Gespreksstof

Regelmatig staan kinderen voor het raam van het kantoor op de kleuterschool, en vragen met een allerliefst stemmetje:
‘Aunti Ineke, how are you?’
‘I’m fine’
Nog een aantal keer: ‘Aunti Ineke, how are you?’
Als ik niet meer reageer, gaan ze naar de deuropening:
‘Aunti Ineke, you do what?’
Best moeilijk om te negeren…..

‘Aunti Ineke, what is your name?’

Tegen de chauffeur van een boda:
‘Naar Noah’s Ark.’
‘Dat is 3000.’
‘2000, dat is de normale prijs, die Ugandezen betalen.’
‘3000, je bent rijk.’ ‘En de benzine, he?’
‘Oke, dan ga ik naar een ander.’ Maar ja, die staat er vlak bij en wil ook 3000.
Nummer 3 komt langs: ‘2000.’
Oke, die neem ik. Bij de poort:
‘Hier heb je 2000 voor de rit en 1000 omdat je eerlijk bent.’
Ik kan echt wel 3000 betalen en ze hebben gelijk dat ze het proberen, maar als ik aangeef de prijs te weten en ze dan beginnen met ‘jij bent rijk’ en dat soort verhalen, dan ga ik naar de volgende.

Ik betaal in de taxi, op een route die ik niet goed ken, met 20000 en krijg 17000 terug. Het meisje naast me vraagt hoeveel ik terug heb gekregen en zegt dat dat 1000 tekort is. Ze let erop of ik het alsnog krijg.

Ik loop naar de verharde weg:
Iemand in het veld aan het werk: ‘Hello, how are you”.
‘I’m fine, thank you, how are you?’ Ik loopt door.
‘He, you give me money.’
Kinderen en grote mensen die vragen, worden overgeslagen…..

Op een, voor Ugandese begrippen frisse dag:
‘Ik denk dat ik nu begrijp hoe koud het is in Nederland.’
Nou, nee hoor, ik loop nog steeds op blote voeten……….

‘Kun je me meenemen naar Nederland?’
‘Als je in mijn koffer past en niet meer weegt dan 23 kilo…..’

In de kerk zingen we: ‘There is power………..’
Ploep, power is off.

Een teacher ziet dat ik een jigger (zandvlo) in mijn teen heb. Ze proberen me bang te maken met een verhaal over zandvlooien die zich vermenigvuldigen. Ik ga naar huis en verwijder de vlo. Terug op school doe ik verslag van mijn ‘operatie’:
‘De jigger had 3 vrouwen, 25 kinderen en 40 kleinkinderen en ze waren allemaal op visite.’
‘Ohhh…’
‘Grapje.’

Op de craftmarkt:
Bij elke winkeltje, en dat zijn er veel: ‘Welkom, kom in mijn winkel.
‘Wat kost dit?’
Er wordt een bedrag genoemd, steevast gevolgd door: ‘but I can give you a special price’. (Ik geef korting) Het zou best handig zijn als ze gewoon meteen de juiste prijs zeggen.
‘Ik zoek een jurkje voor een meisje van 12, met roze en paars.’
Er worden jurkjes geshowd, heel groot, heel klein, andere kleuren, rokjes, bloesjes, enz.’ Het is niet gelukt….
Het maakt trouwens vaak niet zoveel uit wat de maat is volgens de verkoopsters, want ‘it fits’, ‘het past’.

Op een gegeven moment lagen er twee kinderen half op mijn schoot en naast me met hun ogen dicht. Na bijna 20 minuten waren ze nog steeds stil, terwijl deze twee anders toch veel aandacht vragen, vaak door veel te willen vertellen. Soms heb je gewoon even geen woorden, maar op een andere manier nodig. Om 1 uur stuurde ik ze naar het kinderhuis voor de lunch. Na een zoen vertrokken ze rustig.

Vandaag was ik naar een bruiloft. De dienst zou om 1 uur beginnen. Om een uur of 2 leek het erop dat het echt ging beginnen, maar toen bleek dat deze kerk geen vergunning had om huwelijken te voltrekken. Daar hadden ze kennelijk niet over gesproken. Het bruidspaar vertrok naar een kerk in de buurt om daar even de officiële zaken af te handelen en kwam daarna weer terug voor de dienst. Dat is dan wel weer een verhaal dat gespreksstof oplevert.

Genoeg gesproken voor vandaag. Volgende week ben ik weer in Nederland te spreken.

Groeten van Ineke

Think!

Nadenken! Belangrijk voor jong en oud. Belangrijk als je beslissingen moet nemen. Belangrijk als je iets wilt ondernemen. Belangrijk als je, noem maar op. Belangrijk in het onderwijs. Veel teachers hier waren of zijn gewend om vooral dingen te vertellen en door de kinderen te laten herhalen. Dit is ……., en de kinderen herhalen dit, het liefst heel veel keer. En daar wordt vaak niet echt bij nagedacht. Tijdens de leesles schrijft de teacher een rijtje woorden op het bord, leest ze voor en de kinderen herhalen tig keer. Het effect? Cramming, passing and forgetting: stampen, toets maken en dan vergeten. Gelukkig beseffen steeds meer mensen dat dit geen goede methode is, maar het is lastig het oude los te laten en een andere weg in te slaan. De weg van de actieve teacher en de actieve kinderen. Een voorbeeld op het gebied van lezen: in plaats van het opdreunen van klanken en/of woorden, leren kinderen klanken en maken hier zelf woorden mee. Als ze de eerste 6 klanken van Jolly Phonics hebben geleerd (s a t i p n) kunnen ze al heel veel woorden maken, ze beseffen dat dit lezen is en dit is een stimulans om meer te willen leren. Als je alle letters van het alfabet moet leren zonder te weten wat je er mee kunt is dat niet bepaald motiverend en veel kinderen zullen al snel afhaken. Het is belangrijk dat kinderen actief betrokken zijn en zelf leren nadenken. Dit kan gestimuleerd worden door het aanbieden van verschillend activiteiten en spelvormen. Het blijft leuk om te zien wat dit met de teachers doet, ze hebben er zelf ook duidelijk plezier in. Als ze tijdens de workshop de eerste groep klanken met de gebaren en liedjes hebben geleerd doe ik verschillende activiteiten. Bijv. ‘run to the sound’, ‘ren naar de klank’. De klanken hangen verspreid door de klas of buiten. Aangekomen bij de juiste klank vraag ik ze bijv. naar het gebaar, het lied, of woorden met de klank. Helemaal leuk is ‘run the word’, ‘ren het woord’: ik zeg een woord en ze moeten alle klanken van het woord in de juiste volgorde aantikken. Zo wissel ik tijdens de training uitleg en actief zijn af. Ik probeer daarbij activiteiten te bedenken die ook in Uganda gemakkelijk te realiseren zijn. Als je een kartonnen doos hebt kun je kaarten maken met de letters erop en hiermee veel verschillende activiteiten doen. Als je een bal van bananenblad of papier maakt zijn er tig activiteiten mee te bedenken. En hoe leuk is het als je het over ‘sound ch’ hebt en vraagt alle teachers in de trein te stappen, een rondje over het terrein te gaan en ‘trains are chugging up the hill, ch ch ch, ch, ch, ch’ te zingen. Of als je bij ‘sound ng’, waar het thema van het verhaal, gebaar en lied ‘strong’ zijn, vraagt wie er strong (sterk) is. Laat maar zien. Gister liet een teacher spontaan zien dat hij zijn collega wel op kon tillen. Dat is fun en op die manier vergeet je wat je leert niet gauw meer.

Een heel aantal van deze activiteiten heb ik beschreven en ik hoop dat dit een stimulans is voor teachers om het in de praktijk te brengen en zelf ook creatief te zijn.

Er wordt vaak gezegd, ook door Ugandezen zelf, dat veel mensen in Afrika geneigd zijn om hun hand op te houden. Vooral als ze een blanke ontmoeten, want die zijn, naar hun mening, allemaal rijk. Daar zit een kern van waarheid in, maar gelukkig denkt niet iedereen zo. Ik zie genoeg voorbeelden van mensen die daar anders over denken, die zich realiseren dat je zelf verantwoordelijk bent en dat dat wat je doet gevolgen heeft. Er zijn gelukkig leiders van scholen die dit de kinderen op hun school willen leren. Dat is een goede ontwikkeling. Deze scholen wil ik graag helpen. Als mensen alleen hun hand willen ophouden en zelf geen stappen willen ondernemen is het volgens mij verspilde energie.

Woensdag dachten kinderen op Atlas school dat ze een spook zagen. Het regende erg hard, zo hard dat je binnen een paar meter drijfnat bent. De directeur parkeerde zijn auto vlak voor de deur van het lokaal waar we moesten zijn. Zo kon ik snel het lokaal in rennen. Ik ren uit de auto, neem 2 stappen, duw de deur open en ren naar binnen. Ik had er niet over nagedacht wie er in het lokaal zaten. Het bleek een klas kinderen te zijn en een paar gingen spontaan gillen. Komt er zomaar een blanke de klas binnen vallen! Daarna hebben we er met z’n allen heel erg om gelachen.

Ook in de preek van vanmiddag kwam het ter sprake: denk goed na voordat je een beslissing neemt. Ezau nam een verkeerde beslissing waardoor hij zijn eerst geboorte recht verspeelde. De pastor noemde voorbeelden in het heden zoals denk goed na als het om relaties gaat. Hij vertelde er het volgende verhaal bij: Een man zag een vliegtuig staan en besloot een kijkje te nemen in cockpit. Daar vond hij een gebruiksaanwijzing en hij besloot het te proberen. De motor starten: knop 1.  Naar de startbaan: knop 2. De lucht in: knop 3. Hij probeerde het en inderdaad vloog hij later in de lucht. Na een tijdje wilde hij dalen. Hij raadpleegde de gebruiksaanwijzing en las: als je wilt leren een vliegtuig aan de grond te zetten, ga dan naar de boekhandel en koop het boek over vliegtuigen aan de grond zetten…..

Ik denk dat dit weer genoeg is voor vandaag…

 Ik denk dat ik geen foto's plaats, want het is erg lastig om sowieso iets te plaatsen.

En nee, ik ben nog niet in Nederland, maar reismee denk van wel en is niet op andere gedachten te brengen.

Groeten van Ineke

Digging

Als je tegen een Ugandees zegt dat je een tuin hebt denken ze automatisch dat je daar gaat ‘diggen’: graven en spitten. Een tuin heb je om je om groente en fruit te verbouwen. Het is lastig om uit te leggen dat ik een tuin heb voor de sier, dat ik daar niet aan het werk ben met een ‘hoe’ en dat ik het vooral erg prettig vind om daar lekker te zitten als het mooi weer is. Hier is een tuin en dus diggen serieus werk en helemaal zwaar werk als het om het graven van een pit latrine gaat.

Bij Yes and Amen is 1 gebouwtje met 2 latrines, 1 voor de teachers en 1 voor de kinderen. De inspectie vond dat niet voldoende en dat is ook wel begrijpelijk want als ruim 100 kinderen 1 wc moeten delen betekent dat vaak een lange rij voor de latrine. Voordat het gebouwtje gebouwd kan worden moet er eerst gegraven worden en dat is een hele klus. Er wordt een gleuf gegraven van 40 feet (ongeveer 14 meter) diep en dat is heeeeeel diep. Dat realiseer je je niet als je boven het gat zit! Er zijn ook latrine die leeggehaald kunnen worden maar dat is duurder en met een diepte van 40 feet kun je ook wel een tijdje vooruit. Als je dan bedenk dat Jethro als pasgeboren baby in zo’n latrine werd geboren en je ziet wat een leuke gezonde jongen van 6 het nu is, is dat toch wel een wonder.

De inspectie kan een school dus afkeuren op de latrines. Er moeten er genoeg zijn (hoeveel precies is rekkelijk) en ze mogen niet te dicht bij de klaslokalen staan. Nou was ik laatst bij het district kantoor ik Mukono bij de school inspectie en ging daar naar de latrine. Dan verwacht je dat dat daar dan wel in orde is, maar naast het gat, dat er hoort te zitten, zat er nog een veel groter gat. Een kunst om er niet in te vallen. Jammer dat ik mijn fototoestel niet bij me had…..

Vrijdag was ik op 3 verschillende scholen, maar met een ander doel. Ik was namelijk mee met Tamar op outreach. Vanuit de kliniek worden op verschillende scholen kinderen gevaccineerd. Interessant om ook dat eens mee te maken. Ik heb maar geen reclame gemaakt voor mijn activiteiten, want voor dit jaar zit ik vol. Op 1 school heb ik wel beloofd dat ik contact opneem, om een afspraak voor een workshop te maken, als ik weer in Uganda ben.

Zaterdag zouden Harriet en ik om half 8 opgehaald worden voor een workshop. Om kwart over 8 besloten we te bellen om te vragen of ze al onderweg waren. Ja hoor, er was iemand onderweg. Om 9 uur werden wij gebeld of er al iemand was. Nee dus. Om 20 over 9 kreeg ik een tekst bericht: sorry, degene die jullie zou ophalen had iemand van het vliegveld gehaald en dat was erg uitgelopen.

Ik probeerde te bellen om meer duidelijkheid te krijgen, maar er werd niet opgenomen. Om half 10 hebben wij maar een berichtje gestuurd: je neemt niet op, wij weten niet waar we precies moeten zijn en het wordt nu echt te laat, we gaan naar huis. Dat ik hier vaak wachten moet, oké, maar dat ik op zaterdag voor niks om half 7 opsta, vind ik niet echt leuk. Voordeel natuurlijk wel dat ik lekker veel tijd had en nog genoeg te doen. Bovendien kwam er later nog onverwachts iemand van een andere school langs en daar had ik nu alle tijd voor. Van de school waar we heen zouden kreeg ik later weer een berichtje: sorry, kunnen we een andere dag afspreken. Ja, maar dat wordt dan de volgende keer dat ik in Uganda ben…….

Groeten van Ineke

Verzonden vanuit Mail voor Windows 10

Oude bekenden

Maandag vertrek ik, samen met Ilse en Mirjam, richting Dokolo. We slapen in Dokolo questhouse. Echt Ugandees: veel rotzooi, in de kamer zit van alles los (vooral de kranen), niet alles werkt (bijv. de stortbak), het is stoffig, e.d. Maar de bedden zijn goed en de mensen vriendelijk, al begrijpen ze weinig Engels. Er is enige verwarring over de kamers. Ik had gebeld en gevraagd of ze een 3 persoonskamer hadden. Op alles werd oké gezegd en er werd een prijs genoemd. Meer hoefden ze niet te weten, ook geen naam. Bij aankomst laten ze 3 kamers zien. Wij vinden dat we met z’n drieën op 1 kamer kunnen, want er staan twee tweepersoonsbedden. Het kan, maar het is moeilijk te begrijpen dat we graag 3 handdoeken willen voor 3 personen, op elk bed hoort namelijk 1 handdoek. In de koelkast van het hotel staat ‘krest’ en dit bestel ik 2 keer, maar ik krijg fanta, want dat is erg lekker. Maar ach, voor 16 per nacht voor 3 personen ga je niet zeuren. En het is Uganda, het is altijd een verassing wat je krijgt en of de prijs klopt.

Dinsdag gaan Ilse en Mirjam, met auto en chauffeur, op safari in Murchinson National Park. Ik ga met public transport naar Asamuk Amoria naar de school Living Hope, een, voor mij, bekende school. Directeur Simon Peter komt me ophalen in Soroti. Hij mot eerst nog even naar de bank (waar heel veel mensen in de rij staan) en zakken cement ophalen. Onderweg gaan we nog even langs bij een overheidsschool waar in P1 deze dag 119 kinderen zijn geteld. Ook de andere groepen zijn erg groot en je vraagt je af hoeveel kinderen echt iets leren. Er wordt veel herhaald, verder is er weinig of geen actieve betrokkenheid

Het is al donker als ik in Soroti aankom. Simon Peter zorgt ervoor dat ik veilig in een busje zit. Het duurt wel nog een uur voordat het busje vertrok, want de conducteur vindt dat er toch echt 4 mensen op 3 stoelen kunnen. Ik besluit om maar even naar het questhouse in Dokolo te bellen dat ik echt terug kom. De manager zegt: bel maar even als je er bijna bent dan kom ik je ophalen. Lief toch? Hij had me vanmorgen ook al naar de bus gebracht.

De volgende dag ga ik naar Otoro Nursery en Primary school, ook een bekende school en een bekend gezicht: Awany Peter. De manager had al verteld dat hij uit dezelfde omgeving komt en

Awany Peter kent. Hij wil me wel brengen. Eerst zou hij een auto van iemand lenen, maar dat wordt toch een boda boda. De eerste keer dat ik deze prachtige route van ongeveer 3 kwartier op de boda afleg. Overal wordt op het land gewerkt. Gelukkig valt er weer regen na een lange tijd van droogte en mislukte oogsten met tekort eten tot gevolg.

’s Avonds zijn Ilse en Mirjam weer terug van de safari en slapen we nog één nachtje in Dokolo.

Woensdagavond roept iemand vanuit een auto naar ons. Dat gebeurd wel vaker en daar reageer ik meestal niet op. Maar deze man springt uit de auto, komt naar ons toe en roept: ‘mamma, don’t you recognise me? (mamma, herken je me niet?) I’m Dennis!’ Ja natuurlijk, ken ik Dennis. Ik krijg een ‘big hug’. Dennis heeft ons vorig jaar naar Lira gebracht toen we autopech hadden, en naar de kliniek toen Anja haar arm gebroken had.

Donderdag ga ik nog een dag met Ilse en Mirjam naar Otoro.

Beide scholen hebben een directeur die voor zijn school gaat, ook al is het vaak moeilijk. Beide richten zich op de armen. Beide scholen staan in een gebied waar ze veel geleden hebben onder oorlog, rebellenlegers, droogte, e.d. Beide scholen staan in een prachtige omgeving met ‘ronde hutjes dorpen’.

Donderdagmiddag rijden we naar Sipi. We overnachten op een prachtige plek met een geweldig uitzicht. In 2013 was ik daar in het restaurant met vriendinnen en zei: ‘Als ik ooit een plek zoek om te overnachten in Sipi, wil ik hier slapen. En dat gebeurt nu dus. We worden welkom geheten door Martin. Hij zegt dat ik hem bekend voorkom. Ik zie ook wel iets bekend, maar er valt geen kwartje. De volgende dag is hij onze gids naar de Sipi watervallen. En dan valt het kwartje: Met de vriendinnen hebben we met hem een koffietoer gedaan! Alweer een bekende.

In de middag rijden we door naar Jinja, waar we de volgende dag naar de Source of the Nile gaan. ’s Middags nog even naar de stad om souveniers te kopen en dan is het tijd om terug te gaan naar Noah’s Ark. Onderweg eten we nog kip op stok of zoals de chauffeur zegt: chicken in the face. Kip in je gezicht, omdat zodra een auto stopt de mensen met kip op stok op je afkomen.

Mamma of mammie (zo werd ik deze week heel vaak genoemd) heeft er van genoten!

Groeten van Ineke

Go rural

Veel

Gelukkig

Een barst in mijn laptop scherm, omdat iemand er op leunde. Gelukkig heb ik een reisverzekering.

Een grote bult en blauwe plek op mijn been, omdat ik de weg wilde afsnijden en daar een steen tegen kwam. Gelukkig gaat dat wel weer over.

Een pak koekjes verloren, omdat ik de tas niet goed vast had. Gelukkig is dat niet zoveel waard en had Ilse ook koekjes gekocht.

Mijn bril die op raadselachtige wijze bij het zwembad is verdwenen, omdat hij op een tafeltje lag en ik in het water. Gelukkig heb ik een leesbril bij me en kan ik evengoed een blog schrijven. (Maar ik baal er toch wel van……….) Gelukkig was het droog bij het zwembad, want meestal gaat het regenen als ik wil zwemmen. Of was dat in dit geval pech? Want als ik niet gezwommen had, was ik mijn bril niet kwijt. Hoe dan ook, Ilse en ik hebben lekker gezwommen.

Gelukkig won ik ’s avonds met skipbo van Ilse………

Gelukkig voor het land regent het veel. Alleen een beetje lastig als je ergens heen moet. Het vervoer over de glibberige onverharde wegen is niet altijd prettig en vaak rijdt er gewoon helemaal geen boda boda. Bovendien komen de mensen dan nog meer en vaker te laat. Gelukkig kreeg ik deze week toen ik naar Mukono moest een lift.

Gelukkig was het een goede week! Eerst een dag naar Bugolombe, daarna naar Kiwangala – Masaka.

Het was goed en gezellig om weer in Kiwangala te zijn. Mozes van Children Sure House had een tweedaagse training georganiseerd. Hij had hierbij de hulp gevraagd van Annelies uit Waddinxveen waar de kerk dit project steunt. Mozes is een bevlogen man die zich met hart en ziel inzet voor zijn kinderen, met name wezen en kinderen die Hiv positief zijn. Annelies had Rixt en mij benaderd om aan deze dagen mee te werken. Harriet en ik verzorgden de Jolly Phonics training en Mariam (ook een Ugandese leerkracht) en Rixt Happy Start, een programma dat Rixt heeft gemaakt voor de kleuters. Overkoepelend thema: actief leren. Omdat het ongeveer 6 uur rijden is ben ik woensdag vertrokken. Annelies kende ik via via en alleen van telefonisch contact, Rixt had ik een paar jaar geleden al ontmoet. Gelukkig konden we het prima met elkaar vinden en was het erg gezellig. Gelukkig dat er mensen als Mozes zijn.

Vrijdag, de tweede dag van de training regende het. We waren blij verrast dat er zoveel mensen waren en ook nog eens (redelijk) op tijd. Kennelijk was het de moeite waard. Anderen kwamen alleen de tweede dag en dan mis je toch echt het belangrijkste gedeelte! Eén teacher vroeg me vrijdag om 1 uur of ik haar nog even de klanken kon leren, want ze was de eerste dag niet geweest. Oftewel: ‘wil je nog even de eerste dag voor mij herhalen?’ Want als je deze methode wil gebruiken, moet je toch echt ook de basisvaardigheden weten en kennen. Nee, pech voor haar, maar zo ver gaat mijn service niet.

Er waren ook 2 ‘big people’ uitgenodigd. Als eerste de DEO, de grote baas van het district, niet alleen big van beroep, maar ook van omvang. Helaas niet iemand waar je meteen veel van verwacht. Maar je weet maar nooit. Natuurlijk moest ze ook even de aanwezigen toespreken. Eerlijk gezegd vonden wij dat zonde van de tijd…. De tweede was de overkoepelende baas van de opleidingen voor teachers. Gelukkig leek deze wel geïnteresseerd.

Om 4 uur was het tijd om terug te gaan. Gelukkig waren we met een privé taxi. Openbaar vervoer met alle spullen ging niet lukken Jimmy met auto huren is niet duurder dan zelf een auto huren. Na 27 kilometer glibberen over natte onverharde wegen waren we gelukkig bij de verharde weg. Na veel file bij Kampala ging het laatste stuk gelukkig sneller.

Nu hoop ik dat we geluk hebben dat het stopt met regenen, want Ilse en ik zijn uitgenodigd om het eenjarig bestaan van de kerk van een neef van Betty mee te vieren in Kampala.

Veel geluk, groeten van Ineke

Verzonden vanuitMailvoor Windows 10

spelen

Spelen is leren. En al spelende leer je veel. En ook bij het leren lezen, spelling en grammatica zijn spelvormen van toegevoegde waarde. Deze week heb ik weer een aantal nieuwe spelletjes gemaakt. Altijd leuk om te doen!

De donderdagmiddag meeting met de teachers van de Nursery en Primary school beginnen we meestal actief. Twee belangrijke basisvaardigheden bij het lezen zijn blenden (de klanken samenvoegen tot een woord) en de juiste klank op de juiste plek horen en schrijven. Dit wordt vaak niet voldoende of niet goed aangeboden. Deze week had ik bij elke paal van de hut een cijfer geschreven. De teachers kregen een woord en een klank en moesten bepalen de hoeveelste klank dit was in het woord en naar dit nummer gaan. Daarna gingen we (weer) in twee groepen uiteen. Harriet neemt de nieuwe teachers, die alles nog over het lezen met Jolly Phonics moeten leren, onder haar hoede en ik neem de teachers die er al mee hebben gewerkt mee. Zij wilden graag meer weten over de alternatieve spelling: dezelfde klanken die op verschillende manieren worden geschreven. Bijvoorbeeld: de ‘ee’ (klinkt in het Nederlands als ie) is de reguliere spelling, maar in bean schrijf je deze klank als ‘ea’ en in theme is de ene ‘e’ over de m gesprongen en maken samen klank ‘ee’. En zo zijn er nog veel meer. Engels is best ingewikkeld! Elke teachers had voor één van deze alternatieve spellingen een spel gemaakt. We hebben veel lol gehad en het was nog leerzaam ook. Wat wil je nog meer. Het blijft mooi om te zien wat actief leren met kinderen en leerkrachten doet! Een voordeel hier is dat om de school veel ruimte is en dat je vanuit elk lokaal zo buiten stapt. En, het is meestal mooi weer. Meestal,en als het regent, regent het meestal ook hard en dat betekent dat het dagelijks leven dan nog al eens de war raakt.

Maandag ochtend had ik een afspraak op het districtskantoor van de onderwijsinspectie in Mukono. Omdat het nog steeds regende besloot ik om, met paraplu, naar de verharde weg te lopen en daar een taxibusje naar Mukono te nemen. Halverwege de onverharde weg, op de heuvel, kreeg ik een lift. Heel fijn, al was ik even bang dat ik zou moeten duwen want de auto slipte en kwam met moeite de heuvel op. Gelukkig belandden we niet in de greppel en kwamen weer recht op de weg. Ik Mokono aangekomen kreeg ik een app: ‘is het goed om een uurtje af te spreken?’ Tja, regen in Uganda betekent dat het normale leven in de war raakt. Maar goed, ik was er al. Gelukkig was het inmiddels bijna droog en mailtjes versturen kun je overal, ook op de stoep van de bank.

En spelen kun je gelukkig ook overal!

Groeten van Ineke