Zoalsbeloofd, hierbij een verslag van de reis die ik met Anja, Lia en Tosca, hebgemaakt.

Maandag omkwart voor 11 rijden we weg bij Noah’s Ark. Onderweg gaan we, na even zoeken,langs bij de school Gods’s Gift, vlak bij Jinja om een pakket boeken vanBiblionef af te leveren. Biblionef is een organisatie in Nederland die gratisboeken beschikbaar stelt voor scholen in ontwikkelingslanden. De collega’shebben 4 pakketten meegenomen. 4 teachers van deze school hebben de drie daagsetraining in Seeta gevolgd. Ze willen graag even laten zien dat ze het geleerdein praktijk hebben gebracht. Erg leuk om te zien. Er is ook een journalist diegraag iets wil opnemen voor de radio. Dat is al de tweede keer. Ook in Seetawas er een journalist, maar daar heeft Betty, mede namens mij, het een en anderverteld want dat moest in het Luganda en dat spreek ik (nog steeds) niet.Jammer dat we het niet hebben gehoord. Wij hebben die avond andere dingen aanons hoofd, namelijk een auto die er mee stopt. Als we een kwartier wachtenrijdt hij weer 2 kilometer, maar ja, dat schiet niet echt op. Aan de overkantstaat een vrachtauto met pech en daar is inmiddels een monteur bij gekomen die wilook wel even naar onze auto wil kijken. Volgens hem moet er olie in deversnellingsbak en een omstander wil wel met een taxibusje naar dedichtstbijzijnde plaats om olie te kopen. Er stoppen meer mensen om te helpenof te kijken. Ikzelf en iedereen die er maar iets van (denkt) te snappen heefttelefonisch contact met de verhuurder van de auto, Simon. Mijn telefoon gaatvan hand tot hand. Een van hen is Alex en als het begint te schemeren stelt hijvoor de auto naar een plek verder van de weg af te duwen. De ‘olieman’ kennenze dus dat komt wel goed. Als de auto een stukje geduwd is, stopt er een automet 2 echte ‘cardocters’. Die willen ook wel even kijken en ze komen tot deconclusie dat het niet alleen de olie is, maar dat de hele versnellingsbakkapot is en dat is niet zomaar even te verhelpen. Na overleg met Simonbesluiten we te overnachten in een questhouse vlakbij en dat er die nacht eenandere auto gebracht wordt. Alex en de cardoctors gaan met ons mee. Als de autoer na 2 kilometer, zoals verwacht, weer mee stopt slepen de cardocters de autonaar het questhouse. Alex blijft bij ons en dat is best handig, want leg als muzungumaar eens aan Simon uit waar we zijn. Ondertussen heb ik het questhouse inSoroti afgebeld en de school in Kwera gemeld dat we het dinsdag niet gaanredden. Om ruim 12 uur is Simon er met een nieuwe - oude versnellingsbak enkunnen wij naar bed. Om 3 uur wordt ik gebeld: de auto is gerepareerd en Simonvertrekt met deze auto en laat de andere voor ons achter.

Wij blij datwe weer een auto die rijdt hebben en allerlei hulpverleners blij met hetgeldbiljet dat we ze als dank toestoppen.

Dinsdagmiddagzijn we om 1 uur in Soroti. Na een lekkere maaltijd besluiten we nog ‘even’langs te gaan bij de school Living Hope in Amuria waar ik ook al eerder bengeweest. Het is ruim 20 kilometer over een zeer slechte weg. Met een omwegkomen we aan. We zijn van harte welkom. Iemand stelt voor om te gaan voetballenof volleyballen. Dat is voor ons een goede reden om de tas met Verrekijkersportshirts tevoorschijn te halen en ze hier achter te laten. Directeur SimonPeter rijdt met ons mee terug om een kortere weg te wijzen en dan kan hijmeteen zijn huis laten zien. De weg die we rijden gaat door moerasgebied en isalleen tijdens de droge tijd begaanbaar. Langs de weg lopen vrouwen die terugkomen van het ‘vissen’. Omdat er nu geen water staat zitten de vissen in degrond en worden ze opgegraven: moddervissen dus. Het is een mooie route en eenkilometer of 10 voor Soroti stapt Simon Peter uit en gaat met een boda bodaterug. We halen het net niet om voor het donker in het questhouse te zijn, maarhet was het waard. In Soroti komt er door de droogte al 2 weken geen water uitde kraan. Maar ’s avonds gaat het regenen. En hiermee hebben we een trendgezet: overal waar we komen vertelt men dat het droog is en gaat het regenenals we er zijn!

Woensdaggaan we naar Otoro Nursery and Primary school in Kwera, Dokolo district, waarwe de komende drie dagen naar toe zullen gaan om de teachers te leren met deleesmethode te werken en interactief onderwijs te geven door gebruik te makenvan verschillende activiteiten en spelletjes. Directeur Awany Peter heeft ookandere scholen uitgenodigd. De omgeving is heel anders dan in de buurt vanKampala en Mukono. Het is landelijk en de meeste mensen wonen nog in rondehutten. Na een fijne dag met elkaar gaan we op tijd terug, want we willen vandaagvoor het donker in Soroti zijn. Rijden in het donker is hier namelijk niet echtprettig. Langs de weg rijden fietsen en boda’s regelmatig zonder verlichting.Ook lopen er mensen langs de weg die vaak moeilijk te zien zijn. De autoverlichting laat ook nogal eens te wensen over en het knopje om groot licht tedimmen is kennelijk voor veel Ugandezen onvindbaar. Tel daar nog slechte wegenbij op en het is genoeg voor ons om voor het donker thuis te willen zijn.Helaas lukt het ook vandaag niet want al gauw hebben we een lekke band. Nou isdat op zich niet zo’n probleem, maar wel als de krik niet hoog genoeg komt omde auto omhoog te tillen. Gelukkig is er genoeg hulp. Er komt meteen al eenvrouw met kind naar ons toe en al gauw komt er meer hulp. Er wordt een stukboomstam gehaald om onder de krik te leggen. Dit is nog niet genoeg. Er wordteen kind weggestuurd en die komt even later terug met een axe. Het stuk houtwordt doormidden gehakt en als dat nog niet genoeg is wordt er een andere plekvoor de krik gezocht en na een uurtje of 2 zit de reserveband eronder!Inmiddels is het een gezellige boel om de auto: mannen, vrouwen, kinderen,iedereen komt kijken. En de koekjes die we uitdelen vinden ze lekker. Ook gevenwe een geld biljet als dank, zodat ze de goede afloop nog even met elkaarkunnen vieren.

In Sorotiaangekomen gaan we meteen langs een pompstation met de vraag of ze band kunnenlappen. Dat kan, de volgende dag kunnen we hem weer ophalen. Maar als er wegwillen rijden doet de auto niets meer. Ook hier is een oplossing voor: je koopteen flesje cola en de mannen ‘wassen de accu’. Aan aandacht weer geen gebrek,iedereen heeft veel plezier en het helpt, hij doet het weer!

Donderdaghalen we de band op en gaan weer naar Kwera. We besluiten weer om op tijd terugte gaan en het lukt weer niet. De auto doet helemaal niets meer. We bellen Simonweer, die vraagt of hij de monteur kan spreken. Monteur? Er zijn alleen maarteachers! Maar: Awany Peter heeft een neef en die is chauffeur en heeft verstandvan auto’s. Deze man, Dennis, constateert dat de accu, ondanks zijn wasbeurt,toch echt op is. Dan moeten we maar een nieuwe kopen in Lira, waar we dezenacht gaan slapen. Dennis wil ons er wel heen brengen, een nieuwe accu kopen enons de volgende dag weer ophalen om naar de school te gaan. Hij kan wel bijiemand blijven slapen. Awany Peter voelt zich verantwoordelijk en gaat ook mee.Hij heeft een zoon in Lira en dus ook een slaapplaats. Zo gezegd zo gedaan. Werijden naar Lira, kopen een accu, wij worden afgezet bij ons hotel en de mannenzullen de accu ergens laten opladen. We komen weer in het donker bij het hotel,waar we opgewacht worden door 4 vrolijke meiden die ons allemaal een lekkereknuffel geven.

Vrijdagworden we een uur te laat opgehaald, want het was ’s avonds niet gelukt om eenplek te vinden waar de accu opgeladen kon worden. Als we in de buurt van Kwerazijn begint het te regenen. We zijn er net op tijd om een stuk plastic over deauto te trekken, want alle ramen staan open en zonder accu gaan die niet dicht.Ondertussen meldt Awany Peter dat er ‘again a problem’ is. We hebben namelijkweer een lekke band! Na een felle regenbui wil Dennis de band verwisselen. Maar‘again a problem’! Ook de reserveband is lek! Het goede nieuws: met de nieuweaccu start de auto.

Inmiddelshebben we de meeting met de teachers afgesloten en gaan we naar ‘onder de boom’voor de lunch. En dan glijdt Anja uit in de modder en het is duidelijk dat haarpols gebroken is……. De Ugandezen zijn er van overtuigd dat de duivel er achterzit. En dat aan het eind van drie fijne dagen en net voor de lunch. Het isduidelijk dat we naar een ziekenhuis moeten! Maar met onze auto gaat dat niet!We besluiten dat we klaar zijn met deze auto. Na enig overleg, over onderandere de kosten, wil Dennis ons weer naar Lira brengen. Awany Peter voelt zichverantwoordelijk voor zijn gasten en gaat ook weer mee. Ik meld Simon dat deauto in Kwera staat, dat wij naar Lira gaan en niet meer terug naar de auto!

In hetziekenhuis blijkt dat Anja’s pols inderdaad gebroken is. Hij wordt gezet en zekrijgt gips. Dennis ontpopt zich tot een ware verzorger en blijft bij Anja,zelfs als we allemaal de ruimte uitmoeten waar de röntgen foto wordt genomen.

Inmiddelsheeft Simon gemeld dat hij weer een andere auto komt brengen. Hij komt deze inLira afleveren en Awany Peter en Dennis bieden aan om op hem te wachten en hemdaarna naar Kwera te brengen, ook wordt het 4 of 5 uur ’s nachts. 12 uur wordtik gebeld: Simon is er met onze derde auto, deze keer een busje waar het dakopen kan. Leuk voor de safari! Simon vertrekt met Awany Peter en Dennisrichting Kwera.

Gelukkigziet Anja de safari nog steeds zitten, doet deze auto het prima en genieten wevan ons bezoek aan ‘national park Murchinson’.

Zondagavondom 6 uur zijn we in Kampala waar we in een hotel in down town in Old Kampalaslapen. We gaan eten op het dak van winkelcentrum Garden City. De verschillenzijn groot: de rust in het park en de enorme drukte in Kampala; de armoede diewe onderweg gezien hebben en het mooie moderne winkelcentrum. Simon komt deauto hier ophalen en hij verteld dat hij niet besefte dat we zo ‘deep down inthe village’ zaten. Hij begrijpt nu waarom wij niet bij de school op een accuof een gerepareerde band wilden wachten, maar dat we voor het donker in hethotel wilden zijn. Zelf vertrok hij ’s nachts om een uur of 4 uit Kwera enheeft 60 kilometer rondgedwaald. Omdat mensen ’s nachts bang zijn om uit hunhut te komen is het lastig om de weg te vragen.

Maandagochtendgaan we nog even naar de Owino markt waar het, net als op straat, enorm drukis. Mensen lopen af en aan met grote zakken koopwaar op hun hoofd. Het is dusopletten geblazen. We lopen naar het auto taxi park waar het een gekrioel vantaxi’s is en onderweg shoppen we nog een paar leuke lappen stof. Jimmy komt onsophalen met zijn taxi en omdat er zo ontzettend veel verkeer is lopen we eenstukje naar de auto met de koffers. Bij Tosca wordt nog even een kettinkje vanhaar nek gegrepen. Sorry Tosca, ik had Lia gewaarschuwd en bij Anja gezien datze niets omhad en jou was ik vergeten.

Na een lunchen een bezoek aan de craft markt rijden we richting vliegveld. Onderweg gaan wenog bij een kliniek langs, want met gesloten gips mag je officieel niet hetvliegtuig in. Dat kan namelijk problemen geven bij drukverschil in hetvliegtuig. Dus wordt Anja’s gips opengesneden en daarna met verband weer dicht gehouden. In geval vannood kan het geopend worden.

Op hetvliegveld verdelen we de bestellingen die bij mij zijn gedaan over de koffersen is het tijd om afscheid te nemen.

Het was eenweek waarin we veel meegemaakt hebben. Anja, Lia en Tosca hebben in een kortetijd echt heel veel van Uganda gezien en ervaren. Ondanks alles hebben ze/wegenoten van alles: de drie dagen op Otoro school, het bezoek aan Living Hope ende tour van Simon Peter, het bezoek aan Yes and Amen, het wildpark, alles water te zien was onderweg, Kampala, Noah’s Ark, de mensen. We hebben veel(auto)pech gehad, maar daardoor hebben we ook ontzettend veel aardige enbehulpzame mensen ontmoet, die we anders niet ontmoet hadden. Mensen die nietopgaven, maar hielpen tot de klus geklaard was. De gebroken pols van Anja isnatuurlijk ontzettend balen. Terug in Nederland is gebleken dat de breukgecompliceerd is dat een operatie nodig is. Sterkte Anja. Gelukkig bleven Anja,Lia en Tosca genieten en hadden we veel plezier met elkaar! En ik heb ookgenoten!

Zaterdagbelt Awany Peter om te vragen hoe het is gegaan en of de bezoekers veilig in Nederland zijn aangekomen. Het hele dorp praat er nog over en vooral over het accident.

En daarna? Dat is weer voor de volgende keer!

Groeten uitUganda van Ineke