Gelukkig kan ik de poort uit als ik dat wil. Boodschappen doen in Mukono of naar Kampala. Al kan ik hier niet even op mijn fiets of in de auto stappen, het is prettig om af en toe even weg te gaan. En uitwaaien achterop een boda boda is best lekker.

Voor de kinderen, die op het terrein wonen, is het niet zo gewoon om de poort uit te gaan. En daarom is een ‘excursie' hier nog leuker dan in Nederland. Deze week zijn we met top class naar de winkeltjes aan de weg gegaan. De kinderen vonden het prachtig en benoemden alles wat ze zagen: een kip, een hond, een boda boda.

Elk kind kreeg 100 shilling (ongeveer 3 eurocent) en mocht daar iets van kopen. Ze konden kiezen uit een plastic zakje met limonade, snoep of somoza (een driehoekig hapje van gehakt in deeg). Omdat de groep groot is en de winkel klein mochten ze in groepjes inkopen doen. Aan de overkant van de weg zijn een paar fruitstalletjes en daar hebben we nog een ananas gekocht om op school met elkaar op te eten. Voor de schilder en de timmerman die in de office aan het werk waren namen we nog wat biscuitjes mee. Het is en blijft mooi om te zien hoe de kinderen hier genieten van, voor ons vaak, kleine dingen.

Er komen nog steeds nieuwe kinderen de poort in. In de tijd dat ik hier ben heb ik verschillende kinderen zien komen. Schrijnende verhalen: kinderen waarvan de moeder is gestorven of die ‘gewoon' afgedankt zijn. Kinderen die zelfs geen kleren hebben of kinderen die ondervoed zijn.

Ook zijn er kinderen terug gegaan naar familie: Adam en Eva, een tweeling. Hun oma kwam ze, samen met hun grote zus, ophalen. Nu het rustiger is in het Noorden wil en kan de familie weer voor ze zorgen. Mooi natuurlijk dat ze weer bij familie zijn, maar het zal ook moeilijk voor ze zijn. Het leven in een hutje zonder water en electra, waar een vreemde taal gesproken wordt, zal in het begin niet makkelijk zijn. Toen in het huis verteld werd dat Adam en Eva opgehaald zouden worden werd er menig traantje gelaten. Deze week speelden 2 kinderen op school dat ze Adam en Eva waren. Ze zijn ze niet vergeten. Sommige kinderen waren en zijn er nog erg mee bezig.

De kinderen die binnen de poort van Noah's Ark naar school gaan hebben het vaak ook niet makkelijk. Zo zit er een meisje in P6 (groep 8 in Nederland) die met een stuk of tien broertjes en zusjes woont. Zij is de oudste en zorgt voor de rest.

Of twee jongetjes van 5 en 7 jaar oud, waarvan de moeder is vermoord en de vader in de gevangenis zit. Ze wonen in hun eigen huis en worden geholpen door een ‘oom', die geen familie is. Helaas komen dit soort dingen hier regelmatig voor.

Gister was ik naar Kampala en heb ik met eigen ogen gezien dat ook hier de mensen uit hun dak gaan als Uganda een voetbalwedstrijd wint. Toen ik bij de kapper zat kwam er een man met alleen een korte broek aan en zijn lijf beschilderd. Echt Afrikaans! Onderweg naar huis liepen veel mensen met een toeter, werd er gefeest langs de kant van de weg en liep er zelf een man verkleed als leeuw rond. Dat leek wel Nederlands!

We hebben afgelopen week de voetbalwedstrijd Nederland-Duitsland bekeken, samen met een groep Duitsers die hier waren. De oranje ballonnen mochten niet baten. Al ben ik helemaal geen voetbalfanaat, het was leuk om de wedstrijd met 4 nationaliteiten (Duitsland, Uganda, Nieuw-Zeeland en Nederland) te bekijken. Vanavond kijken we niet. De wedstrijd begint kwart voor tien Ugandese tijd en dat is voor hier laat. We horen morgen vast wel hoe het afgelopen is.

Groeten van Ineke