Hoofdzaken en ‘kopzorgen'.....

Soms heb ik mijn hoofd er niet helemaal bij. Zondag ging ik met Renske en Zefanja op pad. Renske heeft een auto en ik mocht ook wel even rijden. Ineens hoor ik een geluid en ik dacht: ‘Was dat een kuil? Raar geluid!' Nou, het was dus geen kuil maar een paaltje die ik met de spiegel raakte. Spiegel stuk en Renske, gelukkig, slap van het lachen naast me. Op haar opmerking ‘dat was een paaltje' reageerde ik nogal suf ‘stond er een paaltje?' Naast de asfaltweg is een strook aarde, waar ook wel op gereden wordt. Daar stond dus zomaar 1 paaltje! En ik maar letten op de rafelige kant van het asfalt en de kuilen.

Dat was onderweg naar de Equator. Op zich stelt het niet veel voor, maar toch leuk om te zien. Daarna zijn we door allerlei dorpen en een prachtige omgeving naar het Victoriameer gereden. Lekker op een terras op en strand gezeten en daarna ergens gegeten. Het is lekker om af en toe eens een dag weg te gaan en je hoofd even leeg te maken van het gebeuren op het terrein van Noah's Ark.

Ook toen ik woensdag met de kinderen een rondje langs de lokalen rende om op elke deur een sticker te plakken had ik mijn ogen kennelijk in mijn zak zitten en niet in mijn hoofd, want ik rende met mijn ribbekast tegen de( ijzeren) hoek van een openstaand raam. Niks geen Arbo wet hier, ik moet gewoon beter uitkijken!

Vanmorgen zat ik buiten met mijn laptop op schoot, aan de inventarislijst voor de school te werken, toen ineens de takken om mijn hoofd vlogen. Achter de huisjes werden takken en bomen verwijderd. Achter de huisjes ligt de mangofarm en de apen vinden dit een erg leuke plaats om te bezoeken. Dit bezorgt de boeren echter kopzorgen en dus proberen ze de afstand tussen de bomen zo groot te maken dat de apen uit de mangofarm blijven.

Intussen hadden ook een heel aantal kinderen zich om me heen verzameld en die

‘zeurden' ook aan mijn hoofd, dus toen ben ik binnen maar verder gegaan.

Verder had ik voor vandaag in mijn hoofd dat ik naar Mukono moest, want ik had een grote schuld bij Warwick en Marylin. Ze hadden deze week namelijk een keyboard en een basgitaar gekocht die ik betaald heb van het geld van de Young Spirit Singers dat ik nog over had en geld van familie, vrienden en kennissen. Ik denk dat dit een goede besteding van het geld is, want ik zie hoe belangrijk de muziek voor de kinderen is. Eerst leek het erop dat alleen of een gitaar of een keyboard haalbaar was, maar uiteindelijk lukte het om beide te kopen. Gelukkig dat er hier muzikale mensen rondlopen die dit uitgezocht en gekocht hebben. Dat scheelt mij weer heel wat kopzorgen.

De tijd vliegt. Nog maar drie weken te gaan, waarvan 2 schoolweken. Dat speelt natuurlijk ook door mijn hoofd. Mensen vragen: ‘heb je zin om weer naar huis te gaan?' Dat is een dubbel gevoel. Aan de ene kant is het fijn om familie, vrienden bekenden weer te zien en te spreken. Lekker in mijn eigen huis. Naar koor. Aan de andere kant heb ik het hier prima naar mijn zin. Het werk, als hoofd van de nursery school, bevalt prima. De organisatie van de school, het werken met de teachers, het (proberen) in gang te zetten van veranderingen in het onderwijs, etc. Ik heb nog ideeën zat. En: gaat het door als ik weg ben? Of gooien ze het bijltje er bij neer en gaan er letterlijk en figuurlijk zelf naast liggen? Alles wat er gedaan is, wat besproken is staat of zet ik op papier en zal ik de komende week met de hoofdmeester en de manager (voormalig hoofdmeester) bespeken. We bespreken dan ook welke rol Hilda gaat spelen. Hilda is een aunti die sinds dit schooljaar op de school meedraait. Ze heeft geen onderwijs achtergrond, maar doet niet onder voor de teachers. Bovendien heeft ze kwaliteiten op het gebied van managment.

Was ik de eerste weken vooral zelf in de speelklas, nu houd ik me meer bezig met de organisatie van het hele schoolgebeuren en de begeleiding van de teachers. In verschillende groepen heb ik videoopnames gemaakt en deze met de desbetreffende teacher bekeken en besproken.

Verschillende onderwerpen heb ik met de teachers besproken zoals:

• - Hoe en wanneer bereid je voor? Ik heb ze een lijst met mogelijkheden en meningen gegeven en laten aankruisen wat ze vinden. Hierop geven ze zelf aan dat je dat niet doet waar de kinderen bij zijn. Toch gebeurt dat regelmatig, maar ik kan ze er nu wel op aanspreken. ‘Je zei toch dat......'
• - Kleuren en /of tekenen. Kinderen kleuren hier veel, de teacher tekent iets en de kinderen mogen het inkleuren. Of ze kleuren in een kleurboek, die vind je genoeg in de containers! Gelukkig zijn ze inmiddels wel zo ver dat de kinderen mogen kiezen uit meerdere kleuren, ipv dat ze 1 kleur krijgen. Tekenen doen ze weinig.
• - Creativiteit. Lastig voor de teachers, ze zijn het niet gewend.
• - Spelend leren
• - Leesvoorwaarden.
• - Afspraken en je er aan houden.

Het is en blijft moeilijk voor de teachers om een mening te uiten. Ze zijn geneigd om gewenste antwoorden te geven. Maar er komt meer uit dan aan het begin. Ik geef ze elke week een vraag mee over het onderwerp van de volgende meeting. Dat zijn ze niet gewend, maar het werkt wel.

Gelukkig wordt er ook regelmatig gelachen en hebben we plezier met elkaar.

Met je hoofd op tafel tijdens een vergadering. Het kan allemaal. (Tijdens een meeting met alleen de nursery school zeg ik er wel wat van, vraag ik of ze erg moe zijn of zo) Een vergadering samen met de primary school gaat als volgt:

De agenda staat op het bord en is altijd ongeveer hetzelfde. De teacher zitten in de schoolbanken. De hoofdmeester verteld vanalles en de secretaresse (een van de teachers) leest de notulen van de vorige vergadering voor. Daarna mag er gereageerd worden. Dit doen ze met veel woorden, ze bedanken de hoofdmeester als ze een beurt krijgen, aan het eind worden ze meestal lacherig. Elke vergadering wordt begonnen en geeindigd met gebed. De vorige vergadering lag een van de teacher veel met het hoofd op tafel. Aan het eind van de vergadering zei de hoofdmeester: ‘omdat we teacher Linda niet gehoord hebben, mag zij eindigen met gebed.' Hij is best serieus, maar heeft ook humor.

Tja, je vraagt je af: hoe houden ze het hoofd erbij als die op tafel ligt?

Het verlengen van mijn visum is geen kopzorg meer. Binnen 2 dagen was het rond. Je blijft je verbazen: de ene keer moeten ze het hoofd vele malen over iets buigen een andere keer is het in een ogenblik rond.

Mijn hoofddoel is mijn hoofd erbij houden, de hoofdzaken afronden, het hoofd koel te houden, en hoofdzakelijk te genieten van alles wat ik zie en doe.

Zo kom ik aan het einde van dit hoofdstuk,

Groeten van Ineke