Dinsdag om negen uur vertrek ik metTamar, de Nederlandse dokter van Noah’s Ark, naar Kampala. Blessing, 2 en eenhalf jaar oud, gaat ook gezellig mee. Tamar heeft een auto en dat is besthandig. Onderweg halen we de boeken en spelletjes op die, na de training, inSeeta zijn blijven staan. Want dat was echt te veel om mee te nemen op eenboda. Tenminste voor mij. Tegen 11 uur zijn we in Kampala. Best vlot. Maar danhaalt een taxi busje ons in en snijdt af. Om zijn achterlicht zit een ijzerenrekje om zijn achterlicht. Voor hem handig maar hiermee ‘knockt’ hij de autovan Tamar. We stoppen een eindje verderop. De chauffeur maakt aanstalten om ervandoor te gaan, maar als hij ziet dat er een agent aan komt blijft hij tochmaar. De bumper hangt los en voor aan de zijkant zitten krassen. De agent vindthet een duidelijke zaak, de taxi chauffeur is de schuldige. We komen er vastwel uit en hij vertrekt. Later vraag je je af of hij het op een akkoordje metde taxi chauffeur heeft gegooid. De taxi chauffeur biedt 10.000 shilling voorde schade, nog geen 3 euro. Dat is zelfs hier een schijntje. Tamar eistminimaal 100.000. De chauffeur denkt dat de bumper met een paar schroefjes welweer gerepareerd is. En de krassen lijkt hij totaal niet interessant te vinden.Wij wel! Tijd voor de chauffeur om zielig te gaan doen: ‘Ik heb geen geld’.Nou, dan moet je voorzichtiger rijden. Bovendien, als je tot 11 uur nog maar10.000 shilling met je busje hebt verdiend, dan kun je maar beter stoppen. Deconducteur komt erbij en om een lang verhaal kort te maken, zij houden vol enwij houden vol. Dan stelt de chauffeur voor om maar naar het politiebureau tegaan. Wij willen dan dat de conducteur bij ons in de auto komt, want andersgeloven we echt niet dat hij naar het politiebureau gaat. Dat wil hij niet enuiteindelijk lukt het zo toch om er vandoor te gaan. Ik sta half voor het busjeen om me omver te laten rijden gaat me toch echt te ver.

Maar wij geven niet op en gaan voorgerechtigheid. We gaan naar het politiebureau, waar het busje uiteraard nietis. Eerst worden we naar een ruimte gestuurd waar alle gegevens genoteerdworden, daarna moeten we naar een andere ruimte waar de verklaring (met de handgeschreven) wordt opgenomen. Een klein kind mee hebben blijkt positief tewerken. Ondertussen ga ik met een andere politieman naar de auto om daar denoodzakelijke gegevens te bekijken en te noteren. Onder de ruitenwisser zit eenbonnetje. Als je hier de auto aan de straatkant parkeert doet de parkeerwachtereen bonnetje onder de wisser en als je vertrekt betaal je. Dat klopt dus. Onderde andere wisser zit een gele brief. Reclame? Nou, nee. ‘Heb je gezien datjullie een wielklem hebben?’ vraagt de politieman. Nee, dus. Maar we mogen hiertoch parkeren? Hij loopt met me naar de parkeerwachter en vraagt wat er aan dehand is. De klem is omdat meerdere keren het parkeergeld niet betaald is. Depolitieman doet nog een goed woordje voor ons: we staan hier om een ongeval temelden en er is ook een klein kind bij betrokken. Het klinkt zo allemaal veelerger dan het is, maar als het werkt… De politieman vindt dat we in ieder gevalde wielklem niet hoeven te betalen. De parkeerwachter vindt dat we dat op hunkantoor moeten regelen.

Eerst maar terug naar Tamar om het‘goede’ nieuws te brengen. Zover zij weet heeft ze altijd braaf betaald. Deverklaring van de aanrijding is klaar en door ons goedgekeurd. De vrouw die deverklaring heeft geschreven is nogal aan de maat en zit klem achter haar tafeldus stuurt ze ander weg om een kopie te maken. We moeten nu alleen nog naar delocatie waar ze een schade rapport maken, maar dat mag ook na de lunch.

Het politiebureau op zich is een fotoserie waard. Bijv. het archief: In een open kast liggen stapels papieren meteen elastiek er omheen. Privacy is ver te zoeken. Je doet gezellig aan eentafel met anderen aangifte. Er omheen zitten de wachtenden. Verder ziet allesgrauw en goor. Alleen de agenten die ook op straat werken dragen witteuniformen en hoe ze die wit houden is ons een raadsel. We vragen het aaniemand, maar die moet er alleen maar om grijnzen. Ik waag me er maar niet aanom foto’s te maken. Eentje van Blessing met Tamar kan nog net. Laten we ons verdermaar niet nog meer op de hals halen.

Eerst maar de wielklem regelen. Met deboda gaan we naar het kantoor en wat blijkt? Er zijn inderdaad een aantaltickets niet betaald, maar die zijn, op 1 na, van de vorige eigenaar. Tamarlegt uit dat zij de auto toen nog niet had, maar de vrouw heeft hier geenboodschap aan. Er zit weinig pit in de vrouw en het enige wat ze kan vertellenis dat Tamar dat had moeten controleren toen ze de auto kocht. Maar, hoe dan?Met de telefoon! Daar heeft ze nu niets aan, maar handig om te weten voor devolgende keer. Deze keer dan toch maar betalen, inclusief verwijderen van dewielklem, want de politie kan wel vinden dat dat niet hoeft, maar ook hierheeft zij geen boodschap aan. Het is voor onze begrippen gelukkig geenwereldbedrag, ongeveer 12 euro. Maar toch! Een minuut of 20, dan zal de wielklemverwijderd worden. Dit wordt uiteraard ruim een uur. Heb ik wel mooi de tijd omde gekopieerde boeken alvast op te halen.

Om 2 uur hebben we een lunchafspraak met Renske, maar dat halen we niet. Om tien voor 3 zijn we bij het restaurant.

Na de lunch nog even langs de plaatswaar het schaderapport gemaakt wordt en dan is het alweer tijd om weer naarhuis te gaan, waar we om half 8 aankomen.

‘Hebben jullie een leuke dag gehad? Wathebben jullie gedaan?’ Nou, we hebben vooral politie gezien. Maar het wasevengoed een gezellige dag. En ik heb de boeken opgehaald. En ik heb een verhaal!

Zaterdag ben ik weer in Kampala geweest met 2 teachers, voor een workshop. Maar dat is weer een ander verhaal.

Groeten uit Uganda van Ineke

PS Producten bestellen kan uiteraard nog steeds.

inekeinuganda@gmai.com