Weer thuis.......

Eerst over de laatste week. Ik was blij dat ik na de laatste schooldag van de eerste schooltermijn nog een week de tijd had om dingen af te ronden. De mappen voor de teachers en de mappen met ideeen zijn klaar en liggen klaar voor gebruik. Met Hilda heb ik het een en ander doorgesproken en een emailadres voor haar aangemaakt.

Een paar grotere kinderen hebben geholpen met de fotolijstjes voor de kinderen in het huis. Ook hebben ze allerlei kleine spulletjes ingepakt voor een lucky dip, een grabbelton. Donderdagavond hingen de fotolijstjes aan de bedden en vrijdag hebben de kinderen gegrabbeld.

Iemand vroeg of er iets was wat ik niet leuk vond in de afgelopen maanden. Ik kon niets bedenken....... totdat ik afscheid moest nemen. Afscheid van alle kinderen, de auntie's en uncle's, de andere vrijwilligers, Piet en Pita. De vragen: kom je terug of wanneer kom je terug? ‘We zullen je missen', ‘we willen niet dat je weggaat' ... ‘Heb je zin om weer terug te gaan?'. Nou nee.... Natuurlijk is het fijn om familie, vrienden en bekenden weer te zien, mijn eigen huis.... Maar ik heb genoten van deze maanden en ik heb nog zoveel ideeen... Het werk sprak me erg aan. 4 maanden geleden werd mijn opdracht duidelijk: ' Hier is een nieuw gebouw voor de nursery school. Ermoet een nieuwe start gemaakt worden. We willen ander onderwijs voor de jongsten. Geen teacher die met een krijtje bij een schoolbord staat, maar een school waar kinderen leren door te spelen, waar ze kunnen ontdekken, waar ze leren om zelf dingen te doen, waar kinderen leren na te denken, .......

De lokalen waren nog leeg, het materiaal een doos met ‘rotzooi', de teachers vroegen zich vooral af waar het schoolbord bleef.........

Na drie maanden kan ik zeggen ‘er is een nieuw begin gemaakt', heb ik veel met de teachers gepraat en ze ook zo nu en dan ‘ernstig' toegesproken, heb ik veel lol met ze gehad, hebben de kinderen gespeeld ...... Voor Ugandese begrippen is er, dankzij de Verrekijker, vrienden, familie en kennissen, veel materiaal en zijn er veel boeken.

Maar goed, ik zou vrijdagavond om half 7 opgehaald worden. Het was vrijdag echter erg onrustig tussen Mukono en het vliegveld. Mensen die 's morgens onderweg naar Kampala wilden, waren halverwege omgekeerd omdat de auto met stenen werd bekogeld. Ook werd er geschoten en op verschillende plaatsen brandjes op en langs de weg gesticht. Dit als reactie op het feit dat de oppositieleider verschillende keren is gearresteerd of tegengehouden wordt bij wat hij doet. Om kwart voor 4 is iemand gaan bellen of het veilig was. Ik ging nog even thee drinken bij Hilda. Om kwart over 4 werd ik gebeld. De man van Noah's Ark die mij naar het vliegveld zou brengen rijdt in een auto met een rood nummerbord en het was niet verstandig om daarmee de weg op te gaan. Jimmy, een taxichauffeur die regelmatig voor Noah's Ark rijdt, durfde het wel aan, maar dan vertrok hij meteen van huis. Dat hield in dat hij er met een uurtje kon zijn! Dus ik heb gauw de thee opgedronken en ben naar het huis gegaan om de aunti's en de kinderen (nog een laatste keer) gedag te zeggen. Gelukkig was het net theetijd en zaten de kinderen aan tafel. Daarna snel onder de douche en de laatste dingen inpakken. 's Morgens had ik al schoongemaakt. Toen ik onder het aanrechtje veegde kwam er nog een slang(etje) (ongeveer een halve meter lang) te voorschijn! De buurman heeft hem met de bezem naar buiten gewerkt. Of hij giftig was weet ik niet.

Inmiddels waren de buren en Claudia en Reny present. Ik had al een rondje over het terrein gedaan. Ik moest alleen nog even bij Warwick en Marelyn langs. Van Piet en Pita had ik donderdag afscheid genomen, omdat die 's nacht voor 2 weken vertrokken. Het moest dus allemaal snel, snel. Aan de ene kant vervelend, aan de andere kant misschien ook niet zo gek, want afscheid nemen is echt niet leuk! Tot slot afscheid nemen van de buren en de meiden. Gelukkig is Jimmy zo langzamerhand gewend aan geemotioneerde passagiers die net afscheid hebben genomen.... ‘it's okey', sprak hij. Maar ja, toch voelde het niet zo okey.

Gelukkig was het rustig onderweg. Wel was duidelijk te zien dat dat niet de hele dag zo was geweest: veel zwartgeblakerde stukken, nog een paar vuurtjes op de weg, veel glas langs de weg, lege traangashulzen, politie en leger.‘Dankzij' de onrust was er minder verkeer dan anders. Het vliegtuig vertrok iets eerder dan gepland, want hij moest omvliegen om onveilige gebieden in andere landen te vermijden.

Op Schiphol werd ik welkom geheten door familie, vrienden en een collega die 5 kinderen van de school had meegenomen. Allemaal met veel oranje en rood, wit, blauw. Ik kreeg een vlag-hes aan, zodat ik me weer thuis zou voelen in Nederland. Een warm welkom! Nadat we met z'n allen koffie hadden gedronken was het tijd om naar huis te gaan. Daar stonden de oranjetompoezen klaar.

Aan de ene kant is het weer zo vertrouwd om thuis te zijn, aan de andere kant houdt Uganda mij nog erg bezig en dat zal nog wel een tijdje zo zijn....

In ieder geval heb ik geen moment spijt gehad voor deze stap!

Tot slot...

Bedankt voor alle lieve, leuke, hartverwarmende reacties. Het heeft me ontzettend veel goed gedaan om te beseffen dat zoveel mensen meeleefden, belangstelling toonden en nog steeds tonen.

Bedankt voor alle financiele bijdragen die het mogelijk maakten om dingen te realiseren.

Bedankt!!

Liefs Ineke.