Vorig jaar beloofde ik Eddy Joram om als ik weer in Uganda was, terug te komen op zijn school om een workshop te verzorgen. Op de River Side school zitten kinderen die in de sloppenwijken van Kampala wonen. De school hoort bij de kerk, waar Eddy pastor is. De school stond tegenover een mooie school voor de kinderen van ouders met geld. Stond, want de grond die River Side huurde werd verkocht aan deze rijke school. School en kerk moesten dus afgebroken worden. Gelukkig konden ze verderop een stukje grond huren. Eerst werd er een nieuwe pit latrine (‘toilet = gat in de grond) gebouwd. Die is verplicht en ook het meest tijdrovende gedeelte. De kerk en de school afbreken en opbouwen ging snel: palen in de grond, wanden en daken van golf platen en de tussen wanden van het hout van de oude school. Niet alles kon gebruikt worden want de termieten hadden zich tegoed gedaan aan de buitenwanden. Met hulp van ouders was deze klus binnen 2 weken geklaard! Nu was iemand nog bezig om letters, cijfers, plaatjes, enz. op de ‘muren’ te schilderen. Ook dit is verplicht want ‘als de kinderen buiten zijn moeten ze ook kunnen leren’. Behoorlijk frustrerend zo’n verhuizing, zou je zeggen, maar Eddy blijft positief en dankt God dat ze weer een nieuwe plek hebben gevonden.

Ook liet Eddy met trots de nieuwe kliniek zien die zijn vrouw runt. Deze is tot stand gekomen dankzij hulp uit Nederland. Hij vertelt trots dat ‘hun kinderen’, de kinderen van de school, hier gratis behandeld kunnen worden. Anderen betalen en van dat geld kunnen ze eten voor de kinderen kopen. ‘Helaas’ was het nu erg rustig, want de regentijd is nog niet begonnen en dat betekent weinig mensen met malaria en dat is de meest voorkomende ziekte die ze behandelen. Voor deze termijn was er geen geld voor eten. Dat vond ik een goede reden om hier een gedeelte van het sponsorgeld te besteden. Ik was blij dat ik op de terugweg om 3 uur een restaurant tegen kwam waar ik kon lunchen….

Vandaag was ik met Ilse bij een lokale kerkdienst. Ook deze kerk is gebouwd met palen en golfplaten. Betty had ons uitgenodigd. We hoorden ze al van verre zingen, want ze houden wel van luid. En natuurlijk van dansen. We werden speciaal welkom geheten en gevraagd om naar voren te komen en iets te vertellen. En als klap op de vuurpijl of we ook wat wilde zingen. We hebben ‘k stel mijn vertrouwen’ gezongen. De dienst begon officieel om 10 uur, wij kwamen om kwart over 10 en ruim 1 uur was de dienst afgelopen. Na de nodige handen geschud te hebben, hebben we bij Betty nog wat gegeten. Weer een ervaring rijker!

Groeten uit Uganda van Ineke