Na een workshop in Kampala neem ik de bus naar Kenia. In Nederland ontmoette ik Sr. Beatrice van het klooster Grace and Compassion in Mundika, vlak over de grens tussen Uganda en Kenia, bij Busia. De bus stopt, na een rit van 5 uur, bij de grens. Voor me ligt een stuk rode aarde met veel kuilen, stenen en ongeregeldheden. Er staan veel vrachtauto’s. Als ik tussen een paar vrachtwagens door over wil steken rijdt er een boda over mijn voet (waar ik gelukkig geen last van heb). Bij een uit planken opgetrokken gebouwtje staan veel mensen in de rij. Daar moet is vast zijn voor een visum. Er komt iemand naar me toe die mijn paspoort wil zien. Ze vraagt wat ik in Uganda doe. Ik zeg dat ik daar op een project verblijf. Ze blijft maar doorvragen……..

Welk project, waar en wat doe je daar.

Ik bezoek het project Noah’s Ark – Kusatu - Mukono.

Werk je daar? Heb je een werkvergunning.

Nee.

Wat door je daar dan?

Ik ben daar op bezoek.

Ondertussen moet ik meekomen naar een ander gebouwtje, waar ik plaats kan nemen op twee plastic stoelen op elkaar met in allebei een grote scheur en waar ik bijna doorzak.

Op welk project verblijf je in Uganda en waar?

Noah’s Ark – Kusatu – Mukono

Wat doe je voor werk?

Ik ben in Nederland leerkracht.

En in Uganda?

Ik verblijf op het project.

Welk project en waar?

Voor de zoveelste keer: Noah’s Ark, bij Mukono naar Kusatu, daar linksaf, door de vallei, door de poort, de heuvel op….. Wil je ook weten welk huisje en hoe dat er uit ziet…..

Waar ga je in Kenia naar toe?

Grace and Compession.

Wat voor werk doe je?

Ik werk in Nederland als leerkracht.

Je snapt me niet!

Ik snap niet waarom dit ineens een probleem is. En waarom wil je alles over Uganda weten, ik ga nutoch naar Kenia?

Je bent nog steeds aan de kant van Uganda.

Oh…

Waar ga je naar toe?

Grace and Compassion …..

Je begrijpt me niet.

Ik begrijp je heel goed. Je wil dat ik zeg dat ik werk in Uganda en dat ga ik niet zeggen, want dan begin jij over een werkvergunning …..

Wat doe je dan op het project?

Tja, ik zit daar niet drie maanden op een stoel ….. Ik help ook wel.

Ah, dat is dus werken.

Dat vind ik dus niet. Als ik iemand help is dat werken? In Nederland werk ik, daar krijg ik voor betaald, dat is mijn werk.

Ik weet wel wat je denkt?

Ho, ho, jij gaat niet bepalen wat ik denk!

Na nog een tijdje herhalen van dezelfde vragen en een verhaal over werkvergunning, gerecht en dergelijke; nadat ik op de rand van de tafel ben gaan zitten omdat de stoel het nu toch echt lijkt te begeven; nadat ik van de vrouw op een bank aan de andere kant moet gaan zitten en …..

En toch moet je als je terug bent in Uganda een werkvergunning of speciale pas aanvragen.

Ja hoor, prima….. (Volgens mij ben jij net klaar met je opleiding en wil je graag laten zien dat je het allemaal erg goed weet.)

Uiteindelijk mag ik gaan en wijst ze me waar ik in de rij moet staan en loopt met me mee naar voren. Ik mag voordringen! Wil ze iets goed maken? Ze komt ook nog even het briefje dat ik in moet vullen brengen! Ik probeer ondertussen ook Sr. Beatrice te bellen om te vertellen dat ik bij de grens ben, wat uiteindelijk lukt. Overigens valt het nog niet mee om voor het loketje te komen, want er is niet echt een rij. Meer een groep mensen die allemaal naar hetzelfde plekje willen. Bovendien moet je voor het loket een paar treden op en kapseis ik bijna met mijn zware rugzak. Eindelijk ben ik aan de beurt en nadat al mijn vingerafdrukken zijn gescand en een stempel in mijn paspoort is gezet, blijkt dat ik nog steeds in Uganda ben en moet betalen als in de grens echt over ben.

Ik ben ondertussen ook al een paar keer aangesproken door een man die geld wil wisselen. Ik zeg nee, want ik heb euro’s. Hij vraagt hoeveel euro’s ik dan heb? Nou, dat gaat je niks aan.

Ergens in de puinhoop ben ik kennelijk de grens overgegaan en vind ik het juiste gebouw. Na nog een formulier ingevuld te hebben dat ik bij de ‘ebola balie’ krijg kan ik door naar het laatste loket, waar blijkt dat het toch niet gaat lukken om met euro’s te betalen, want ze hebben geen geld terug. Een aardige meneer loopt met me mee naar een man die kan wisselen (met een voor hem heel voordelige koers …. )en eindelijk kan ik doorlopen. Voor me ligt weer een donker, rommelig, ongeplaveid gebied met veel vrachtauto’s. Na wat vragen vindt ik het kantoor van de busonderneming waar ik heb afgesproken met Sr. Beatrice. Ik ben in Kenia!! En na een ritje van ongeveer 8 km. komen we aan bij het klooster waar ik de komende dagen in het gastenverblijf zal logeren.

De volgende dag ga ik om 8.00 naar de mis. Na de mis bezoek ik het ouderen project. Ondanks hun leeftijd en lichamelijke ongemakken willen ze graag zingen en dansen.

Ik ontmoet een Engels stel dat hier ook verblijft en ‘werkt’ (mag je dus eigenlijk niet zeggen) aan een aantal projecten. Hij verteld over een pastor die weeskinderen opvangt en ook een school heeft. Hij heeft vast belangstelling voor het leesprogramma. Hij belt hem en pastor Phaustine komt me ophalen op een boda. We hebben veel bekijks onderweg, vooral als we in de buurt van zijn dorp komen. Een blanke tussen de boda chauffeur en de pastor. Ik voel me zoiets als de kipfilet in een sandwich van bruine boterhammen. Pastor Phaustine en zijn vrouw vangen 32 kinderen op. Zijn vrouw is leerkracht op de school.

We hebben een goed gesprek en ze willen graag dat ik terug kom om de teachers over de leesmethode te vertellen. Ik krijg een rondleiding over hun terrein en we wandelen door de community. Het is een prachtige omgeving, maar er is veel armoede. Op de terugweg bezoeken we nog een project van de Engelsman. Een voorbeeldbedrijf waar de mensen o.a. kunnen leren hoe ze op een natuurlijke manier groenten kunnen verbouwen en bomen kunnen planten die i.p.v. chemische pesticiden gebruikt kunnen worden. Interessant.

De dagen erna bezoek in nog 3 andere scholen en de dovenschool. Ik lijk op iemand….. Inderdaad. Op mijn broer Wim. Deze school wordt ondersteund vanuit Nederland door de kerk van mijn broer. Hij is hier een paar keer geweest via hem heb ik Sr. Beatrice ontmoet.

Woensdag krijg ik nog een rondrit door Busia. In het grensgebied valt het me op dat er veel mensen in ‘rolstoelen’ rijden. Deze mensen blijken hier te werken. De stoelen worden vol geladen met allerlei goederen, zoals mais, bonen, meel, en worden zo over de grens gebracht! Zo gemakkelijk gaat dat (voor hun).

Gelukkig gaat het, als ik donderdag weer vertrek, voor mij ook vlot. Er staat een keurige korte rij en ik ben snel de grens weer over. Omdat de grote bussen alleen heel vroeg in de morgen (4 uur) vertrekken en ik de grens ook wel eens bij daglicht wil oversteken neem ik deze keer het gewone openbaar vervoer, een taxibusje. De grens tussen de stoelen vervaagd als we met z’n vieren op 3 stoelen zitten. Niet echt comfortabel maar je zit wel lekker stevig… Na een voorspoedige reis kom ik weer aan bij …… inderdaad: Noah’s Ark – Kusatu – Mukono, waar ik verder ga met mijn ………… ‘verboden woord’. Weer een grens verlegd …….

Groeten van Ineke

PS. Anja bedankt voor de fotoruimte. Ik heb voorlopig meer dan genoeg ruimte!