Rural, het platteland. Maandag was ik op Focussa school in Kenia. Een prachtige plek op het platteland. Dinsdag was ik in Busia district Uganda. Ook op het platteland. Een ‘mud-school’ waar de muren gemaakt zijn met takken die vervolgens dicht geplamuurd worden met modder. Maar ze gaan voor goed onderwijs, beter onderwijs dan op de overheidsschool een stukje verderop, waar 100 of meer kinderen in de klas geen uitzondering is. Zoals op veel overheidsscholen, waar het onderwijs volgens de overheid gratis is, maar waar je wel je eigen boeken, pennen, uniform, enz. moet betalen, Waar de leiding vaak corrupt is en het geld liever in hun eigen zak stopt dan het voor de school te besteden. Waar de leiding het soms drukker heeft met hun eigen business dan met de school en daarom ook regelmatig afwezig is. Met als gevolg dat de scholen en erg armoedig uit zien en waar de motivatie van de teachers ook vaak ver te zoeken is.

Op bezoek bij zo’n school zou je graag willen kunnen zeggen: ‘hier heb je een zak geld, bouw er een goede school van’.

In tegenstelling tot het gebouw is de omgeving prachtig. De school heeft ruimte waar menig school in Nederland jaloers op zal zijn. Als je deur (of het gat waar die hoort te zitten) uit stapt sta je meteen buiten. En dan is ook nog meestal mooi weer!

Dezelfde dag ging ik naar Portland – Tororo district. Omdat op het laatste moment (’s middags om half 4) de plannen veranderden ging ik die dag 3 keer de grens over: 9.30 van Kenia naar Uganda, 16.00 terug naar Kenia om nog even iets op de school te regelen, mijn spullen te halen en afscheid te nemen van de zusters. Om 19.00 ging ik weer terug naar Uganda. De man bij de douane vond het maar raar en moest een tijdje nadenken of hij wel een stempel in mijn paspoort wilde zetten. Waarom 3 keer op de dag de grens over? Tja, plannen kunnen veranderen. En met een oost-Afrika visum mag ik toch zo vaak de grens over als ik wil?

Ik werd opgehaald door Josephine met chauffeur Lazarus, die gelukkig springlevend en nuchter was. Josephine heeft jaren bij Noah’s Ark gewerkt, maar is terug gegaan naar haar geboorteplaats. We probeerden al een paar jaar wat af te spreken, maar dat was nog steeds niet gelukt. Haar zus Beatrice heeft hier een school en Josephine werkt me de ouderen. Daarnaast organiseren ze diverse andere activiteiten voor de community en bieden hulp waar mogelijk. Een community waar veel mensen zijn gestorven aan aids. De moeder (73) van Josephine (37) en Beatrice (34) had 12 kinderen waarvan er nog slecht 3 in leven zijn. Er is ook veel armoede. Josephine vertelde dat ze probeerde geld in te zamelen voor de ouderen om ze een bed, matras en lakens te kunnen geven. De meesten slapen op de grond onder een kledingstuk.

Toen ik aankwam zaten alle kinderen die bij de school of bij de moeder van Josephine wonen, omdat ze wees zijn of om een andere reden niet thuis kunnen wonen, buiten in een cirkel. Joshua, de zoon van Josephine, vierde zijn verjaardag en ik werd welkom geheten. Erg leuk, vooral ook omdat ik Joshua nog ken van Noah’s Ark.

Het project krijgt steun van mensen uit verschillende landen en het ziet er goed uit. Het wordt goed gerund door mensen met een hart van goud die zich inzetten voor hun naasten. De sfeer is er prima. En ook hier weer een prachtige rural omgeving.

Woensdag middag, tijdens de training met de teachers, begon het enorm hard te regenen, hagelen en onweren. De Ugandezen zeiden dat ze het nog nooit zo hadden meegemaakt. Sommige teachers waren bang. Ook binnen drupte het, lagen er zelfs stukjes hagel op de tafel en kwam er langs de wand gruis naar beneden. We konden elkaar niet meer verstaan. Ik heb toen maar met gebaren memory uitgelegd en met ze gespeeld. Maar het ergst van zo’n bui is de schade aan de gewassen en hutten in de village.

De volgende dag kon ik met Josephine en Beatrice meerijden naar Mukono en op zo’n lange afstand (4 en half uur) is dat is toch prettiger dan een taxibusje. Jammer dat het bezoek zo kort was en ik niet zoveel van de omgeving heb gezien. Een goede reden om nog eens terug te gaan.

Donderdag op vrijdag nacht hebben Ilse en ik Mirjam opgehaald van het vliegveld. Komende week gaan we richting Dokolo. De meiden gaan dan door op safari en ik ga er naar scholen. Donderdag gaan ze mee naar de school in Kwera, want ook tegen hen zeg ik: Go rural!

Groeten van Ineke

Verzonden vanuitMailvoor Windows 10