Vorige week vrijdag om half 7 ’s morgens vertrokken we met z’n zevenen richting Bwera: aunti Jessica, teacher Winnie, Reny met Suzannah, Tamar (vrijwilligster), Bernhard en ikzelf. We waren uitgenodigd voor de introduction van aunti Bira. Bernard is 7 jaar en heeft een bijzondere band met Bira. Toen hij als 3 jarig jongetje hier kwam, was hij zwaar ondervoed en heeft hij bijna een maand in het ziekenhuis gelegen. Bira is al die tijd bij hem in het ziekenhuis geweest.

De introduction is een feest voorafgaand aan het officiële huwelijk. De familie van de man komt naar de familie van de bruid om o.a. de bruidsschat te brengen. Het was een lange rit: eerst met een taxibusje naar Kampala, toen verder met een grote bus (die pas vertrekt als hij vol is) en het laatste stukje met een auto: een zes persoonsauto waar 10 volwassenen en 2 kinderen in gepropt werden. Zelfs op de bestuurderstoel zat, naast de bestuurder, een passagier! Genoeg te zien (o.a. een prachtig landschap) en te beleven onderweg en na ongeveer 12 uur reizen en 450 km. kwamen we aan.

We sliepen in een questhuis in het dorp Costum, aan de grens met Congo. Een broer van Bira was ons contactpersoon en hij zou ons de volgende dag ophalen. Hij zei dat hij tussen 8 en 9 uur zou komen, het feest zou om 12 uur beginnen. Wij opperden dat 10 uur misschien ook wel vroeg genoeg zou zijn. Dat vond hij prima en de volgende dag kwam hij om ....... 14.00 uur! Na een rit van ongeveer een half uur stopte de taxi want het laatste stuk was te steil voor de taxi. De ‘paar minuten’ lopen bleek een half uur te zijn. En dat op onze slippertjes! Het feest werd gehouden op een berg met rondom het zicht op bergen. Prachtig! En we vielen op: 3 blanken tussen de Ugandezen. Van wat er verteld werd verstonden we niets, alleen zo af en toe ‘the whites’. Op een gegeven moment hadden we door dat er over ons gepraat werd en dat wilden ze wel even vertalen in het Engels: ‘We verwonderen ons er over dat de ‘whites’ ook met hun handen kunnen eten’. Tja, als er geen bestek is, is de keuze gauw gemaakt!

Na nog een tijdje gewacht te hebben kwam de bruidegom met familie en vrienden al dansend aan. En even later de bruid met familie en vriendinnen. Vervolgens ging een groep van de man zijn kant al dansend om en door de groep van de vrouwen heen, op zoek naar de bruid. En jawel, ze werd gevonden. Daarna gingen de vrouwen op zoek naar de bruidegom.

Hierna werd een deel van de bruidsschat aangeboden. De geiten waren ’s morgens al thuis afgeleverd. Vervolgens werd de cake aangesneden. Naast de grote cake waren er cakes in de vorm van een drum. Voor elke familie één en ook wij kregen er één mee. Herhaaldelijk werd gezegd dat ze het zo waardeerden dat wij er waren, ondanks de lange reis. Terwijl wij een eer vonden dat we uitgenodigd waren.

Bira’s vader heeft 3 vrouwen en Bira heeft in totaal 25 broers en zussen, waarvan 6 bij dezelfde moeder. De vader is dan hier, dan daar. Bira vind dit geen enkel probleem, ze heeft een fijne jeugd gehad. Na afloop van het feest liet haar broer nog even het ouderlijk huis zien. Het was een nogal stijl weggetje omhoog en Bernard keek wat bedenkelijk, waarop een kind van amper een kop groter hem op de rug nam en in een sneltreinvaart weg liep!

Reny en ik hadden besloten om er met Susannah en Bernhard nog een dagje aan vast te knopen. De manager van het questhuis liep zondag mee naar de weg om een taxi voor ons te zoeken richting park Queen Elizabet. Om ongeveer 2 uur hadden we een kamer gevonden en besloten we om na de lunch een boottocht te maken op het meer. We kregen een lift naar de boot van een Mexicaan en zijn moeder. Al gauw bleek dat hun chauffeur Noah’s Ark kende en als wij de benzine betaalden wilde hij nog wel een rit door het park maken. Een geweldige rit: Zittend op het dak, de wind door je haar, de ondergaande zon, wilde dieren bekijken! Wat wil je nog meer?

De volgende ochtend kwam ik terug van het toiletgebouw en zag op een afstand van een meter of 10 een olifant staan. Verderop stond een nijlpaard te grazen!

De Mexicanen vertrokken de volgende dag ook weer en zij hebben ons in een dorp afgezet waar de bus naar Kampala konden nemen. Wederom een lange rit, maar er was ook weer van alles te zien. De bus stopte in elk gehucht en stadje om nieuwe mensen in te laten stappen, (levende) kippen binnen te laten, een boda boda in en uit het ruim te laden,........ wederom genoeg te zien! Kinderen mogen gratis mee, maar dat houdt wel in dat je ze, als de bus vol is (en dat is hij het grootste gedeelte van de rit), op schoot moet nemen. Het is een ‘rechtop zit’ want meer beenruimte is er niet. Na enig aandringen mochten we halverwege even naar het toilet. Als de bus stopt stappen er ook mensen in die proberen hun waren aan de man te brengen: vlees op stok, bananen op allerlei manieren klaargemaakt, frisdrank, enz. Soms zijn ze te laat met uitstappen en rijden gewoon mee tot de volgende stop. Een man stond onderweg in het gangpad en probeerde de reizigers (les)boeken te verkopen. Hij nam zo’n beetje het halve boek even door.

Na een pizza in Kampala kwamen we om half 10 aan bij Noah’s Ark. Al met al een geweldig weekend om met plezier op terug te kijken!

Tot slot nog even heel iets anders: Ik ben op zoek naar Mp3/4 spelers. De meeste scholen hebben geen CD speler om de CD (met de sounds en liedjes) bij de leesmethode af te spelen. Met een Mp3/4 speler kunnen we ze helpen. Je kunt ze aan iemand van mijn familie geven dan nemen zij ze mee deze kant op.

Groeten van Ineke