Internet

Internet is zoooooooooooooooo traag. Misschien dat deze ene zin lukt, maar meer zit er, ben ik vang, niet in.

Sorry

Geen verhaal....

Het was een gezellige, interessante, leuke, gezellige dag in Mityana. Het Nile bier was lekker... Ik ga slapen...

Groeten uit Uganda van Ineke

Uit

Regelmatig ga ik de poort uit. Meestal voor een workshop. Deze week ging ik onder andere naar Budaada. Een school die bij het project Children Sure House in Kiwangala hoort. Ook deze school staat in een omgeving waar veel kinderen niet naar school naar gingen. Vorig jaar zou ik hier ook naar toe en zouden ik opgehaald worden, maar dat ging mis. Deze keer kwamen ze 10 minuten te vroeg! En dat is best uniek in Uganda. Uiteraard begon de workshop te laat en kwamen een paar teachers nog later, maar daar ben ik inmiddels aan gewend. De teachers die laat kwamen bleken ook van ver te komen. Het waren mensen die vroeger zelf door Children Sure House zijn geholpen en nu een eigen project hebben, omdat ze nu zelf ook iets terug willen doen.

Ook op Goshen school heb ik me uitstekend vermaakt. De vraag was of ik een workshop wilde verzorgen over de actieve teacher. Er gaan steeds meer stemmen op dat ‘gramming – passing – forgetting’ (‘stampen – toetsen – vergeten’) uit is en dat de kinderen en leerkrachten actiever moeten zijn in het les geven. En daar ben ik het helemaal mee eens! Ook op New Horizon is dit het uitgangspunt van de vergaderingen: ‘hoe kunnen we de manier van lesgeven van Jolly Phonics doorvoeren in de andere vakken?’ En dat vind ik dan weer een uitstekende vraag waar ik graag op in wil gaan!

Vrijdag was het woman’s dag, een nationale vrije dag in Uganda. Dat kwam mooi uit, het was een goed moment voor een uitje naar Kampala om Luwam te spreken, een andere Jolly Phonics trainer. Ze woont sinds een paar jaar in Uganda en komt uit Eritrea, waar ze al met de methode werkte.

Zaterdagavond gingen we met een groep vrijwilligers uit. Er speelde een band in Homies, het restaurant van Tamar en Daniel in Mukono. Het was gezellig en de pizza’s waren lekker.

Voor de buren Sharon en Emma is het vanavond over en uit. Ze vliegen vannacht terug naar Nederland. Het was gezellig meiden!

Ik heb de komende week weer genoeg afspraken om me uitstekend te vermaken!

Groeten uit Uganda van Ineke

Geduld

Geduld

Afgelopen week was ik in Soroti, Amuria en Dokolo. Plaatsen waar ik altijd een keer heen ga. Meestal ging ik samen met anderen en huurden we een auto of een privé taxi. Omdat ik deze keer alleen ging besloot ik om het eens met het openbaar vervoer te proberen. Deze kant op proppen de taxi busjes graag minstens 18 personen in een 14 persoons in hun busje en de reis duurt minstens 6 tot 8 uur. Dat zag ik niet zitten. Maar er gaan ook grote bussen naar Soroti. Deze komen door Mukono en ik probeerde er achter te komen of ze hier ook stoppen. Volgens zeggen moest je een kaartje kopen in Kampala. Heen en weer naar Kampala ben je toch gauw 4 tot 5 uur kwijt dus dat vond ik geen optie. Vervolgens werd gezegd dat er om 7 uur ’s morgens een bus stopt en dat ik dan om half 7 klaar moet staan. Om 6 uur in het donker met een boda naar Mukono vond ik ook niet echt een geweldig idee. Maar weer een ander zei dat er om ongeveer 9 uur en ook later bussen stoppen, bij Collin hotel, en dat je dan alsnog een kaartje kan kopen. Als er plaats is natuurlijk. Ik besloot de gok te wagen en dinsdag om tien over 8 stond ik klaar. Wel wat vroeg, vond ik zelf, maar zowaar om iets over half 9 stopte er een bus en ik kon mee. Dat veel alles mee en ik hoefde niet veel geduld te hebben. 3 uur was ik in Soroti.

Vrijdag, nadat ik een les had gegeven aan studenten in Soroti, stond ik om ruim half 11 bij het busstation. Genoeg speling om voor het donker in Mukono te zijn. Er stond een bus en die zou over een half uur vertrekken. Op de vraag of hij echt over een half uur zou vertrekken werk bevestigend geantwoord. Na 40 minuten ging hij rijden. Helaas nu 100 meter stopte hij en na anderhalf uur stonden we nog steeds in Soroti. Ik begon mijn geduld te verliezen en vroeg hoe laat hij echt zou vertrekken. Als het nog duurde wilde ik graag mijn geld terug en een andere optie zoeken. Zowaar, hij vertrok, ook al was hij nog niet vol. Maar …. In Mbale, waar de bussen normaal gesproken 5 tot 10 minuten stoppen, stonden we weer heel lang stil. Zolang, dat de Ugandezen ook begonnen te mopperen. En de bus was nog steeds lang niet vol. Als hij daar op wilde wachtte zou ik aan het eind van de dag niet veel verder zijn dan Mbale. Na een uur was mijn geduld echt op en besloot ik maar weer eens te vragen wat de plannen waren. Er volgde een vaag verhaal over benzine, over nu vertrekken en over 10 minuten, over dat dit zaken doen was enz. Kortom ik had er totaal geen vertrouwen in deze bus binnenkort zou vertrekken. Ik was niet op tijd vertrokken om een dag te zitten wachten en laat, in het donker aan te komen.

Er reed een andere bus voorbij. Dat was mijn kans. Ik vroeg: ‘Waar ga je heen?’ ‘Kampala.’ ‘Kan ik mee?’ ‘Ja.’ Ik heb mijn spullen uit de andere bus gepakt en ben overgestapt. Ik moest wel weer een kaartje kopen. 20.000 shilling, 5 euro. Maar ach, tijd is geld voor een muzungu, nietwaar? Het bleek wel dat alle zitplaatsen bezet waren en dat ik tot Iganga (2 uur) op de grond moest zitten. Maar ze hadden een kussentje klaargelegd en het was gezellig. Vergeleken met de stoel in de eerste bus, was het niet eens zo heel erg. Het laatste stuk kon ik zitten. Een klein plekje, want de buurvrouw was erg breed. Op een gegeven moment liep de conducteur langs en hij deed de armleuning omhoog. En met een big smile zei hij: ‘Dan val je niet van je stoel.’ Met het oog op het formaat van de buurvrouw?

Om 7 uur, net voor het donker, was ik in Mukono.

Deze rit werd mijn geduld dus wel erg op de proef gesteld.

Maar ik heb weer genoten van de dagen in Soroti en omgeving. Ook al werd hier ‘ik kom je om 8 uur ophalen’ 9 uur. En betekent ‘we gaan zo lunchen’, dat het best nog een uur kan duren. En duurde het ook 40 minuten voordat de bus naar Dokolo vertrok..

Het is een prachtig gebied, met nog de ‘ronde hutjes dorpen. De bevolking heeft hier veel geleden onder rebellenlegers en natuurrampen. Het was goed om de mensen terug te zien, de mensen die zich met hart en ziel inzetten om de kinderen te helpen. Naast het bezoeken van de scholen was mijn doel mensen vinden die de online cursus van de leesmethode willen volgen, zodat er ter plekke mensen zijn die anderen weer verder kunnen helpen. Woensdag avond had ik een afspraak met een vrouw die ik al eerder had ontmoet en waarvan ik dacht dat zij dat zou kunnen doen. Ze werkt bij het coördinatie centrum voor het onderwijs en heeft veel contacten. Ze vertelde dat ze zich kortgeleden hadden afgevraagd waar ze trainers voor de leesmethode konden vinden. Haar reactie op mijn vraag over het volgen van de cursus was: ‘Dat is Gods antwoord’.

Dat maakt het wachten op bussen en dergelijke meer dan waard!

Groeten uit Uganda van Ineke

Coca cola

Do it coca cola,

Doe het coca cola. Of te wel doe het (heel) vaak. Herhaling, herhaling en nog eens herhaling. Zoals Coca cola de mensen eindeloos verteld hoe goed hun product is. En herhalen, daar zijn de Ugandezen goed in. Ook op de scholen kunnen ze er wat van. Nu is iets herhalen op zich niet verkeerd, maar tig keer achter elkaar hetzelfde herhalen heeft vooral verveling en afgeleid raken tot gevolg.

Drink coca cola. Terwijl ik het in Nederland vrijwel nooit drink, drink ik het In Uganda herhaaldelijk. Het smaakt hier goed. Bovendien is af en toe wat extra cafeïne is op zijn tijd best lekker en dan schijnt het ook nog goed te zijn voor de maag.

Doe ik ‘coca cola’? Ja, ik doe hier dingen die ik al eerder heb gedaan, zoals het geven van workshops. Veel leerkrachten vragen om herhaling en verdieping. Ook het thema verantwoordelijkheid komt regelmatig terug. De verantwoordelijkheid voor de kinderen, maar ook voor je lokaal en de materialen. En dat is best lastig. Over het algemeen lijken de Ugandezen niet zo gestructureerd en georganiseerd te werken. Alhoewel ik me er wel eens over verwonder hoe iemand in een, voor mij, ongeorganiseerde hoop spullen, precies weet te vinden wat hij of zij zoekt. Gelukkig is Harriët heel gestructureerd, ziet de office er super opgeruimd uit en kan ik alles vinden. De komende weken gaan we met de leerkrachten proberen hun klas beter te organiseren.

Op scholen zijn ze het vaak niet gewend om veel te hebben. In de meeste kleuterklassen vind je geen of weinig materialen. Dus als je het wel hebt vraagt het aandacht hoe je er mee omgaat. Dus ja, ik doe best wel coca cola, maar met plezier.

Dat herhaling werkt bleek ook toen in Kiwangala, waar ik afgelopen week voor de vierde keer was. Elk jaar organiseert Moses een workshop voor de leerkrachten van de school van zijn eigen project, maar ook voor de andere uit de omgeving. Dat er wat gebeurt in dit district is te merken. Tijd om leerkrachten te stimuleren om de online cursus Jolly Phonics te volgen. Als alles volgens plan gaat zullen dat er in ieder geval 2 of 3 zijn. Op deze manier is de expertise in de buurt!

Soms vraag ik me af, als ik een verhaal voor mijn weblog schrijf, of ik ‘coca cola’. Sommige dingen zal ik vast wel eens herhalen. Maar ach, een beetje coca cola is best lekker toch?

Groeten uit Uganda van Ineke

Stof

Zaterdag sta ik om 8 uur fris en fruitig bij de poort. Vrijdag mijn haar gewassen, een schone jurk aan, schoenen afgestoft: ik ben er klaar voor. Je wilt toch een beetje netjes op de school, die je uitgenodigd heeft, verschijnen. Ik ga samen met Harriet. We nemen een boda naar Mukono en gaan verder met een taxibusje naar Lugazi. Daar nemen we het volgende busje naar Tega. We zitten achterin. Er is weinig beenruimte, dus ik moet scheef zitten. De man die naast mij komt zitten kijkt eens naar zijn erg lange benen en naar de afstand naar het klapstoeltje voor hem en besluit ergens anders te gaan zitten. Er komt een stevige dame naast me zitten en in mijn beleving is de achterste rij vol. Maar nee hoor, er past best nog een andere stevige dame tussen. Busjes worden hier niet gecontroleerd en dan passen er 4 mensen op 3 stoelen. Gelukkig is het niet zover en het voordeel is dat ik klem zit en niet heen en weer geslingerd wordt op de onverharde weg. De bestuurder heeft er namelijk flink de vaart in. Door de droogte is het enorm stoffig en ik begrijp nu waarom alle vrouwen een sjaal om hun hoofd hebben gedaan. Met de ramen open, komt er enorm veel stof naar binnen. Als we uitstappen moeten we een stukje terug lopen over de stoffige weg, richting school. Een paar keer passeert een busje ons en dat levert enorme stofwolken op. Als een truck passeert zijn we voor even zo goed als onzichtbaar. We arriveren op tijd bij de school waar op het eerste bordje dat we passeren ‘keep time’ staat. Gedurende de dag zal blijken dat ze dat hier echt doen!

Mijn fris gewassen haar voelt als een stofbaal. De combinatie gel en stof is niet de beste. Mijn jurk is ook niet bepaald fris meer. Mijn slippers zijn niet meer zwart. Maar ach, iedereen heeft er last van.

De school heeft ook het team van een andere school uitgenodigd en we hebben een goede dag met elkaar met genoeg gesprekstof. Dina de directrice van de school is een kennis van Betty. Het verhaal van de school is te vergelijken met dat van Yes and Amen. Een school gestart door een vrouw met een ideaal: onderwijs bieden aan kinderen, waaronder veel weeskinderen, die opgroeien in armoede in een afgelegen gebied. Dina kocht het eerste stuk land toen het nog heel goedkoop was. Een vooruitziende blik. Er is inmiddels een (stoffige) weg aangelegd, er zijn meer mensen komen wonen en de prijs van de grond is behoorlijk gestegen. Inmiddels wordt er langs de weg ook elektriciteit aangelegd, maar de school heeft nog geen stroom. Er is ook (nog) geen water. Alleen het water dat opgevangen wordt. Het wordt tijd dat de regen komt om de vaten te vullen en alles schoon te spoelen.

Na weer een stoffige reis terug was ik erg blij met mij douche!

Groeten uit Uganda van Ineke

Oorzaak en gevolg

Hoe je van een spin een olifantenvoet maakt….

…….en hoe Nederland, Duitsland en Rusland samenwerken.

Zondagavond stapte ik mijn huisje binnen en zag een hele grote harige spin. Precies achter mijn bed, dus ik vond het een goed idee om meteen mijn bed maar een stuk van de muur te schuiven. Een bakje erop en daar een stuk karton opschuiven was het eerste wat in mij opkwam. Maar helaas ik had geen bakje dat paste. Blijft natuurlijk de vraag of die spin zo enorm groot was of dat ik geen ‘grote’ bakjes had. Die vraag laat ik in het midden. Mijn Duitse buurvrouw was gelijk met mij thuis gekomen en wie weet had zij een goed idee. Op de vraag of ze bang voor spinnen was zei ze: ‘ik houd er niet echt van, maar als hij niet te groot is durf ik hem wel te vangen’. Maar toen ze hem zag riep ze: ‘O no, not this one’. De buurvrouw had ook geen bakje en omdat we niets anders konden bedenken ging zij een bakje of zoiets aan de mensen aan de overkant vragen terwijl ik bleef opletten of de spin niet stiekem ergens anders heen ging. En toen kwamen de Russen (het was er maar 1, maar dit klinkt leuker) met een bezem. Na een flinke klap en een laatste poging om te vluchten kreeg de spin de doodslag. Van de buurman aan de overkant, die uit Rusland komt. Ik blij dat de spin dood was. De buurvrouw ook, want ze was even bang dat hij via het dak naar haar zou vluchten. De buurman had ze groter gezien….. Zo groot als een olifantenvoet? Nee, dat zit zo: Tussen onze huisje zit een vrije grote afstap en dat weet ik. Toch ging er iets mis en ik viel. Ik voelde mijn voet, maar de eerste prioriteit was de spin. Ondanks het smeerseltje van de buurvrouw leefde ik aan het eind van de volgende dag op grote voet, een soort olifantenvoet. Het wordt wel minder en ik heb ik er weinig last van, maar ik leef nog steeds op grote voet en het ziet er niet uit.

De school is inmiddels een week aan de gang. We waren erg teleurgesteld dat de leerkracht, die lezen gaf in P1 en P2, maandagavond vertelde dat ze per direct vertrok. Er is veel tijd en energie in haar training gestoken. De positieve kant is dat de methode zich op deze manier over Uganda verspreid. Het nadeel is dat je op deze manier regelmatig goede leerkrachten kwijt raakt en er telkens nieuwe leerkrachten getraind moeten worden. Gelukkig kunnen we dat op New Horizon gemakkelijk realiseren. Dit soort verhalen horen we ook van andere scholen en daardoor blijft de behoeft aan nieuwe trainingen bestaan. Ook op Yes and Amen zijn een paar leerkrachten niet terug gekomen. Hier ga ik voorlopig ook elke week heen. Afgelopen vrijdag was ik in Kayunga en ook hier zijn de leerkrachten met de meeste kennis vertrokken. De reden voor vertrek is meestal het hogere salaris, dat anderen bieden, is. Het verschil in salaris op de scholen is namelijk erg groot. De scholen met de kansarme kinderen kunnen het minste bieden. Voor die scholen wil ik mij inzetten.

Groeten uit Uganda van Ineke

Geef alsjeblieft geen fotoruimte. Ik kan er nog ruim 6000 opzetten. En als je dan bedenkt hoe lang het duurt voordat 1 foto erop staat, dan kan ik minstens 200 uur non stop foto's plaatsen.....

The real one

De echte aunti Ineke,

Iedereen, kinderen en volwassenen, heeft het er over: er was hier een aunti die precies op jou leek. Zelfde lengte, zelfde bouw, zelfde manier van lopen, kort haar, bril,….. Inmiddels is ze alweer weg. Ik heb een foto van haar gezien, maar ik had mijn dubbelganger wel willen ontmoeten. Gelukkig was het toch duidelijk dat ik de echte aunti Ineke ben. Ik kon het nog bewijzen ook: even de ‘kipfilets’ weer laten zien (die trokken altijd al de belangstelling) en even laten zien hoe ik zit. Ook dat is in het verleden regelmatig besproken kwamen kinderen naar me toe met de mededeling: ‘aunti, you sit like this’ (aunti, je zit zo). Hoe ik zit? Zie de foto. Yes, I’m the real one! (Ja, ik ben de echte!)

Inderdaad, ik ben weer in Uganda, weer voor 3 maanden. Voor de tiende keer! Variërend van een half jaar tot twee en een halve week, maar dat was echte een uitzondering. Gemiddeld is het precies 3 maanden, in totaal dus 2 jaar en 3 maanden. En wat mij betreft komen er nog een heel aantal bij!

Wat de woonruimte betreft ben ik weer back to basic. Ik logeer weer in het ‘1 kamer appartement’ waar ik in 2013 ook zat. Er komen namelijk nog een paar groepen en die hebben nu eenmaal meer ruimte nodig.

Wat ik in Uganda doe, en dan met name de contacten met de scholen buiten Noah’s Ark, zal voortaan ondergebracht worden in de stichting ‘Learning for all’. Deze stichting is een voortzetting van de stichting Geen Gehoor die zich met name inzette voor een dovenschool in Busia Kenia en via welke ik ook met scholen in Kenia in contact ben gekomen. Veel blijft hetzelfde: ik blijf gewoon mijn eigen ticket en onkosten betalen; de kosten die gemaakt worden voor het organiseren van workshops e.d. en het ondersteunen van scholen met materialen wordt betaald van de giften die via de stichting binnenkomen. De stichting heeft een ANBI status, giften zijn dus fiscaal aftrekbaar.

Toen het voor 1 januari niet lukte om alles rond te krijgen hoopten we dat het zou lukken voordat ik naar Uganda zou vertrekken. De statuten van de stichting zijn aangepast, de naam veranderd, de website klaar. Maar helaas blijkt het erg lastig te zijn om een nieuwe (zakelijke) bankrekening te openen. De bank waar we de eerste aanvraag indienden hield ons 6 weken aan een lijntje en gaf toen aan dat ze het niet wilden omdat het om een doel in Afrika gaat. Gelukkig konden en kunnen giften nog steeds via de kerk gedaan worden en gelukkig is daar ook weer gebruik van gemaakt. Bedankt!

De volgende aanvraag, bij een andere bank, loopt en we hopen dat dit binnen 2 weken rond is. Omdat we de website pas officieel online willen zetten als ook het rekeningnummer bekend is het nog even afwachten. Ook mijn blog kan dan via de website gelezen worden. Voorlopig ben ik gewoon nog via de site van reismee te volgen en hou ik jullie zo op de hoogte.

Groeten van Ineke