Sommigedingen kosten hier veel tijd.

Bijvoorbeeldhet kopen en registreren van een simkaart. Ik kocht een simkaart voor eendongel bij de MTN shop. Niet bij de mensen die binnen zitten, maar bij degenendie buiten, voor de winkel aan een tafeltje zitten. De simkaart kost 3000shilling, nog geen euro. Voor de registratie vragen ze een kopie van mijnpaspoort. Dat kopietje kan ik laten maken bij een copy shop dichtbij. Er wordteen formulier ingevuld en er wordt een foto van me gemaakt. Geregeld. Alleenjammer dat of de dongel of de simkaart niet werkt. De combinatie in ieder gevalniet. Gelukkig weet iemand hoe je je telefoon kunt gebruiken als modem.

Later kreegik van MTN een bericht dat de simkaart van mijn telefoon niet officieel isgeregistreerd. Dat klopt, in 2011 ging het allemaal makkelijker. Ik wil graagmijn nummer houden dus op een dag ga ik naar de MTN shop om dit te regelen. Ikmeld me bij de mensen buiten. Die geven aan dat ik eerst naar binnen moet naardegene achter de computer. Maar die is er niet. Tja, dan moet ik later maarterug komen. Een paar dagen later meldt ik me weer. Er zit iemand achter decomputer, maar nu gaan de mensen die buiten zitten net weg en die moeten eenfoto van me maken. Mijn gegevens worden ingevoerd op de computer en ik hoef lateralleen nog even terug kan komen om een foto te laten maken. Dus als ik weer inMukono ben meldt ik me buiten. Ze kunnen niet zomaar een foto maken, ik moetmijn paspoort laten zien. Maar ja, die heb ik niet mee. Ik vraag binnen hoe hetzit en daar wordt gezegd dat het wel kan zonder paspoort, maar alleen inKampala. Als ik later in Kampala ben probeer ik het. Ik heb mijn paspoort nietbij me, maar ja, hier zou het ook zonder kunnen. Niet dus. Afgelopen week wordtik gebeld door MTN. Mijn nummer is nog niet officieel geregistreerd. Grr, datweet ik zelf ook wel. Zaterdag ben ik weer in Kampala en met paspoort meldt ikme bij de MTN shop. Mijn nummer wordt ingevoerd en tot mijn verbazing zegt devrouw: je nummer is al geregistreerd. Ik snap er niets van en ik snap er nogminder van als er toch weer een formulier ingevuld wordt. Er wordt een kopievan mijn paspoort gemaakt plus een foto en tot slot mag ik zelf weer op defoto. En dan……. krijg ik een bericht op mij telefoon van MTN: Your SIMregistration was succesfully, Welcome to MTN Uganda. Een warm welkom na ruim 6jaar…... Er volgt later nog een bericht: We have recieved all your Simregistration documents for verifation. You will be notified when yourregistration is completed. (De documenten zijn binnen en ik zal het horen alsde registratie afgerond is….) Maar, de registratie was toch al een succes? Ikzal het wel merken. Voordeel van deze bureaucratie is wel dat er veel mensenwerk hebben.

Reizenkost ook tijd, veel tijd. Vooral van Mukono naar Kampala. Alhoewel het maarruim 30 kilometer is doe je er vaak anderhalf tot 2 uur over. De meeste tijdsta je in de file. De chauffeurs van de taxibusjes proberen zoveel mogelijk inte halen. Links of recht gaan ze een paar auto’s voorbij en proppen het busje erdan weer tussen. Regelmatig hangt er een arm van de chauffeur of de conducteuruit het raam om aan te geven dat ze er tussen willen. Toen ik laatst uit Wakisokwam ging het best snel en als ik uit het raampje keek begreep ik ook welwaarom. De chauffeur was een echte inhaal kunstenaar. Een vrouw achter memerkte op: ‘I want arrive alive’ (ik wil levend aankomen). Ik heb maar nietmeer gekeken en genoten van het feit dat het lekker snel ging….

Laatstwas het niet zo druk op de weg. Dat klinkt goed. Maar ja, het duurde ook langvoordat het busje vol was. Onderweg stapten veel mensen uit en dat betekentmeestal wachten tot het busje weer vol is. Soms gaat het busje verder danMukono, richting Noah’s Ark. Omdat de controle na Mukono niet meer zo streng is,worden er hier minstens 4, in plaats van 3, mensen op een rijtje van 3 stoelengepropt. Het loaden (laden) duurt daardoor vaak best lang. Daarom neem ik inMukono voor het laatste stuk liever een boda boda. Bovendien zet die me af bijde poort van Noah’s Ark en anders moet ik het laatste stuk lopen. Laatst werdik teruggeroepen door een conducteur: ‘muzungu, waar ga je heen?’ Dezelfde kantop, maar dan sneller! En met meer zitruimte! En dat voor maar 60 cent meer.

Ookeen andere weg nemen wordt vaak geprobeerd. Dit zijn dan meestal wel onverhardewegen, dus dat is lekker hobbelen. Soms vraag je je af of deze ‘shortcut’uiteindelijk niet een ‘longcut’ is…..

Maandagkwamen we redelijk op tijd aan in Bbale. Redelijk….., af en toe heb ik bestUgandese trekjes…. We pikten Jimmy en zijn vrouw op in Kayunga. Daarna was hetnog zo’n 40 kilometer over een onverharde weg naar Bbale. Jimmy vroeg of ik wildeblijven rijden. Dat wilde ik wel. Best leuk om zelf in je taxi te rijden. De directeurvan de school bleek een broer van Jimmy te zijn. Na een goede tijd op de schoolhadden we nog tijd om een kort bezoekje aan Jimmy zijn vader te brengen. Altijdleuk zo’n bezoekje.

En nuis het tijd om dit verhaal te plaatsen.

Groetenvan Ineke

PS Ikben niet altijd blij met reismee. Zoals eerder gezegd worden de foto’s niet altijdgoed geplaatst en ik zag ook dat er veel spaties tussen woorden missen naplaatsing. Leest misschien niet altijd prettig, maar om het te verbeteren kostmij teveel tijd en airtime. Op mijn computer staat het goed.