De kinderen noemen me hier aunti Ineke, op school soms teacher Ineke of aunti teacher Ineke. Deze week zeiden de kinderen dat ik een uncle was, omdat ik aan het timmeren sloeg. Er zijn hier veel vrouwen die zwaar werk doen, zoals graven voor bijv. een fundament, hout hakken of op de boerderij. Vrouwen lopen met takkenbossen of jerrycans op hun hoofd. Dus ik dacht dat een vrouw met een hamer niet zo gek gevonden zou worden. Dus wel, timmerman is hier toch echt een beroep voor mannen. 's Avonds aan het eten hadden de kinderen het er nog over: ‘Jij was een uncle'. Toen ik met Renske om trilplex uitging wist de vrouw (jawel een vrouw) het weer: Ik was de moeder van Renske. Dat kon ze zo zien....

Dit weekend ben ik naar Jinja geweest. Ik had van tevoren geboekt bij King Fisher, een mooi plekje aan de Nijl, genoemd naar een vogeltje die je veel bij de Nijl ziet.De vrouw aan de telefoon vroeg of ik mijn naam wilde spellen, want Ineke is nou niet bepaald een Ugandese naam. Toen ik aankwam bleek mijn naam als Enaka te boek te staan. Toen ik vandaag afrekende spelde de man mijn naam als Eneka.

Ik zal waarschijnlijk hier en daar wel verkeerd gespeld hebben, want de letters hebben in het Engels vaak een heel andere naam dan in het Nederlands. Ue klinkt als oe, ee als ie, i als ei, enz. Dezelfde klank kan soms op verschillende manieren geschreven worden. Als Reny en ik 's morgens de kinderen van P3 t/m P6 leesles geven moet ik er ook altijd goed over nadenken. Gelukkig gaat het Reny beter af. En ik leer veel!

Ik blijf het moeilijk vinden om alle namen van iedereen te onthouden: kinderen van Noah's Ark, de kinderen uit de village, de aunti's en uncles. De kinderen kennen mijn naam wel allemaal. In navolging op de kinderen van school roepen nu ook de toddler (peuters) als ik langs loop: aunti Ineke... hallo. De echte Ugandese namen zijn helemaal erg moeilijk. Vooral als deze ook nog eens zacht en mompelend uit gesproken worden. Of zou het toch ook iets met leeftijd te maken hebben?

Het weekend in Jinja was verfrissend. Even lekker alleen op pad, geen laptop, geen school(activiteiten). Ik heb heerlijk lang geslapen (van 9 tot 9) en veel gelezen. Het weer was ook verfrissend, de meeste tijd te fris voor het zwembad, maar meer voor met een boek in bed. Ik was blij dat ik op het laatst moment nog een fleece vest in mijn tas had gestopt.

Zaterdag ben ik even naar Jinja geweest. Het was een soort kermisattractie om daar te komen. Doordat het veel regende was de, onverharde, weg slecht en zocht de boda boda slingerd een weg tussen de kuilen en plassen door. Bij de oude brug over de Nijl moest ik afstappen en lopend de brug over. Het was wel een mooi stuk om te rijden.

Toen ik vanmiddag weer terug ging had de vrouw bij de receptie een boda boda gebeld. Ik stapte op de eerste boda die stopte, al vond ik het wel vreemd dat het een ander was dan de dag ervoor. Ik dacht namelijk dat ze dezelfde man, Bosco, gebeld had. Bij een diepe plas kwam hij tot stilstand en ik dacht even dit ik moest duwen, maar hij kwam toch weer op gang. Wel had ik mijn voet in een lekkere dikke modderpoel gezet, zodat die mooi oranje kleurde. Toen we net weer reden zag ik de boda met de man die ik had verwacht en vond ik het toch wel zo netjes om over te stappen.

Tegen de conducteur van het taxibusje had ik toch duidelijk de naam Mukono gezegd, maar deze reed, om het verkeer te mijden, achter de hoofdweg langs en zou zo het centrum voorbij rijden. Nadat ik drie keer de naam van bestemming had herhaald, stopte hij eindelijk. Net buiten Mukono, waar geen rijen met boda's staan. Gelukkig stopte er één nadat ik een klein stukje had gelopen en was ik net op tijd terug voor de Zondagse patat.

Morgen weer een nieuwe werkweek. De laatste hand moet gelegd worden aan de leesmaterialen. De tijd gaat namelijk erg hard, nog maar ruim twee weken te gaan. Maar ik kan er weer tegen!

Groeten van aunti, teacher, moeder, uncle Ineke (of Enaka of zo).