The aunti and the ants

Er was eens een aunti in Uganda, die dacht dat de mieren haar huisje voorbij gingen, maar...... ik had te vroeg gejuicht, maandagavond kwamen ze toch. De buurman rechts was al vertrokken omdat de mieren terug waren. Ik was rustig aan het werk, want ik dacht dat ik niet op hun route lag. Maar helaas... Iemand kwam vertellen dat er toch wel erg veel mieren voor mijn huis liepen en toen zag ik dat ze mijn huisje al binnentrokken. Onvoorstelbaar hoe snel ze overal zitten, zelfs op tafel en op bed. Ik ben maar bij de baby's gaan helpen om half 11 ben ik gaan kijken. Al liepen ze niet meer over de tafel en het bed, er liepen er nog heel veel over de vloer en vooral naast en achter mijn bed. Ik ben toen toch maar een nachtje gaan logeren bij een andere vrijwilligster. Er was mij verteld dat je na een paar uur niets meer terug vindt van de miereninvasie en dat ze het schoner achterlaten dan dat het was. Dat leek me wel wat. Maar toen ik 's morgens om 7 uur in mijn huis kwam waren er vrijwel geen levende mieren meer, maar wel heel veel dode. Dus heb ik 's middags zelf maar mijn huis schoongemaakt. Bleek dat er ook nog een kikker zijn intrek had genomen in een schoen. Inmiddels is het mierennest gelukkig opgespoord en vernietigd.

Vrijdag was er geen school, omdat er verkiezingen waren. Dat is een nationel vrije dag. Sommigen mensen werken ver van huis en gaan naar huis om te stemmen. Voor ons geldt een ‘uitgaansverbod'. Het is niet ongewoon dat er onrust uitbreekt tijdens de verkiezingen. Maandag wordt de uitslag bekend gemaakt en het is maar de vraag of het gewone leven dat weer op gang komt. De mensen van de school werden gevraagd om in het kinderhuis te helpen. Zo konden de aunti's die daar werken ook aan stemmen. We hebben o.a. met de kinderen tekeningen gemaakt voor hun sponsors.

De tijd vliegt. Ik zit hier nu alweer bijna 7 weken! Ik verveel me geen moment. De dagen op school zijn best lang. Om 6 uur eet ik met de kinderen in het kinderhuis en ben dan om ongeveer kwart over 7 terug bij mijn huisje. Ik klets nog even met de buren, doe nog iets voor school of lees wat en ga dan op tijd naar bed. Zaterdag is meestal wasdag. Er is genoeg te wassen, want je wordt hier gauw vies, van het stof en anders wel van de kinderen. Ook al is de douche koud, je knapt er lekker van op. Soms kook ik water en trakteer ik mezelf op een warme douche.

Zondagmiddag is er een kerkdienst op het terrein.

Op school heb ik deze week met de kinderen een vlinder versiert met zelfgeknipte stukjes papier. Veel kinderen hebben nog moeite met knippen. Bovendien zijn de meeste scharen van lawaaikwaliteit.

Ook heb ik me verdiept in het schoolplan: Het learning Framework for Early Childhood Development. Early Child Development staat voor het continue proces van ontwikkeling bij kinderen van 0 tot 8 jaar, fysiek, sociaal, emotioneel en mentaal. Het Framework richt zich op kinderen van 3 tot 6 jaar. Er staat in beschreven dat jonge kinderen moeten observeren, manipuleren en experimenteren. Ze leren door doen! In de dagelijkse praktijk is hier nog niet zoveel van terug te vinden. Een teacher vertelde dat de driejarigen eerst de cijfersymbolen van 1 t/m 5 moet leren en dan pas leert tellen. Toen ik zei dat ik het niet met haar eens was zei ze dat dat zo in hun framework staat. Ik heb het opgezocht, maar dat klopt toch echt niet. Ik denk dat het onderwijs een stuk beter wordt als ze echt gaan doen wat er in hun Framework staat! Daarin staan een heleboel activiteiten genoemd die gedaan moeten worden maar die nog niet gedaan worden. Zoals: verven, plakken, rollenspel, vertellen, enz.

Het is wel prettig om dit Framework te gebruiken, want dan zijn het niet alleen maar ideeen van de ‘mzungu', maar is het gewoon wat zij als teachers in Uganda moeten doen.

Ik doe erg mijn best om de namen van alle kinderen te leren. De kinderen uit het kinderhuis gebruiken hun ‘engelse' naam, maar als je de kinderen uit de dorpen naar hun naam vraagt noemen ze meestal de Ugandese. Bovendien praten ze dan vaak zo zacht dat ik het niet versta. Ook in het kinderhuis vergis ik me nog vaak in namen. En dan denk ik te weten hoe een kind heet, heeft het de volgende dag ineens heel ander haar! Veel van de meisjes hebben namelijk dreads in hun haar. Dus de ene dag hebben ze kort haar, de volgende dag is het lang. Of andersom. Ook de kleding is geen hulpmiddel om de namen te leren. De kinderen hebben meestal geen eigen kleren en de jongetjes dragen, vooral 's avonds nadat ze gewassen zijn, ook gezellig roze hemdjes met strikjes en kantjes

Voor de kinderen is mijn mzunguhuid kennelijk erg interessant. Elke pukkel of oneffenheid wordt gespot en bevoeld. En ook mijn haren willen ze graag even voelen.

Deze mzungu zegt nu: Tot de volgende keer!

Groeten van Ineke