Nattigheid

Vrijdag ben ik met een Nederlands echtpaar uit en Hildah op bezoek geweest bij de school River Side van Eddie Joram aan de rand van Kampala. 4 jaar terug ben ik hier ook een keer geweest, maar daarna was er geen contact meer. De kinderen die hier naar school gaan komen uit de armste families en wonen in de slump – sloppenwijk. De ouders hebben geen geld voor school en ook als je naar een overheidsschool gaat moet je zelf betalen voor de schriften en pennen enz. Als je wilt dat de kinderen eten krijgen op school moet je daar ook voor betalen. En als je dat dan allemaal kunt betalen is de kans groot dat er slecht onderwijs wordt gegeven in een grote klas van 100 – 200 kinderen. Het grootste aantal dat ik heb gehoord is 300! Na een bezoek aan de school zijn we naar de sloppenwijk gelopen waar de kinderen vandaan komen. Het grootste probleem in deze wijk, onder aan de heuvel, is het water. Als het regent loopt het water de huizen binnen, soms tot wel een meter hoog. De ‘wegen’ zijn dan onbegaanbaar. Als het een bui is zakt het water meestal in de loop van de dag weer, maar in de regentijd geeft het nog grotere problemen, problemen die telkens weer terug komen. Soms in de enige optie om door het water te proberen een hoger gelegen gebied te bereiken en te wachten totdat je weer naar je ‘huis’ kan. In het huisje waar we op bezoek waren stonden alle spullen op stenen en op de muur was te zien hoe hoog het water komt. Als het hard regent lopen ook de pit- latrines over en stromen de uitwerpselen door de greppels. Daarom heeft de overheid besloten dat de latrines voortaan op een verhoging gebouwd moeten worden, maar dat is nog niet overal het geval. Voor de huizen hebben veel mensen een muurtje gebouwd, helaas lang niet altijd hoog genoeg om het water tegen te houden. Het water brengt modder mee, waardoor de huizen weer steeds dieper in de modder komen te liggen. Kortom een moerassig gebied en een bron voor ziektes zoals malaria en cholera. Ook zijn er slangen. De mensen blijven hier omdat de huizen goedkoop zijn en ze een duurder huis niet kunnen veroorloven. Wij waren er stil van…..

Om 5 uur ontmoet ik teacher Harriet bij het taxipark in Kampala. Zaterdag verzorgen we samen een workshop in Kiwangala, op de school van Children Sure Home. Hier ben ik vorige jaar ook geweest en Justine wilde ook graag andere scholen uit de omgeving uitnodigen voor een workshop. Harriet’s ouders wonen in een village hier ongeveer 25 km vandaan en daar zullen we overnachten. Om ruim 8 uur zijn we in Masaka en moeten we het laatste stuk met de boda boda. Het is donker en in het dorp is geen elektriciteit, dus ik zie weinig van de omgeving. Ik ben blij dat Harriet hier bekend is! De ouders van Harriet hebben solar energie. Ze wonen in een ‘knap’ huis dat gebouwd is met hulp van de kinderen die een baan hebben. Ze hebben kunnen studeren met hulp van o.a. familie. Toen de oudsten een baan hadden konden die de jongeren van het gezin weer helpen. Er woont nu nog een zusje en een broertje thuis en een nichtje. Haar broertje verstopt zich de meeste tijd, die vindt zo’n muzungu kennelijk niets. Ik krijg een basin (plastic bak), een stuk zeep en een jerrycan met water zodat ik me kan ‘douchen’ in het washok buiten. Ik kijk of ik ’s nachts eventueel naar buiten kan als ik naar de pit latrine achter het huis wil. De zus en nicht zeggen dat dat in de basin kan. Ik ga toch liever even naar buiten….

Als we de volgende dag wakker worden plenst het. 25 km met een boda boda zit er niet in! Haar vader gaat naar het trading centre (waar de winkeltjes zijn) om te kijken of er iemand met een auto is. We bellen Justine en zij kent ook iemand met een auto. Deze vraagt veel minder, dus we spreken af dat hij ons komt halen, maar dan wel bij het trading centrum, want ook voor een auto is het pad te hobbelig, te smal en te slipperig. Ondertussen komt vader terug op een boda. Die wil ons wel naar het trading centre brengen, maar het eerste stuk loopt omhoog en dat gaat hij niet redden met 2 mensen achterop. Vader en boda man zoeken een oplossing. Als we het eerste stukje, via een smal paadje omhoog lopen, gaat de boda alleen omhoog en pikt ons daar op. Zo gezegd zo gedaan we glibberen het eerste stukje omhoog en daarna glibberen we verder op de boda. Harriet heeft een plastic zak om haar haar gebonden en een jasje geleend van haar zusje. We krijgen ook een paraplu mee. Het ziet er vast leuk uit, jammer dat ik geen foto kon nemen. Het jasje en de paraplu laten we achter in een winkeltje waar de familie ze weer op kan halen. Ik heb gelukkig een stel extra kleren, want een regencape en/of paraplu heb ik niet meegenomen. Beetje dom! De auto staat al op ons te wachten en zo bereiken we gelukkig toch de school. Ik was nog even bang dat er geen teachers zouden zijn vanwege het weer, maar gelukkig hebben zij de regen getrotseerd en zijn tussen de zwaarste buien door toch gekomen. Soms laat, maar ze zijn er. Justine heeft flink aan de weg getimmerd. Er zijn maar liefst 14 scholen vertegenwoordigd. Het eerste gedeelte van de workshop moeten we min of meer schreeuwend doen, want een flinke bui op een golfplaten dak maakt veel herrie!

Na een goede tijd met elkaar vertrekken we om 3 uur weer richting Kampala. Naar Masaka rijden geen taxibusjes, maar wel personen auto’s die dienst doen als taxi. Voorin nemen, naast de bestuurder, nog 3 anderen plaats en achterin zitten we ook met z’n vieren. Best veel, maar nog niet het maximum, want 5 op de achterbank is ook heel gewoon. In Masaka nemen we een taxibusje naar Kampala. Na ongeveer 35 minuten is hij vol en kunnen we vertrekken. Harriet blijft in Kampala, want zondag heeft ze een introductie feest (feest voorafgaand aan een bruiloft, waar onder andere de bruidsschat wordt gegeven) van een vriendin in Kampala. Ze hoopt dat het dan droog is. Er zijn mensen die beweren dat het helpt als je een b.h. op het dak bindt. De regen gaat het feest dan voorbij. Ook zou de jongste van een gezin er voor kunnen zorgen dat het droog blijft. En om daar voor te zorgen bindt die dan een bananen blad om zijn of haar teen. Harriet lacht er zelf om. Als je toch de pech hebt dat het regen op je introductie of bruiloft begin je met de dingen die onder een tent gedaan kunnen worden, bijv. eten. De bruid en bruidegom horen, samen met vrienden, dansend op te komen en dan moet het droog zijn. Ik heb me wel eens afgevraagd waarom de bruid zich na de ceremonie verkleed. Het blijkt dat de bruidsjurk meestal geleend wordt en na de ceremonie neemt de eigenaar hem meteen weer mee en doet de bruid haar eigen jurk aan, een jurk die goedkoper is en ook later gedragen kan worden. Er wordt veel geld uitgegeven aan een introductie en een bruiloft. Meestal dragen vrienden en familie bij aan de kosten. Ik begrijp wel waarom lang niet iedereen trouwt.

Zelf kom ik na 2 andere taxibusjes en een boda om kwart voor 10 thuis. In Mukono heb ik nog gauw een rolex gekocht, want van eten is deze dag weinig gekomen. Na alleen ’s morgens 2 boterhammen en een paar kleine banaantjes lust ik wel wat. Maar wat zeur ik? Weinig of geen eten is de realiteit voor veel mensen hier. Ze zouden jaloers zijn op mijn rolex!

2 dagen met veel nattigheid en een echte village beleving!! En een verhaal.

Groeten uit Uganda van Ineke

PS. Volgende week zondag zit ik in Kenia en ik weet niet of het dan lukt om een verhaal te plaatsen.