Vrijdag was de laatste schooldag van de tweede termijn van dit schooljaar. De afgelopen 2 weken stonden in het teken van ‘exams’ en repporten. De leerkrachten hebben dan ook eigenlijk geen tijd meer voor andere dingen en de kinderen zitten regelmatig te wachten op bijv. het volgende exam. Ze maken aan het eind van elk termijn een exam in: rekenen, sst (wereldoriëntatie), godsdienst en engels en in P1 en P2 in lezen. Als kinderen niet goed hebben leren lezen scoren zij uiteraard ook op de andere vakken laag.

De kinderen krijgen de laatste dag hun files mee met daarin werk van het afgelopen termijn, hun examens en de uitslag. Ook wordt vermeld hoeveelste ze zijn van hun klas. Als je bij de eersten hoort best leuk, maar als je bij de laatsten hoort lijkt me dat toch minder. Maar ik heb er nog nooit iemand over horen klagen. Misschien hebben ze gewoon een reeel zelfbeeld?

Op de Nursery bleek (weer) dat het rapport niet voor iedereen duidelijk is. Een aantal zaken kunnen op verschillende manieren worden geinterpreteerd. Volgend termijn gaan we daar eens goed naar kijken.

Er werd de afgelopen week ook aan een andere manier van rapportage gewerkt, namelijk een film over het reilen en zeilen op Noah’s Ark. Piet en Pita gaan in oktober naar Nederland en het is de bedoeling dat de film dan klaar is. Met alle kinderen van de Nursery, Primary en Secondary school moest er gezongen worden in de kerk. Dat betekende eerst een aantal keren oefenen met elkaar en op vrijdag de opname. Ook hier werd een flinke dosis geduld van de kinderen gevraagd. Maar het is mooi om ze allemaal bij elkaar te zien en ze te horen zingen. Donderdag werd er, op weg naar de kerk, door de voorste kinderen gerapporteerd dat safari mieren de weg overstaken. Tja, wat doe je dan. Er hard door rennen en dan meteen kijken of er een op je benen zit. Sommige kinderen durfden niet zo goed en een aantal groteren namen ze onder de arm en brachten ze naar de overkant. Toen we de volgende dag weer naar de kerk gingen liepen ze er nog (of weer)! Precies voor de lunch stond alles op de film en na de lunch begon voor de kinderen de vakantie. De teachers worden de laatste week van de vakantie weer op school verwacht om o.a. voor te bereiden voor de laatste termijn. Verder helpen ze allemaal een week mee met het vakantieprogramma voor de kinderen van Noah’s Ark. Er blijft dus 1 week over die ze echt vrij zijn. De teachers gaan dan meestal naar huis, naar hun familie.

Verder wil ik rapporteren over mijn bezoek aan een school in Ggaba. Teacher Stella had me gevraagd om hier zaterdag met haar naar toe te gaan en ze te vertellen over Jolly Phonics. (Ze noemde me: de mother of Jolly phonics) Ook teacher Ruth ging mee. Zij werkt er mee en kan er goed over vertellen. Stella werkt zelf in hogere groepen. De school ITLIT (In the lord I trust) is nog niet zo lang geleden begonnen en heeft nu alleen nog kleutergroepen, maar elk jaar zal er een groep bijkomen. De zus van Stella werkt hier. Een voortvarende vrouw! Ze had ook teachers van andere scholen uitgenodigd. Ik vertelde haar over de manier van werken van de uitgever van Jolly Phonic: als er binnen een aantal districten 6 scholen zijn die ermee willen werken en er is iemand bij betrokken die een link met het ministery van onderwijs heeft kijkt de uitgever hoe ze verder kunnen helpen. Begin juli ben ik namelijk naar een conferentie vanJolly Phonics in London geweest en heb ik gesproken met de uitgever. Rebecca gaf aan dat zij wel contact wil opnemen met de universiteit van Kampala. In Nigeria hebben ze het ook op deze manier gedaan, met als gevolg dat in een groot deel van Nigeria de methode is aangenomen als dé methode.

Inmiddels hebben we in Uganda verschillende contacten kunnen leggen en de komende tijd ga ik proberen uit te zoeken hoe we het een en ander verder kunnen aanpakken. Verder hoop ik de komende weken het ‘boek’ met informatie, ideeen en spelmateriaal dat we ontwikkeld hebben ‘af’ te maken zodat andere scholen dit kunnen kopieeren of CD kunnen krijgen.

Het is geweldig om Ugandese teachers te ontmoeten die zien dat er iets moet veranderen in het leren lezen. Die begrijpen dat lezen meer is dan het herkennen van woorden, dat het gaat om, zoals de schrijfster van de methode op de conferentie zei, ‘to crack to code’.

Ik hoop dat we ook ‘de juiste code kunnen cracken’ om meer en meer scholen te bereiken.

Tot zover de rapportage van deze week.

Groeten van Ineke