Vorige week heb ik in het centrum van Kampala gewinkeld. Grote gebouwen met een wirwar van winkeltjes. Trappetje op en trappetje af. De buit: een rok, 3 shirts, een vestje en een legging. Toch wel leuk om weer eens kleding te dragen die ik zelf uitgezocht heb. En vooral de rok werd goedgekeurd. Vele keren hoorde ik: ‘You are smart’! Terwijl ik het allemaal goedkoop vond, vonden de teachers het best duur: 18.000 shilling (ruim 5 euro) voor een rok en 16.000 voor een shirt! De Ugandezeni zelf kopen meestal tweedehands kleding op de markt en in winkeltjes. Dat is goedkoper en je bent origineel. Als je ‘fashion’ koopt, loopt iedereen erin! Laatst kocht ik op de markt een tweedehands shirtje voor 4.000 shilling. En al had ik afgedongen, ik betaalde toch nog meer dan een Ugandees. Ik vind het best lastig om wat leuks te vinden. De Ugandezen houden zelf van veel prints en dragen van alles bij elkaar. En als de print dan minder wild is zit er al gauw een strik of zo op. Als je op de markt wat leuks wilt vinden moet je veel geduld hebben en de tijd nemen om in de stapels kleren te zoeken. In Kampala zijn een paar grote markten en eens in de 14 dagen is er markt in Mukono.

Voor de dagelijkse boodschappen gaan de mensen hier naar de stalletjes en winkeltjes langs de weg. Een teacher vroeg laatst om een plastic tas want: ‘Jij gaat naar de supermarkt’.... En inderdaad haal ik regelmatig boodschappen in de supermarkt in Mukono. Fruit koop ik bij een stalletje en soms koop ik iets in een winkeltje aan de weg, bij ‘the roadsite’, waar ik vrijdags met Reny en Susannah rolex ga eten. Er wonen hier veel kinderen en regelmatig eten een aantal kinderen een chapati mee. De meesten wonen in een klein ‘huisje’ van zo’n 3 bij 3 meter met een vloer van aangestampte aarde en met alleen de hoogst noodzakelijke spullen. Tussen twee huisjes zit soms niet meer dan een gordijn. Dit zijn mensen die amper of geen geld genoeg hebben voor eten, laat staan om kleren te kopen.

Van Mevr. van Kalsbeek had ik truitjes meegekregen. Omdat er hier bij de baby’s op dit moment genoeg kleding is besloot ik ze aan de mensen die aan de weg wonen te geven. Ik begon bij een gezin waarvan de oudste kinderen bij ons op school zitten. Zij verzamelde de kinderen van andere families en de truitjes werden gepast en verdeeld. Tot slot nog even met z’n allen op de foto.

Ondanks de armoede is het gezellig buurtje, waar de mensen elkaar kennen, elkaar helpen en op elkaars kinderen passen. Inmiddels kennen ze me. Laatst werd ik door een hele groep uitgezwaaid toen ik op een boda boda stapte: Goodby muzungu!

Ook de plaatselijke ‘drogist’ kent me bij mijn naam en groet altijd vriendelijk als we voor haar winkeltje de rolex eten. Vrijdag wilde ik wat paracetamol bij haar kopen. Voor ongeveer 1 cent per stuk, werden er 15 tabletten uit een grote pot geschept en in een zakje gedaan.

Als prijzen niet vast liggen proberen ze je als muzungu altijd meer te laten betalen, bijv. op de markt, maar ook de boda boda bestuurders. Voor hun zijn de blanken rijk. Natuurlijk zijn we dat ook, in vergelijking met wat zij hebben, maar sommigen houden er toch vreemde ideeën op na. Last vertelde iemand dat ze had gehoord dat er in Nederland al bij de geboorte van een kind genoeg geld klaar ligt voor de rest van zijn of haar leven. En: iedereen heeft een autosleutel en kan gewoon in elke willekeurige auto stappen en er mee weg rijden. Verder kunnen we allemaal altijd gratis naar de dokter. Ik heb geprobeerd haar duidelijk te maken dat het toch wel even anders is. Dat we bijv. elke maand ongeveer een half miljoen shilling betalen voor de gezondheidszorg en dat we toch echt moeten werken voor ons geld.

Het leven in Uganda en Nederland is ook bijna niet te vergelijken. Een ticket is voor veel mensen hier meer dan 10 keer een jaarinkomen. Een fles cola kost hier misschien de helft van wat we in Nederland betalen, maar is in verhouding hier toch veel duurder.

En dan nog de Jolly – workshops. Vorige week zaterdag kwam er weer een school en deze keer hebben onze teachers de workshop zelf gegeven. En dat is waar we naar toe willen: teachers van Uganda teachen andere teachers! Deze week had ik een gesprek met een vrouw (een tutor) die, vanuit het ministery, de scholen in het district Mukono onder haar hoede heeft. Zij heeft een visie om een resourch centrum te openen waar teachers kunnen komen ‘shoppen’ voor informatie, materialen en trainingen. En dat sluit helemaal aan bij mijn droom ....

Daarom besluit ik dit verhaal met de naam van de school bij onze laatste workshop: Yes and Amen.

Groeten van Ineke