Net als 4 jaar geleden, toen ik in dit zelfde huis zat, zit er regelmatig een kikker in huis. Kennelijk vindt hij het gezellig in mijn huisje. Nou vind ik dat niet en ben hem liever kwijt dan rijk. Ik neem het risico dat ik een kikkerprins de deur wijs, maar ik zet er een bak over, schuif die naar de deur en met een flinke zwiep gaat de kikker naar de jungle terug. Sorry, kikker.

Met ander ongedierte dat ‘gezellig’ langs komt loopt het nog slechter af: die worden of doorgespoeld of krijgen een flinke mep met een slipper en dat is dan hun einde.

De apen in de bomen rondom mijn huisje vind ik wel weer gezellig.

Nee geef mij dan maar kinderen en dat is weer als vanouds: Kinderen die op schoot willen zitten, een praatje komen maken, de office van de Nursery school binnen komen, voor het raam hangen: Hello aunti Ineke, how are you, you come in our class, …. Wat een gezelligheid, ik krijg weer genoeg aandacht! Soms teveel… Zaterdagochtend om half negen werd er op de deur geklopt door een paar kinderen. Ik lag nog op bed en ik vind dit ook niet het gezelligste moment voor visite, dus ik dacht ‘negeren’. Dat had echter weinig effect, ze gingen gewoon harder kloppen en roepen: ‘aunti Ineke’. Toen ben ik er toch maar uit gegaan en heb ze uitgelegd dat ze, als ik niet opendoe, gewoon weer weg moeten gaan.

Inmiddels is de eerste schoolweek weer voorbij. Veel dingen lopen nog niet zoals het zou moeten. Het rooster veranderd nog steeds; nog niet alle kinderen en leerkrachten zijn er. De kinderen van de Primary school vroegen wanneer ik gezellig bij hun langs kwam. Toen ik een rondje Primary deed en in P2 kwam zat er een leerkracht, maar de kinderen kregen geen les. Ze zaten het met elkaar een beetje gezellig te maken. De aanwezige leerkracht gaf geen lezen, dat moest een ander namelijk doen en die was er niet…… Misschien kon ik het doen? Ik heb toen maar een paar taal-groepspelletjes met ze gespeeld. Het werd erg gezellig.

Omdat er veel nieuwe teachers zijn, hebben we meteen een paar meetings gehad: over het belang van spelen en over Jolly Phonics. Het is mooi om te zien hoe de teachers die hier al langer werken de nieuwe helpen. Andere vrijwilligsters hebben de kinderen van P2 getest op het lezen. De een is verder dan de ander maar ze kunnen allemaal lezen. Op één na, maar die komt van een andere school. En dat laat weer duidelijk zien dat de methode werkt.

De nieuwe teachers zijn nog afwachtend en zeggen nog niet zoveel. Maar met name op de Nursery school (waar ik toch de meeste tijd doorbreng) wordt het steeds gezelliger.

Woensdag ben ik bij Betty van Yes and Amen langs geweest en dat was ook weer erg gezellig. Ook hier waren nog niet alle kinderen terug, maar dat lijkt in Uganda ‘normaal’ te zijn.

Straks ga ik voor een paar dagen naar Kampala. Hier zal ik de uitgever van de leesmethode en andere mensen die met lezen en/of Jolly Phonics te maken hebben ontmoeten. Voordat het officiële programma op maandag begint ga ik eerst vanmiddag gezellig thee drinken met meneer Jolly en een Ugandese vrouw die nu in Zwitserland woont, maar scholen in Kampala helpt. Ik slaap in een questhouse. Een taxi is net zo duur als een overnachting. Het zal niet lukken om voor het donker terug te gaan en dan reis ik liever niet meer met het openbaar vervoer.

Volgende week meer hier over.

Allemaal een gezellige week.

Groeten van Ineke.