Af en toe een wolk, niet te warm, prima weer om lopend maar Mukono te gaan. Ook al voelde ik geen nattigheid, op het laatste moment toch maar een dunne regencape in mijn tas gedaan, want je weet maar nooit. Ook wat koekjes en snoepjes mee, want daar kun je de kinderen onderweg altijd blij mee maken. Muzungu's hebben sweeties! Ik werd niet alleen als muzungu gegroet, maar ik hoorde ook verschillenden keren, door kinderen van de school: ‘hello, aunti Ineke. Ook heb ik een stukje opgelopen met iemand uit het dorp die op Noah's Ark werkt. Toch wel bijzonder om door te village te lopen en herkent te worden.

Na ongeveer een uurtje lopen begon ik nattigheid te voelen. Het begon te spetteren en al gauw te regenen. Niet zachtjes, maar een echte Afrikaanse plensbui. Daar kon mijn simpele regencape niet tegen, dus toch maar even schuilen onder een afdak. Hier werd ik meteen ontdekt door een groep kinderen. De muzungu mocht wel even binnen komen. Achter een deur zat een lege ruimte. De kinderen vonden het wel gezellig en ik ook! Tijd om de sweeties uit de tas te halen. Ik had me voorgenomen om deze keer gewoon lekker te wandelen, zonder foto's te maken. Maar dit was toch wel erg leuk voor een plaatje. Gelukkig vonden de kinderen dat ook. Nadat ik een foto had genomen gingen de grootsten proberen een foto te maken met mij erbij. Dat viel nog niet niet mee. Op de ene foto had ik geen hoofd, op een andere stond alleen mijn linkeroor. Maar, uiteindelijk stond ik er dan toch op.

Inmiddels was het vrijwel droog en besloot ik om verder te gaan. De weg was lekker glibberig, langs de kanten liep een stroompje water, en mijn schoenen waren al gauw een stukje hoger door de modder die er aan bleef plakken. Een paar kinderen liepen met me mee. Het grootste meisje kon een beetje Engels en liep gezellig met me te kletsen. Zij had de snoepjes uitgedeeld en er zaten er nog een paar in het zakje. Onderweg bood ze mij, heel lief, een snoepje aan. Zij en haar broertje brachten me tot aan Mukono.

Inmiddels was ik ruim anderhalf uur onderweg en had ik wel zin in wat nattigheid uit een flesje. Dus eerst maar even naar de plaatselijke snackbar ‘Jesus is Lord'. Gepind , boodschappen gedaan en met de boda boda terug. Gelukkig was het toen droog.

Vannacht sliep ik onder een lekkere frisse schone klamboe. Nu Reny in Nederland is pas ik op haar huis én haar wachine. Toch wel erg handig om even de grote dingen te wassen.

Inmiddels is het zondagochtend 10 uur en tijd voor een natje en een droogje. Gister vond ik in de supermarkt een stuk cake. Lekker. Helaas was het vanmorgen veranderd in een mierennest. Ook de koffie wil niet lukken. De waterkoker heeft het kennelijk begeven. Er is wel stroom. Dan maar cola met een koekje.

Gelukkig gaat het met de watervoorziening hier de laatste tijd best goed.

Vrijdag ging ik naar P1 om leesspelletjes met ze toen. Toen ik de klas inkwam lagen de kinderen met het hoofd op tafel te slapen. Tijdens de lunchpauze regende het en konden ze niet naar buiten. Tja, wat doe je dan? Slapen! Onder 1 stoel ontstond langzamerhand een plas. Het kind sliep en voelde kennelijk geen nattigheid maar ze had toch echt een natte broek. Waar ze overigens gewoon in rond bleef lopen.

Als je een kind in het huis optilt voel je ook regelmatig nattigheid. Het lijkt of ze er niet zoveel last van hebben. Misschien omdat het warm is of misschien is het gewoon gewenning.

Sommige kinderen produceren spontaan natte ogen als ze opgetild of op schoot willen. Een manier van aandacht vragen die vaak werkt.

Inmiddels gluurt er een aap aandachtig over het randje van het dak. Jammer, ik ben te laat met mijn fototoestel.

Dan maar foto's over nattigheid plaatsen. Maar eerst even een plek zoeken waar internet werkt.

Groeten van Ineke