet iemand waar je meteen veel van verwacht. Maar je weet maar nooit. Natuurlijk moest ze ook even de aanwezigen toespreken. Eerlijk gezegd vonden wij dat zonde van de tijd…. De tweede was de overkoepelende baas van de opleidingen voor teachers. Gelukkig leek deze wel geïnteresseerd.

Om 4 uur was het tijd om terug te gaan. Gelukkig waren we met een privé taxi. Openbaar vervoer met alle spullen ging niet lukken Jimmy met auto huren is niet duurder dan zelf een auto huren. Na 27 kilometer glibberen over natte onverharde wegen waren we gelukkig bij de verharde weg. Na veel file bij Kampala ging het laatste stuk gelukkig sneller.

Nu hoop ik dat we geluk hebben dat het stopt met regenen, want Ilse en ik zijn uitgenodigd om het eenjarig bestaan van de kerk van een neef van Betty mee te vieren in Kampala.

Veel geluk, groeten van Ineke

Verzonden vanuitMailvoor Windows 10