Afgelopen maandag ben ik, samen met Hildah, op bezoek geweest bij de internationale school Ambrosoli in Kampala. Boda, taxibusje, taxibusje, boda... gelukkig wist Hildah de weg. We werden vriendelijk ontvangen en mochten overal kijken. De leerkrachten waren erg open en bereid om vragen te beantwoorden. Op de school werken zowel buitenlandse als Ugandese leerkrachten. De mensen die hun opleiding in Uganda hebben gehad, krijgen een eerst een training van een jaar op de school zelf en gaan dan samenwerken met iemand uit bijv. Engeland. Ze werken ook met Jolly Phonics, de leesmethode die we in gaan voeren op New Horizon. Een Ugandese leerkracht vertelde dat ze zelf op de Ugandese manier had leren lezen: aanleren van de letternamen en dat vooral veel herhalen. Ze kon lezen toen ze bijna 10 was, voor die tijd had ze niet begrepen waarom ze al die letters moest leren. Ze heeft nu een zoontje en ervaart nu dat hij, op vijfjarige leeftijd, al eenvoudige woorden kan lezen omdat het de de ‘lettersounds' leert en wat je daar mee kunt doen. Een mooi praktijk voorbeeld van iemand uit de eigen cultuur!

De lokalen zijn ruim, de buitenruimte groot, groepen van tussen de 20 en 25 kinderen met elk 2 leerkrachten of een leerkracht met een assistent. Niet echt Ugandees dus. Maar ook Nederland kan hier een voorbeeld aan nemen!

Er zitten kinderen van heel veel verschillende nationaliteiten op de school. 2 keer in de week wordt er door de Nederlandse school na schooltijd les gegeven. Bij de leerkracht van de jongste kinderen waren we welkom om te kijken. De kinderen krijgen les in de Nederlandse taal en cultuur.

Ik had heel wat foto's genomen om op school te laten zien, maar helaas is er iets mis met mijn SD kaartje en kan ik die niet openen. Laatst heb ik ook een video laten zien van de kleutergroep van de Verrekijker. Ik vroeg ze wat voor verschillen ze zagen. Ze zien vooral de grote van het lokaal en het vele materiaal. Hildah merkte op dat er niet geschreeuwd wordt. Wat ik zelf een belangrijk verschil vindt is dat er in Nederland veel vragen aan kinderen gesteld worden. Hier moeten de kinderen vooral herhalen. Ik heb de teachers gevraagd waarom. Ik begrijp dat er verschillen zijn en dat we van elkaar kunnen leren, maar ik begrijp echt niet waarom er zoveel gerepaed / herhaald wordt. De leerkrachten hebben er niet echt een antwoord op. Ik heb ze gevraagd om daar eens over na te denken. Ik denk dat ze het doen omdat ze het gewoon zo geleerd hebben en niet anders gewend zijn.

Telkens blijkt ook telkens weer dat ze tijdens hun opleiding niet echt veel geleerd hebben. Ze weten niets of weinig over bijv. klassenmanagement of over leer- en gedragsproblemen. De leerkrachten zoeken bij problemen die oorzaak buiten zichzelf. Het ligt aan de kinderen, het materiaal, enz.

Afgelopen week was er op school een vergadering met de nieuw benoemde ‘counselar', een Ugandese vrouw die duidelijk meer geleerd heeft en het had over zaken als het slaan, het schreeuwen en het straffen. Ik denk dat het heel goed is dat juist iemand van hun eigen nationaliteit dit soort zaken met ze bespreekt.

Vanuit Nederland kreeg ik bericht dat ik de entreebonus die Kopwerk ontvangt van het bedrijf Alberts mag besteden aan materiaal voor de school hier. Een bedrag van 3675 euro! Ik heb deze week dus, hier in Uganda heerlijk zitten shoppen op de site van dit Nederlandse bedrijf. Hoezo internationaal? We proberen de spullen mee te geven aan mensen die hier op bezoek komen

Verder ga ik gewoon door om als muzungu te proberen mijn steentje bij te dragen. En dat doe ik nog steeds met veel plezier.

Groeten van Ineke