Als je een paar dagen, of soms maar 1 dag, weg bent geweest ik de kans groot dat iemand tegen je zegt ‘You were lost’: ‘we waren je kwijt’. Als je terug komt, al is het maar van een boodschap doen heb je grote kans dat iemand zegt: ‘Welcome back’.

Toen ik deze week met Reny een school ging bezoeken werden we aangehouden door de politie. Hij vroeg: ‘Are you lost?’. Nee, we waren niet ‘lost’, we wisten de weg en we wisten waar we naar toe gingen. Maar, zei hij, hij had ons nog nooit eerder gezien op deze weg. Nee, dat klopte, want we gaan niet elke dag bij deze school op bezoek. Nou, dan wenste hij ons een goede reis verder.

Vorige week sprak ik een stel Ugandezen die in Nederland waren geweest. Zij waren daar de weg kwijt geraakt. Iemand had namelijk verteld dat ze in de ‘village’ moesten zijn, maar ze konden geen village, geen dorp vinden. Later kwamen ze er achter dat in Nederland ook de dorpen ontwikkeld zijn. Tja, een village in Uganda is toch anders dan een village in Nederland.

De afgelopen twee weken was ik regelmatig ‘lost’. Na vorige week Soroti was ik deze weer 2 dagen naar Masindi en Kiryandongo. Deze keer was Betty, de directeur van Yes and Amen mee. Ze komt oorspronkelijk uit dit gedeelte van Uganda. Woensdag belde ik met iemand van Masindi om tijd en plaats of te spreken. Ze vroeg me waar ik was, want er zaten zo’n 60 mensen op me te wachten. Oeps. Gelukkig was het niet mijn fout, want in de mail en sms werd toch echt donderdag 24 oktober genoemd. Ze zou vragen of ze de volgende dag terug wilden komen. Volgens zeggen was het ruim 3 uur rijden en donderdag vertrok ik om 6 uur, pikte Betty op in Kampala (zonder ‘lost’ te raken!) en om half 11 waren we Masindi. Eigenlijk een half uur te laat, maar wat geeft het, dit is Uganda. De mensen waren inderdaad teruggekomen, geen 60, maar meer dan 100! Ze hadden gezegd dat ik de dag ervoor pech had met de auto... Het was even improviseren want 100 is toch wel wat meer dan 60 en spelletjes doen met ruim 100 mensen is toch wel lastig. De organisatoren gingen zelf al gauw weer weg. De mensen waren wat onrustig, maar wel geinteresseerd. Het was duidelijk dat ze al het een en ander wisten over het leren van de letterklanken i.p.v. letternamen. Veel mensen wilden graag het teacher’s boek en / of het handbook kopen en onze boeken.

Daarna heb ik een slaapplaats gezocht en gevonden bij vrienden van Betty. Zelf sliep ze bij haar broer. De volgende dag heb ik haar daar opgepikt (en alweer was ik niet ‘lost’) en vertrokken we naar Kiryandongo. Hier waren ook hier weer ruim 100 mensen, maar het was hier duidelijk beter georganiseerd. Een inspecteur bleef bij de training. Hij kende Jolly Phonics en moedigde de mensen aan om vragen te stellen. Mensen vertelden dat iemand ze wel eens verteld had dat het beter is om de klanken aan te leren, maar hoe en wat was voor hen onduidelijk. Er werden goede vragen gesteld en ook hier werden veel boeken besteld.

Al met al toch weer heel anders dan vorige week in Soroti. Veel meer mensen per training en de meesten misten al iets over het leren lezen met klanken. Met een grote groep is er minder persoonlijk contact en spelletjes spelen gaat een stuk moeilijker.

Na een lunch vertrokken we tegen drieen weer richting Kampala. De eerste 180 kilometer was ging probleem, maar bij Kampala was het erg druk. Betty moest in Kampala zijn en stapte uit. Het was inmiddels 6 uur. Waar ik de weg op moest, richting Mukono, was het een puinhoop en ik miste de afslag en jawel, toen raakte ik echt ‘lost’. Na een rondje Kampala en een aantal keren vragen vond ik de juiste weg. Maar op de een of andere manier ging het toch weer fout . Ik dacht dat ik na de randweg, in de file, richting Mukono ging. Maar nee hoor, ik reed Kampala weer binnen. Dus omkeren en, weer in de file, terug. Gelukkig ben ik wel gewend om onderweg ‘lost’ te raken.Tegen half 10 was ik thuis.

En omdat ik toch nog een auto had, besloten Reny en ik om het weekend naar Jinja te gaan. Zaterdagochtend vertrokken we en vanavond kwamen we weer terug. Lekker gezwommen, gelezen, spelletje gespeeld en gepraat. Heerlijk, we kunnen er weer tegen.

Groeten van Ineke