Gister ben ik verhuisd! Ik woon weer in een groter huisje. En dat is best prettig: het is ruimer, lichter en minder vochtig. De kinderen van topclass hebben me, net als in 2013, helpen verhuizen.

In Uganda wonen kinderen lang niet altijd bij hun ouders. Vanwege school of financiële problemen komt het regelmatig voor dat kinderen bij grootouders of andere familieleden wonen. Ook zijn er veel kinderen die op een boarding school zitten en daar dus intern zijn. Zondag sprak ik mensen die de dag doorgebracht hadden met het bezoeken van hun kinderen. De oudste twee zitten op verschillende boarding schools en de jongste woont bij een tante, omdat er geen Nursery school in de buurt is. Iemand anders vertelde dat haar zoon bij opa en oma woont, omdat opa ziek is en het fijn vindt als zijn kleinkind bij hem is. Een van de teachers of een vijfjarig kind van familie in huis, omdat ze het sneu vindt als dit kind anders naar een boardingschool moet. Ze heeft zelf ook een kind van deze leeftijd. En dan zijn er natuurlijk nog de vele weeskinderen die door familie opgevangen worden of in een weeshuis wonen. Vanwege werk komt het regelmatig voor dat echtparen niet bij elkaar wonen, wat weer tot gevolg heeft dat het voor veel mensen moeilijk is om elkaar trouw te blijven. En als je als man meerdere vrouwen hebt, kun je ook niet overal tegelijk zijn…

Jenny en Job wonen in Bukaya en runnen een school is Busaana, een vissersdorp aan de rand van het Vitoria meer. In 2013 kwamen ze naar een workshop over Jolly Phonics. Jenny is Nederlandse en getrouwd met Job, een Ugandees. Ze hadden me gevraagd om langs te komen en ze verder te helpen met de Jolly Phonics. Bijna al hun teachers zijn dit jaar nieuw. Omdat er in de omgeving geen elektriciteit is en stromend water is, blijven veel teachers niet lang. Om hier te komen neem ik een taxibusje tot aan de Nijl, vlak voor Jinja en ga verder met een boda boda. Een prachtige rit, met uitzicht over de Nijl en het Victoria meer. De armoede in het dorp is groot. Geschat wordt dat van de ongeveer 2000 mensen die er wonen 1500 kinderen tot 16 jaar zijn. Job’s vader is voorganger in het dorp en heeft een stuk land, waarop de school staat. Het ene gedeelte heeft muren van leem, het andere is gebouwd van planken. Ook de kerk wordt gebruikt door twee groepen.Tussen verschillende lokalen zit alleen een wandje van riet. In 2011 zijn ze begonnen met 40 kinderen, inmiddels zijn dat er 330. En dan lopen er nog heel veel kinderen rond die niet naar school gaan. Lang niet alle ouders zien het nut van onderwijs in, ze laten de kinderen liever helpen met het verwerken van de vis. De school begint al om 7.00 uur, anders laten ouders de kinderen voordat ze naar school gaan eerst werken en dan is het maar de vraag hoe laat en of ze naar school komen. Een grote groep kinderen is pas op latere leeftijd (P4 , 5, 6 of 7) naar school gekomen. Deze kinderen kunnen nog niet lezen. In de vakantie periode hebben ze deze kinderen uitgenodigd om een paar weken naar school te komen om het lezen te leren. Ook hier blijkt dat de methode werkt! Tussen de middag en na schooltijd praat ik met de teachers.

Job is niet altijd op school, want ze hebben ook nog een boerderij. Van de opbrengst hiervan leven ze zelf.

Naast het geven van onderwijs verzorgen ze elk termijn een bijeenkomst voor de volwassenen over bijv. hygiëne of over het gebruik van (natuurlijke) medicijnen. De mensen uit het dorp komen met allerlei vragen naar de school. Jenny is verpleegkundige en helpt waar mogelijk.

Ik blijf een nachtje bij ze slapen omdat ik niet voor het donker thuis kan komen. Er woont ook een vrijwilligster voor 6 maanden bij ze. De volgende ochtend vertrek ik weer naar Noah’s Ark, weer een ervaring rijker. Ik heb groot respect voor het werk dat Jenny en Job doen. Gelukkig is er inmiddels een stichting (Lugacare) die zich hard maakt voor deze school en het is de bedoeling dat het komende jaar een stenen gebouw wordt gebouwd.

De komende dagen woon ik, vlak over de grens, in Kenia! Vandaar dat ik deze week vroeg ben met mijn verhaal. Hoe het daar is en wat ik daar doe vertel ik volgende week!

Waar je ook woont….

Groeten van Ineke