Deze week was ik met Rebeca in Soroti district, in de stad Soroti en de villages, de dorpen, er omheen. Rebecca huurt daar een klein huisje. Ze heeft in Soroti gewoond en ze heeft geen geld om haar spullen naar Ggaba Kampale te laten brengen. Daarom heeft ze deze opgeslagen in een klein huisje (2 kamertjes van ongeveer 2 bij 2 meter), waar op dit moment ook 2 meisjes wonen. Ik slaap in het gasthuis ernaast. Toen we begin augustus van Soroti naar Mbale reden was de weg erg slecht. Ik had aan een aantal mensen gevraagd hoe de weg nu was. Goed! Voor een gedeelte klopte dat inderdaad, maar de rest was nog steeds slecht, met veel gaten en kuilen. Gelukkig konden we er allebei om lachen. Maandagavond om 9 uur kwamen we aan. De volgende morgen hebben we het een en ander voorbereid en ’s middags ontmoetten we mensen van de opleidingscholen voor Nursery teachers, directeuren en tutors. De overkoepelende directeur is Jane die ook pastor is. Een fijne vrouw, met veel contacten in de omgeving, die graag contactpersoon wil zijn. De volgende dagen bezochten we scholen in de villages.

Een van de scholen is Otoro in Kwera Dokolo, een village diep in de bush. We dachten dat we in Dokolo zelf moesten zijn. Maar we moesten in Dokolo een afslag nemen en dan nog 3 kilometer ... Toen we de weg vroegen zeiden ze: nog 2 mijl .... En na 2 mijl: nog 1 mijl... Na ongeveer 20 kilometer (!)stond Peter, de directeur van de school ons op te wachten. Hij stapte in, we waren er ‘bijna’...., ongeveer nog10 kilometer. De weg was slecht en net toen Rebecca en Peter vaststelden dat ik goed reed kwam de auto vast te zitten. Gelukkig stopte er een boda boda met 3 man en kregen we de auto er weer uit. De school staat in een prachtige idyllische omgeving, omgeven door hutjes. Een eindje verderop staat een kerk. Hier is de school gestart, maar sinds 2 jaar hebben ze een eigen gebouw, dat wil zeggen er staan muren en er zit een dak op. Er gaat vanalles langs: mensen op de fiets, vrouwen met Jerrycans op het hoofd, jongens met een koeien.

Ze zien hier nooit een muzungu en ik ben dus een bezienswaardigheid.

We zitten buiten, het schoolbord tegen de boom. Langzaamaan komen er meer mensen: van andere scholen, een paar ouders en mensen van het bestuur. Er wordt nog wat heen en weer gebeld: ja, ze zijn onderweg. Als mensen zeggen ‘I’m on the way’,( ik ben onderweg) kan dat ook betekenen dat ze net de deur uitstappen of van plan zijn om te vertrekken. Tijd is hier een ruim begrip. Wij kwamen zelf ook te laat. Als je denkt dat je in Dokolo moet zijn, maar je moet nog zo’n 30 km. de bush in, dan klopt de planning niet meer. Maar daar maakt niemand zich hier druk om. Het heeft ook wel wat!

De mensen zijn geïnteresseerd, ze willen graag leren en doen hun best om bijv. de letterklanken te leren. En dat valt niet altijd mee. Spelletjes spelen is altijd weer ‘fun’. Een van de aanwezigen is de tutor van het trainingscentrum Dokolo. Zij geeft o.a. cursussen voor de leerkrachten en zij kan een rol spelen bij het invoeren van deze methode.

Tot slot, als iedereen te eten krijgt, laat ik de videa zien waarop de leerkrachten van New Horizon vertellen over hun ervaringen. Als ik daarna de laptop wil opruimen vragen ze of ze nog meer mogen zien. Ze vinden het leuk om plaatjes te kijken. Gelukkig heb ik veel foto’s. Dan is het tijd om te gaan. Op de terugweg rijden we nog even naar het meer vlakbij. Daarna volgen we pastor Antony naar zijn school. Hij rijdt voor ons uit op zijn boda boda. Ook hier is een muzungu een nieuwtje. We kunnen niet lang blijven, het wordt tijd om terug te gaan naar Soroti.

Ook de anders scholen die we bezochten zijn gestart door pastors. Ik hoor van een aantal van hen dat ze goed onderwijs belangrijk vinden, juist in dit gebied waar de mensen veel te lijden hebben gehad van de gruweldaden van the Lord Resistance Army, olv JosephKony. Rebecca verteld dat haar familie, net als veel anderen, naar Soroti stad zijn gegaan omdat het daar veiliger was. Niet iedereen wilde de village verlaten wat voor velen de dood betekende. Rebecca verteld dat ze een koe hadden. Op een dag werd de koe door een ‘gunship’ (helikopter) neergeschoten. Toen het weer rustig was kwamen de mensen te voorschijn om allemaal een stuk van de koe te snijden. Op dat moment kwam de helikopter terug en iedereen werd vermoord. Rebecca weet ook van mensen / kinderen die meegenomen, en nooit meer terug gekomen zijn.

Nu is het eerste wat in me opkomt: peace full, vredig. Maar het leven is voor veel mensen hard en het is geweldig om deze mensen, die zich in willen zetten voor hun village, te mogen ontmoeten.

Ik heb deze week weer veel mooie mensen ontmoet en ik kan nog veel meer vertellen, maar deze keer laat ik het hierbij.

Ik zeg ‘yalama’: bedankt in de taal die in Soroti gesproken wordt.

Groeten van Ineke