Zaterdag, 10 uur: Reny en ik zitten startklaar om een workshop over Jolly Phonics te geven voor de teachers van een school in Bweyogerere, ong. 20 kilometer hier vandaan. Een van de teachers daar werkte vorig jaar hier op school en had hier om gevraagd. Donderdag kwam hij nog even langs voor de laatste afspraken en we spraken af om om 10 uur te beginnen, en dan wel 10 uur muzungu (blanken) tijd. Ja, ja, natuurlijk ze zouden er op tijd zijn. Om kwart over 10 zeiden we tegen elkaar: ‘ze gaan vast vertellen dat het erg druk was onderweg. O, o, what a traffic jam’. Ruim half 11 kwamen ze eraan: ‘We zijn laat, want het was erg druk onderweg!....’. Tja, wij hebben de klok de Afrikanen hebben de tijd. Naast de teachers uit Bweyogerere waren ook teachers van onze eigen school uitgenodigd en ze waren er bijna allemaal. Niet allemaal op tijd uiteraard, maar toch. Fijn dat ze er waren, want tenslotte zijn zij de beste ambassadeurs. En, wauw, wat ben ik trots op ze als ik ze hoor vertellen over hun werk. Wat is er veel veranderd, en dat in minder dan een jaar tijd! Naast uitleg over Jolly Phonics en hoe wij het hier doen zijn we lekker praktisch aan de gang geweest. De teachers waren geïnteresseerd en deden enthousiast en met plezier mee. Ook nu weer bleek dat ze het hier niet gewend zijn om (ook) in spelvorm bezig te zijn. Domino, memory en zelfs hoe je een dobbelsteen gooit, het is nieuw voor ze.

Ze hebben het materiaal van Jolly Phonics en het eigen gemaakte materiaal, voor de eerste periode meegekregen. Na 2 a 3 weken gaan Reny en ik er heen en als ze serieus aan de slag gaan volgt de rest. Ik heb het materiaal gratis gekregen van Jolly Phonics maar wil wel graag dat het goed gebruikt wordt op een school die echt geïnteresseerd is.

Ik zat een tijdje te praten met een teacher van de Nursery school daar en zij vertelde dat zij graag veel met de kinderen wil spelen. Mooi dat zij hier het belang van inziet. Vaak willen ouders echter graag schrijfwerk zien, ook van hun 3 jarige kinderen. Ze geven hun laatste geld uit aan schoolgeld en willen dan ook resultaten zien. Dat spelend leren op deze leeftijd het meeste resultaat geeft zien ze niet. Omdat wij op school kinderen hebben die gesponsord worden hebben wij daar geen last van. De ouders zijn al blij dat hun kinderen naar school mogen en stellen daardoor minder eisen.

Soms zijn de Ugandezen, in onze ogen, best een beetje brutaal. Toen ik vroeg of ze (prenten)boeken hebben, zeiden ze dat ze er maar een paar hebben. Maar, werd meteen gevraagd, misschien kunnen wij ze daar aan helpen. Een zelfde soort vraag werd gesteld over spelmateriaal. Het schijnt sowieso de gewoonte te zijn dat ze iets meekrijgen als ze een workshop bezoeken. Ze laten dan weer wel merken dat ze er erg blij mee zijn. En ach, als je niets hebt, is het ook wel weer te begrijpen.

Ook zijn we deze week naar de school geweest waarvan een aantal teachers, voordat ik hier was, al eens langs was geweest. Het hoofd was erg blij dat we kwamen en dat we ze willen helpen. Ze had hier en daar al geïnformeerd en vertelde dat ze ‘dorstig’ waren naar de nieuwe manier van leren lezen. Een prima beginsituatie lijkt mij. Ook zij komen binnenkort voor een workshop.

En dan nog een school in Kyunga. De school waar een Nederlander de leiding heeft en waar een Nederlandse ‘kleuterleidster’ elk jaar komt helpen. Daar gaan we maandag naar toe. Wellicht de derde school die geholpen kan worden met het leesmateriaal.

Het is en blijft wel triest dat scholen meestal niet in staat zijn om zelf voldoende materiaal te kopen. Overheidsscholen zijn vaak al blij als ze 1 exemplaar van alle methode boeken kunnen kopen. Dit houdt in dat alle lessen op het bord geschreven moeten worden. Veel scholen zijn privé scholen en daar betalen de ouders schoolfees (schoolgeld). En dat kan lang niet iedereen betalen. Dus dan is de enige optie een overheidsschool of helemaal niet naar school. Maar ook op de privé scholen is er meestal geen geld genoeg om voldoende materiaal te kopen. Daar komt dan nog bij dat de opleiding van de teachers ook te wensen over laat.

Maar goed, elke stap vooruit is er een en ik geniet ervan om op deze manier weer een stap te mogen zetten.

Groeten van Ineke

P.S. Ik weet nog steeds niet wie er met mijn koffer op stap is gegaan. Ik heb hem in ieder geval nog niet.