Gister ben ik met Hilda op bezoek geweest bij haar moeder. Ook haar 2 zussen waren er. Hilda heeft tot haar 14^e in Kenia gewoond. Toen is haar moeder met haar kinderen terug naar Uganda gegaan naar het dorp waar zij vandaan komt. Ze stamt af van 1 van de Kabaka's (koningen) van Buganda (dit deel van Uganda). De Kabaka heel veel vrouwen en nog veel meer kinderen. Als ik het me goed herinner had deze Kabaka 85 vrouwen en een paar honderd kinderen.

Het was heel gezellig. Het huis is groter dan menig huis in de villages, maar toch lijkt het voor Nederlandse begrippen op een schuur. Het gezin is geen doorsnee Ugandees gezin. Ze zijn opgegroeid met het lezen van boeken, ze hebben een mening en durven deze te uiten. Ik heb een tijd met haar oudste zus zitten praten die ook in het onderwijs zit. Momenteel traint ze o.a. leerkrachten op het gebied van lezen. Mooi om te horen dat zij zich bezig houdt met dingen waar wij hier, op New Horizon, ook mee bezig zijn. Hilda geeft ook altijd aan dat zij veel van haar zus heeft geleerd.

Haar moeder is een lieve, zorgzame vrouw. Momenteel zorgt ze voor een kind van bijna twee van een nicht die aids heeft. In de vakanties is Paula bij haar, ook een nichtje. Haar moeder is overleden en zij ging naar een boarding school (intern). Door problemen met haar gezondheid woont ze nu bij Hilda op Noah's Ark en gaat hier naar school. Gelukkig zijn er ook mensen die klaar staan voo hun familie!

Ook heb ik deze week een bezoek aan de kapper gebracht. Een lang bezoek....

Eerst werd het geverfd. Toen mijn haar gewassen was zag ik veel mensen kijken, een vrouw zat me zelfs met open mond aan te gapen. Een blik in de spiegel maakte duidelijk waarom: voor koninginnedag was het misschien wel grappig, maar voor het dagelijks leven toch wel heel erg oranje. De kapper stelde voor om het nog maar een keer te verven. Goed idee. Het resultaat was rood, heel erg rood. Zoiets als een vuurtje. Erger dan mijn funny haar van vorig jaar. Of ik wilde dat hij het nog een keer verfde. Ja, graag. De laatste keer. ‘Zelfs als het paars met gele strepen zou worden' sprak is stoer. Dat vond de kapper wel grappig, maar ik was toch wel blij dat het er deze keer goed uitzag! Ik was nog even bang dat mijn haar van ellende uit zou vallen, maar gelukkig de volgende dag zat alles er nog aan.

Ik had gepland dat ik voor het donker thuis zou zijn, maar inmiddels was het ruim 19.00 uur voordat ik eindelijk buiten stond en donker. Omdat is 's avonds liever niet met een taxibusje en boda boda meega, besloot ik maar een taxi te zoeken. (Verstandig hè?) Ik ging akkoord met de prijs, hoewel die aan de hoge kant was. Normaal betaal je dat vanaf het centrum, terwijl ik nu al een stuk verder zat. De chauffeur begon te vertellen dat hij eerder naar Noah's Ark was geweest en dat dat zulke aardig mensen waren, ze hadden 80.000 shilling betaald. Ik zei: ‘Erg aardig, maar ik betaal 60.000'. Daarna begon hij te klagen dat het erg druk was, dat het erg veel benzine koste en of ik toch niet meer wilde betalen. Nee dus. 60.000 was een goede prijs en vragen om meer werkt bij mij averechts. En 's avonds is het altijd druk, is er altijd ‘a lot traffic yam'. Dus geen reden om meer te betalen. Bij de zoveelste keer werd ik het zat en toen er een boda boda voorbij ging vroeg ik me, expres hardop, af of ik de volgende keer misschien beter een boda kon nemen, die gaan de file voorbij. Nou, dat moest ik toch echt niet doen volgens de chauffeur, dat was erg gevaarlijk. Zou hij nu ophouden met zeuren? Nee dus. Ik was er klaar mee en zei tegen hem: ‘Als je me niet naar Mukono wil brengen, prima. Dan stap ik hier uit en neem een taxibusje. Dus zeg het maar: je brengt me naar Mukono en houdt op met zeuren of ik stap hier uit en je krijgt niets.' Er reden genoeg taxibusjes, o.a. achter ons. Hij koos ervoor om me naar Noah's Ark te brengen en ik heb hem niet meer horen zeuren. Toen ik uitstapte kreeg ik zijn telefoonnummer voor als ik nog een keer een taxi nodig had. Kennelijk had ik dus toch echt wel een goede prijs betaald!

Morgen komen de kinderen de school weer bezoeken, de schoolvakantie zit erop.

Tijd om te stoppen met mijn verhaal, zodat jullie mijn weblog weer kunnen bezoeken.

Groeten van Ineke

PS: Jammer genoeg had ik geen fototoestel bij me toen ik de kapper bezocht dus Ineke als wortel en als tomaat kan ik niet laten zien.